Ik heb ernstige bezwaren tegen zoete smaken in mijn warme eten. Misschien moet ik dit even anders inleiden. Het heeft te maken met de verderfelijke gewoonte van sommigen om fruit door hun diner te doen. Lijfstraffen is wel het minste wat ik daar tegenover zou willen stellen.
Het komt allemaal door een trauma, opgelopen in mijn jeugd. Mijn zuster Wendy is tien jaar ouder dan ik. Dat verschil is vooral op jonge leeftijd goed voelbaar. In de jaren dat jij nog onder moeders vleugels zit en zij al is uitgevlogen, kijk je soms met afgunst naar al die vrijheid. Vooral als die vleugels nogal klemvast zitten.
Of zuster vloog weet ik niet zo goed, maar fladderen deed ze als student op kamers in Groningen absoluut. Ik kreeg daar flarden van mee, al snapte ik daar niet alles van. Ga ervan uit dat ik een saai en kleurloos type ben vergeleken met haar. Wat zij deed klonk me ongelooflijk spannend in de oren. Dus toen de vraag kwam of ik een nachtje bij haar wilde logeren en moeders daar zowaar in mee ging, zei ik geen nee. Er was ook nog een vriendin van zus mee gemoeid, die volgens mij in hetzelfde huis woonde en toevallig ook een zusje in mijn leeftijd had.
Klein donker studentenkamertje
Hoe we er gekomen zijn weet ik niet meer. Ik vermoed dat mijn vader ons heeft gebracht, want die was daar nogal van. Wat we de hele dag hebben gedaan staat me ook niet meer bij. We zijn vast de stad in geweest. Je zou zeggen dat dat indruk moet hebben gemaakt op een kind dat voornamelijk in weilanden op ongezadelde pony’s rond roste of met vriendjes bruggen bouwde in prutslootjes. Maar nee, ik weet er niets meer van. Ik kan me nog wel de geur herinneren van het trappenhuis. En het donkere, kleine kamertje, want ook toen al was de woonsituatie voor studenten niet riant.
We kregen hete bliksem
Wat me echter nog wel helder voor de geest staat, is dat me heerlijk eten was beloofd. Mijn zus en haar vriendin schepten er namelijk groot genoegen in om voor ons te koken. Iets speciaals, afgestemd op onze kinderlijke smaak. We zouden hete bliksem krijgen. Ik had geen idee wat dat was. Maar het klonk niet verkeerd. Zelfs op jonge leeftijd hield ik wel van nasi en ander stevig gekruide gerechten. Zonder vlees, want dat heb ik nooit kunnen verdragen. Geen aanstellerij, ik word er echt ziek van. Erfelijke afwijking, vertel ik later nog wel eens.
Maar goed, na een ongetwijfeld vermoeiende dag zat ik rozig in mijn pyjamaatje klaar. De keuken was op een andere verdieping, dus het eten werd aangekondigd door gestommel op de trap. Daar kwam Wendy vol trots met een groot bord met een onbestendige brij. ‘Dit is nou hete bliksem’. Ik keek ernaar zoals DD naar een dierenarts, mijn hoofd schuin en een oog argwanend op het bord gericht. Het rook namelijk helemaal niet hartig. Het rook zoet! En dat voor iets dat warm was. Mijn blik sprak waarschijnlijk boekdelen. ‘Probeer nou eens een hapje’. Daar zag ik ongetwijfeld de redelijkheid van in. Dus na enig geroer nam ik een hap en…
BAH
Warme appel met aardappelen. Gatverdamme! Wie verzint zoiets? De rest van het gezelschap zat smakelijk te eten. Ik voel nu nog mijn verbijstering van toen. Die zurig zoete warme brokken. En ik had juist zo’n trek. Het voelde ook een beetje als verraad. Er was mij lekker eten beloofd en daar had ik me erg op verheugd. Het hoorde bij dat hele gevoel van vrijheid. Ineens donderde dat hele toekomstbeeld van op kamers zijn voor mij in elkaar. Als dat betekende dat je hete bliksem moest eten, nou, laat dan maar.
Tot op de dag van vandaag voel ik een lichte rilling van afkeer als ik iemand een pizza met ananas zie eten. En iets van weemoed, van een droom die me werd afgepakt.