Het is niet iets waar ik graag de aandacht op vestig. Maar ik krijg er zoveel vragen over, dat ik er toch maar over begin, want ik ben inmiddels een redelijke expert op dat gebied. Ik heb een hoofdschudder. En ik zie steeds meer paarden die daar ook last van hebben.
Officieel wordt het ‘headshaking syndrome’ genoemd. Om maar meteen met het slechte nieuws te beginnen: al wat je eraan probeert te doen is symptoombestrijding. Het gaat nooit over.
Er zijn zoveel verschillende vormen en oorzaken dat hier geen eenheidsworstverhaal van te maken is. Wat wel gelijk is, is de onzekerheid die het veroorzaakt als je het meemaakt. Is het de rug, het gebit, het zadel of je manier van rijden? Gek word je ervan. Buitenstaanders hebben altijd snel een oordeel klaar. ‘Ja, want zij dwingt ook altijd zo met haar handen.’ Nou, geloof mij, daar heeft het helemaal niets mee te maken. Maar voor je zover bent, heeft je ego wel een paar flinke deuken opgelopen.
Hooikoorts
In mijn geval betreft het de hooikoortsvorm. Er zijn dierenartsen die beweren dat pollenallergie bij paarden een fabel is. En dat dus ook zo tegen je zeggen. Ik weet inmiddels wel beter en er is ook voortschrijdend inzicht in de wetenschappelijke wereld. Ik heb jarenlang dagboeken bijgehouden van het weer, wat ik die dag met hem deed en hoe het ging. Wat al snel opviel is dat het zich alleen voordeed in de maanden mei tot september. Daarbuiten niets geen last. Er waren meer aanwijzingen. In de binnenbak of langs de zee was er niets aan de hand, buiten in de buurt van bos ging het mis. Het liep volledig parallel met het hooikoortsweerbericht voor mensen. Het begon met een soort tic-bewegingen, soms met gekreun. Het ontaardde in zo’n gezwaai, dat we zelfs eens samen languit op het asfalt zijn beland.
Neusnetje
Wat dan volgt is een lange zoektocht langs allerlei klinieken. Steeds weer die slang in zijn neus. En maar niks vinden. ‘We keuren hem wel af’, was dan de oplossing. Dat wilde ik niet. Ik heb een paard in voor- en tegenspoed. Een allergietest bevestigde mijn vermoeden. Maar wat heb je aan die wetenschap als je vervolgens alleen binnen kunt rijden of buiten als het giet van de regen (wat het gelukkig in dit land zelfs ’s zomers nog wel eens doet)? Een neusnetjes maakte bij die van mij geen verschil.
Ik was er zo mee bezig dat mijn partner horendol van me werd. Hij hield me de keuze voor: òf ik zou het paard wegdoen, òf ik accepteerde het en hield op met zeuren. Het werd dat laatste, maar ik hield wel een open zenuw wat betreft dit onderwerp. Wat grappig is, als je bedenkt dat het probleem met een overprikkeling van de aangezichtszenuw te maken heeft.
Oogdruppels
Doordat ik nogal eens door wat veterinaire wetenschappelijke literatuur heen vlooi, kwam ik een onderzoek tegen waarbij werd geëxperimenteerd met natriumchromoglycaat oogdruppels voor mensen. Zo’n flesje kost een paar euro bij de apotheek. Ik doe in het hooikoortsseizoen elke dag een paar druppeltjes in beide ogen. Het moet opbouwen, dus het werkt niet meteen. En je mag geen dag overslaan. Daarnaast heb ik vorig jaar meegedaan aan een onderzoek van de Universiteit van Utrecht naar het eveneens menselijke middel Cetirizine (ook via de apotheek verkrijgbaar). Ik geef in het seizoen zes tabletten per dag. Deze combinatie neemt niet alles weg, maar dempt de symptomen bij mijn paard genoeg om rijdend de zomer door te komen.
Het zal niet voor ieder paard werken, omdat de oorzaken zo verschillend kunnen zijn. En doe dit nooit zonder overleg met je behandelend dierenarts, die uiteraard wel eerst moet onderzoeken of er niet iets anders aan de hand is.
Oorzaak
Omdat er steeds meer paarden zijn met dit probleem, wordt er meer onderzoek naar gedaan. In Utrecht kunnen ze de aangezichtszenuw tijdelijk ‘lam’ leggen. Vind ik een nogal ingrijpende en prijzige zaak voor iets dat niet blijvend is en ook niet in alle gevallen helpt. Ik ga dat dus niet doen. Over de oorzaak is nog niets duidelijk, al heb ik iets gelezen van een Zwitsers team, dat vermoedde dat het met een variant van een EHV virus te maken had. Het heeft mij argwanend genoeg gemaakt om geen veulens bij een headshaker in de buurt te willen hebben, tot ze enige afweer tegen EHV hebben opgebouwd. Of zijn ingeënt tegen herpes.
Ik ben er heel verdrietig over geweest. Maar het is niet anders. Weg gaat hij toch niet. Dus we proberen er zo goed mogelijk mee te leven. Eén lichtpuntje: als het ’s zomers regent, word ik blij….