Ik heb er gelukkig niet heel vaak last van. Maar eens in de zoveel tijd moet ik eraan geloven. Ik denk wel dat je het als klassieke migraine kan omschrijven. Na al die jaren heb ik nog steeds geen idee wat het triggert. Ik voel het wel een soort van aankomen. Als het in volle hevigheid toeslaat, zit er niks anders op dan een pakje paracetamol wegwerken en te proberen zo normaal mogelijk door te gaan. Ondanks dat ik het gevoel heb dat mijn hoofd zich in een andere dimensie bevindt en als in zo’n science fiction film qua bewegingen en denken er steeds een halve meter achteraan komt. Gaan liggen is voor mij geen optie. What you feed, grows. Hoe meer ik gewoon aan de slag ga en er geen aandacht aan probeer te besteden, hoe dragelijker het is.
Ik voelde gisteren de bui al hangen, maar knapte erg op van een rondje bos met DD bij windkracht 6. Helaas niet genoeg om te voorkomen dat ik vanmorgen wankelend de stallen heb gedaan.
Briljant of belachelijk?
Anyway, ik zou nog even terugkomen om het initiatief van Rens Plandsoen over dat digitale wedstrijdsysteem. Het is grappig, als ik het er met paardenmensen over heb, zijn ze terughoudend en worden tegenwerpingen gemaakt. Maar ik vertelde het aan een vriendin die slechts zijdelings iets met paarden heeft, maar wel een hotshot is in de communicatiewereld en die vond het briljant. Typerend.
De paardenwereld is overwegend behoudend en traditioneel. Daar is op zich niets mis mee. Ik betrap mezelf ook wel op die houding, eerst even de kat uit de boom kijken. Ik loop meestal niet voorop bij nieuwe ontwikkelingen. Wel heb ik er een bepaalde nieuwsgierigheid naar, wil ik er alles over horen en lezen. En bekijken hoe anderen het doen, voor ik zelf een poging waag.
Koppig neersabelen
Bij een (groot) aantal paardenmensen slaat dat behoudende snel om in stug en koppig neersabelen, om vervolgens veilig vast te houden aan het bekende. Zelfs als de bewijzen dat dat nieuwe overduidelijk de betere weg is, zich metershoog opstapelen. Voorbeeld? Het gebruik van bandages. Het lijkt me niet dat ik nu nog hoef uit te leggen hoe onzinnig en zelfs welzijn-onwenselijk dat is. Toch zie ik nog dagelijks (echt waar) in mijn timeline foto’s van ruiters, vaak op hoog niveau en dus met een voorbeeldfunctie, die hun paarden in de bandages hebben.
Hoe borgen ze het welzijn?
Terug naar het online wedstrijdrijden. Je mag zelf weten in welke klasse je een proef rijdt, heb ik eruit begrepen. Je stuurt een video in en die wordt beoordeeld. Die moet uit één take bestaan. Je mag dus niet allerlei goede momenten aan elkaar knippen en plakken. Maar ook een filmpje kan tien keer over. Het idee is dat mensen die zichzelf beter voorstellen dan ze zijn, zichzelf voor de gek houden en op den duur toch wel door de mand vallen. Dat ben ik zeker met de initiatiefnemers eens. Je hebt in de reguliere wedstrijdsport ook van die types die alleen maar kleine wedstrijdjes rijden, alleen starten als ze één van de proeven mogen rijden of een bepaalde jury achtervolgen en dan op facebook hoog van de toren roepen hoe goed het is gegaan.
Waar ik wel mee worstel, is dat er rond de gewone wedstrijden een heel systeem zit waarmee we het welzijn zo goed mogelijk proberen te borgen. Nou ben ik op zich meer van belonen dan verbieden om iets duidelijk te maken, maar het is toch wel goed dat er niet met allerlei martelwerktuigen zoals slofteugels mag worden losgereden voor je de proef in gaat. Hoe ga je dat controleren met zo’n filmpje? Je kunt tegenwerpen dat ook ‘reguliere starters’ thuis doen wat ze willen. Dat klopt, maar al die dingen moeten op een wedstrijdterrein toch af.
Lady Hoppelduif rijdt op hoog niveau
Ook dat zelf weten wat je start heb ik wat vraagtekens bij. Ik heb in Engeland gezien waar dat toe leidt. Steenrijke lady Hoppelduif die een goed paard koopt en door een bekwame stalruiter laat trainen. Waarna ze er zelf vlak voor de proef opklimt en al hotseklotsend, hangend aan stang en trens, door de PSG stuitert. Niet zo paardvriendelijk allemaal. Ook daar scoor je met zoiets geen punten. Maar ze kan wel tegen haar vriendinnen zeggen dat ze op hoog niveau wedstrijden rijdt.
Er zijn voor de beoordeling van de videoproeven deskundige juryleden opgeleid. Ik ben dan wel heel benieuwd wie dat zijn en hoe dat is gegaan. Ik heb nergens een oproep gezien en ben als gekwalificeerd jurylid ook niet benaderd. Je wilt toch weten wie jouw proefje gaat bekijken? Het zal niet de buurvrouw zijn, maar toch, enige antecedenten zijn wel prettig.
Aan de andere kant vind ik dat we nieuwe initiatieven een kans moeten geven. Ik zei het al eerder: als iets goed is, blijft het. Zo niet, dan verdwijnt het vanzelf wel weer. Dus ik volg het met belangstelling en raad iedereen aan er kennis mee te maken. Voor de kosten hoef je het niet te laten.
Nu nog iemand die de oplossing weet voor mijn hoofd….
PS.
Maandag vanaf 16.30 in Stayokay Texel ben ik gespreksleider van het debat ‘Iedereen Doet Mee’, samen met Job Cohen. Live te volgen via Texel Kijken en Luisteren, Radio Texel en RTVNH. Kom of kijk!