Er is al zoveel over te doen geweest. Hoe vaak hebben we het al niet voorbij zien komen. Te weinig respect voor officials, juryleden die zich beklagen dat ze worden uitgescholden of onbeschoft bejegend. Welnu, ik wil even een heilig huisje omver trappen. Wat denken we van andersom…?
Ik ben zelf official, namelijk dressuurjury. En in die hoedanigheid tegenwoordig ook automatisch toezichthouder. Hoewel lang niet iedereen het altijd met mijn uitslag of beslissingen eens zal zijn geweest, heb ik mezelf nog nooit bedreigd gevoeld. Ik geloof gerust dat anderen dat wel meemaken. Misschien in andere delen van het land meer dan in mijn omgeving. Ik heb die ervaring in ieder geval niet en ik ben toch al -even rekenen- 22 jaar jury. Wat ik echter wél soms zie is de andere kant. En die vind ik minstens zo kwalijk.
Gaat niet om punten
Het gaat mij om het omgekeerde: officials die zich als ware machtswellustelingen gedragen tegenover deelnemers, organisatie, schrijvers of andere vrijwilligers. Ik heb het niet over dressuurjury’s die volgens de deelnemers te lage punten geven. Dat is een hele andere discussie, waarover we nooit uitgepraat raken en waarbij het al dan niet gebruiken van AI nu ineens een nieuwe dimensie toevoegt. Ga ik het nu niet over hebben.
“Weet je wel wie ik ben…”
Het gaat niet alleen over jury’s, maar over alle soorten officials zich door een badge, keycord, hesje of een naamkaartje ineens behoorlijk belangrijk voelen. Voor een evenement zijn ze dat ook, maar daarmee ben je niet boven alles en iedereen verheven. Het feit dat ik dit vaker heb gezien dan dat ik zelf als jury onheus ben bejegend, zegt mij dat het echt geen zeldzaamheid is. Wel denk ik dat het om een klein aantal gaat op een grote groep, die juist op uiterst positieve wijze een bijdrage levert aan onze mooie sport. Hoe iets is bedoeld en overkomt maakt verschil, niet iedere ontactische opmerking heeft te maken met arrogantie of een vals gevoel van superioriteit. Maar we kunnen niet ontkennen dat ze ertussen zitten, de ietwat opgeblazen ego’s.
Groepsgedrag
Vrijwilligers zijn dun gezaagd. Dat geldt in zekere zin ook voor officials. Zeker voor grote evenementen moet je er een paar dagen voor uittrekken om genoeg mensen aan te trekken. Waarschijnlijk hebben verenigingen zelf wel een soort zwarte lijst van officials die ze liever niet willen hebben, door ervaringen uit het verleden. Maar als de spoeling dun is moet je soms wel. Iemand in zo’n functie aanspreken op arrogant gedrag, als bijvoorbeeld de koffiejuffrouw een kattige opmerking krijgt omdat ze niet snel genoeg in de gaten heeft dat het een official betreft die op kosten van de organisatie koffie gratis mag halen of als een verkeersregelaar wordt afgesnauwd omdat die je niet zomaar doorlaat, gebeurt volgens mij niet, of althans niet snel. De kans dat dat als onheuse bejegening wordt omgedraaid is ook niet denkbeeldig. Wat je zou willen, zeker op grotere concoursen waar meerdere officials actief zijn, is dat men elkaar in evenwicht houdt. Helaas heb ik ook al eens meegemaakt dat één iemand een stempel drukte en dergelijk gedrag werd overgenomen onder het mom van ‘oh oh wat is het hier toch allemaal slecht geregeld’. Lekker meehuilen met de wolven.
Zwaar beledigd
Wat maakt dat je door de functie die je hebt meent vrijwilligers, die met de beste bedoelingen bezig zijn, maar soms niet altijd even handig, te moeten afbekken of vermanen alsof ze twaalf zijn? Iedereen doet toch z’n best om van zo’n evenement iets moois te maken? Als dat niet gaat zoals jij denkt dat zou moeten, dan zijn er zoveel manier om dat op een vriendelijke en behulpzame manier aan te kaarten. Ik vind het vrij triest als je ego het nodig heeft om je op te stellen als een generaal die ver boven de troepen is verheven. Mensen die zich belangeloos inzetten voelen zich daardoor beledigd en terecht. Zij doen ook maar hun best. Niemand is bewust bezig met iets fout doen. Het is de snelste manier om toch al zo schaarse vrijwilligers weg te jagen.
Betweterige arrogantie
Alles kan altijd beter. En het kan nooit kwaad om na te gaan hoe. Maar je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen gedrag. Denk je na een evenement: ‘wat hebben we met z’n allen genoten van prachtige paardensport’ of denk je ‘goh, ik heb ze toch maar even mooi een lesje geleerd en aangegeven wat er allemaal niet goed was’…? Als je wil dat mensen met je mee gaan, moet je zorgen dat het prettig is om met jou mee te gaan. Dat betekent niet dat je niks kan of mag zeggen. Maar zoals altijd: c’est le ton qui fait la musique. En denk een beetje om de timing. Evalueren is prima, maar achteraf alleen een lange lijst opsommen wat er allemaal niet goed was valt meestal niet zo lekker. Los iets liever meteen op, met een lach en een positieve houding en meld hoe goed dat is gegaan. Wordt je eigen leven ook leuker van.