Hoe ouder, hoe gekker

Niet paardrijden is voor mij geen optie. Daar word ik een uiterst onaangenaam en ongezellig mens van. Als ik door werk of fysiek ongemak noodgedwongen een paar dagen niet kan, smeekt mijn partner me bijna of ik niet op een paard wil stappen. Dus toen DD weer onregelmatig werd en ik besloot om hem minstens een maand weiderust te geven, keek ik verwilderd om mij heen. En net op dat moment stapte Socrates in mijn blikveld…

Socrates wordt in de zomer 20. Hij is al 17 jaar bij mij. In bijna alles is hij compleet het tegenovergestelde van DD. Om te beginnen zijn bouw. Wat aan DD groot en stevig is, is aan hem klein en fragiel. Het is net een hertje. Waar DD overal de lol van inziet, nieuwsgierig is en zeer gericht op andere paarden, is Socrates een piekeraar en liever op zichzelf. Hij is daarnaast watervlug en praktiseert dat regelmatig bij bewegende blaadjes, omgevallen boomstammen in het bos of andere zaken waar DD niet eens van opkijkt. Daarentegen kan je wel met hem midden op de snelweg -bij wijze van spreken dan hè, want die hebben we gelukkig hier niet-, want daar geeft hij nou weer niets om. Sterker nog, als het spannend wordt, zit ik eerlijk gezegd liever op hem dan op DD. Hij heeft zijn hele leven nog nooit iets gedaan waardoor de zwaartekracht invloed op mij kreeg. Ook al springt hij tijdens een buitenrit tig keer opzij, hij neemt me altijd mee. Goud- en goudeerlijk.

Altijd vol inwendige spanning

Hoewel hij een talentvol elastiekje is, met drie geweldige gangen, is zijn hoofd niet zo geschikt voor de wedstrijdsport. We hebben een hechte band en hij deed heus zijn best, maar het was altijd moeilijk om met zijn inwendige spanning om te gaan. Alsof er een strakke laag onder zijn huid zat. Daarnaast heeft hij vrij ernstig hooikoorts, dus voorjaar en zomer zijn voor hem lastig. We zijn evengoed best ver gekomen. Maar ik had nooit het idee dat ik hem er blij mee maakte. Dus toen DD oud genoeg was en die er wèl veel lol in leek te hebben om zich uit te sloven tussen witte hekjes, besloot ik Socrates met wedstrijdpensioen te sturen. Ik reed hem nog wel, maar alleen buiten. Soms stapte er een vriendinnetje op of een leerling die wissels wilde leren, wat dat kan hij als geen ander.

Gevolg was dat in tijden van drukte hij de eerste was die bleef staan. En ik dacht dat hij dat wel prima vond. Al viel het me wel op dat hij altijd meteen op me af liep als ik het land in kwam. Of reikhalzend bij de ingang stond als ik een zadel klaar hing, terwijl hij toch met vriendjes in een grote wei staat.

Als een dartelend veulen

Ik móet op een paard en ik heb er nog één, dus ik besloot Socrates voorzichtig weer wat op te trainen. Zijn benen zijn glashard en klokgaaf. Ik ben echt heel rustig begonnen, met een kwartiertje in de bak en tussendoor dagjes vrij in de wei. Ik besef dat we onze paarden vaak menselijke gevoelens toedichten, maar hij leefde helemaal op. Hij stráálde. Been geven hoef ik hem sowieso al nooit, want hij is altijd voorwaarts. Maar nu leek het wel een dartelend veulen. Als uitprobeersel nam ik hem mee naar de clubles. Hij holde de trailer in. In de manege maakte hij iedereen aan het lachen met zijn overduidelijke blijdschap. Ik had mijn handen vol aan hem. Hoe ouder, hoe gekker. Maar alle knopjes zitten er nog op. En misschien zelfs wel beter, want zijn pirouettes en wisselseries gaan vloeiender en gecontroleerder dan ik me kan herinneren. Ik was ooit gestopt bij de wissels om de pas, omdat hij daar wel erg gestrest van werd. Van de week besloot ik die draad weer op te pakken. Makkelijk beginnen, op de hoefslag, dus met steun van de omheining. Goed recht maken, zelf vooruit blijven kijken en op de bluf. Springt hij toch zo vijf eners! Ik wist niet wat me overkwam. Om eerlijk te zijn kon ik het niet herhalen en zijn we nu weer terug bij heen-en-weer en na een paar sprongen opnieuw, in de hoop dat we dat aan elkaar kunnen koppelen.

Helaas zijn de eerste twee à drie passen van DD nog steeds niet helemaal regelmatig, dus die krijgt nog meer tijd. Ik verbeeld me dat hij inmiddels stampvoetend naast de bak staat als Socrates en ik lachend het hele Grand Prix circus doornemen.