Hoe gaat het met je, wordt me momenteel regelmatig gevraagd. Tja, wat zal ik zeggen. Ik vind het een moeilijke vraag.
Er is een soort tsunami aan gebeurtenissen over me heen gekomen. En het is nog niet helemaal af. Gedoe met verzekeringen en instanties. Hoor je daarna verdwaasd om je heen te kijken? Huilend in een hoekje weg te kruipen? Hoe gaat een mens om met zoiets? Verwerken, het grote zwarte gat, ik weet het niet zo goed. Ik zit nog te wachten tot het komt.
Moe
Ik heb eerst geprobeerd in een razende vaart een stapel werk van aanzienlijke proporties te verminderen, inclusief administratie van mijn moeder (ga maar eens alle abonnementen opzeggen en adreswijzigingen doorgeven, je bent een dag onder de pannen). Begrijp me goed, er zaten ook veel léuke dingen tussen. Een interview met een geweldige dierenarts. De laatste hand leggen aan het psychologieboek en mijn eerste kinderboek. Vooral dat laatste heeft in persoonlijke kring verbazing opgewekt. Ik was toch immers van de kinderbestrijding? Maar ik denk dat ik bij nader inzien toch meer van de ouders-bestrijding ben, althans van sommige ouders.
Ik houd van mijn werk. Maar mijn energielevel is momenteel niet helemaal wat het moet zijn. Op de gekste tijden ben ik ineens ongelooflijk moe. Aanvankelijk gaf ik daar niet aan toe, maar dat bleek een onmogelijke opgave, want ik viel gewoon zittend in slaap. Dus nu probeer ik maar steeds als ik dat voel een uurtje te liggen. Waarna ik me weer schuldig voel over de gemiste werktijd.
Weerstand
Mijn weerstand is ook tot het nulpunt gereduceerd, wat zich uit in allerlei vervelende kwaaltjes en pijntjes. Jaja, ik snap wel dat mijn lichaam me iets probeert te vertellen. Maar jongens, er moet óók gewerkt worden. Dus ik ga stap voor stap door.
Je moet genieten van léuke dingen, is een veelgehoord goedbedoeld advies. Dat probeer ik dapper. Ik heb echter zo weinig ruimte in mijn hoofd. Ik word door mezelf voortgejaagd, zodat ik zelfs op de leuke momenten een haastig gevoel in mijn borstkas heb. Dit vind ik echt lastig en als iemand hier een oplossing voor weet houd ik me aanbevolen. Hoe stop je jezelf?
Ik geniet wel intens van mijn dieren. Een nest roodborstjes in de stal. Vogeltjes zo groot als je duim. Op de rug van DD vergeet ik echt alles. Hij is zo geweldig lief voor me. Ik kan even niet de kracht opbrengen om hem voluit te trainen, laat staan om nu wedstrijden te starten. Wat jammer is, want ik had het plan opgevat om aan de kringkampioenschappen mee te doen en ik was bezig een kür te maken. Een lieve vriendin had van de week de eerste oefenfilmpjes voorzien van muziek, echt heel leuk. Maar ik wil het niet half doen, hij verdient beter. En gelukkig is Socrates met hulp van geweldige dierenartsen weer een stuk beter. Hem nu verliezen had ik echt niet aan moeten denken.
Troost
Ik ga gewoon door. Ik zou niet weten hoe het anders moet. We hebben al vanaf februari een specht in de buurt. Ik hoor hem elke dag, maar ik zag hem nooit. Op de dag dat mijn moeder overleed, stond ik een uur daarna in de wei om de paarden buiten te zetten. Ineens zat de specht naast me op een paal, echt vlakbij. Een mooi zwart wit vogeltje met een rode muts. Gisteren had ik even een zwak moment. Ik voelde me moe, moedeloos, boos op mezelf omdat ik het gejaagde gevoel niet kan loslaten, schuldig omdat ik niet genoeg mijn best doe in alles, voor iedereen. Ineens zag ik de specht. Hij zat heel dichtbij in de kastanjeboom in onze tuin. Je kan het onzin noemen, mij geeft zoiets rust.