Het zou zo simpel kunnen zijn…

Nietsvermoedend ging ik naar de manege om les te geven. Partner had een vergadering, dus reed gelijk met mij weg. Hij was een uurtje later terug en stuurde me volledig verbijsterd een foto. In onze afwezigheid was, zonder enige aankondiging of overleg, een enorme dukdalf geplaatst, bijna op ons erf. Een halte voor de Texelhopper-bus.

Ik dacht nog dat hij een grapje maakte. Een photoshop-plaatje. Maar nee, het gevaarte stond er echt. Ik steeg op! Hoe haal je het in je hoofd om zoiets te doen zonder enig overleg? Het ding staat vlakbij ons tuinhek, naast het terras. Hoe haal je het überhaupt in je hoofd om die paal op deze plek in te spitten, terwijl er vlakbij vier goede alternatieve locaties zijn, waar niemand last van heeft? Wie bedenkt zoiets? Komt nog bij dat we bijna in the middle of nowhere wonen. Heel af en toe maakt er één van de manegemeisjes in de winter wel eens gebruik van deze belbus. Maar om nou voor die ene keer voor één persoon een complete paal neer te zetten…. En áls je dan al vindt dat er een halte moet komen, dan zou het logischer zijn om ‘m een paar honderd meter westelijker langs de weg te zetten, waar een groepsaccommodatie zit. Dat zijn potentieel meer klanten, al twijfel ik aan de behoefte, want dat verblijf zit er al even en ik heb nooit hordes vertwijfelde mensen gezien, op zoek naar een bushalte. Je kan nog denken dat je misschien een behoefte creëert door in ieder geval een paal neer te zetten. Maar waar hij nu staat, voorbij de bocht, is hij helemaal niet zichtbaar vanaf die accommodatie! Wat opnieuw bewijst hoe idioot de keuze voor deze plek is.

Op gemeentegrond…?

Nog half in de auto had ik het telefoonnummer van de gemeente al te pakken. De aardige receptioniste kon er ook niets aan doen. Ze voelde mijn woede door de telefoon heen, dus verbond me snel door. Maar ook bij gemeentewerken hebben ze kennelijk de cursus de-escaleren gehad, want iemand ging het uitzoeken en ik werd teruggebeld. Ik geloof wel dat deze persoon enigszins schrok van wat hij aan de lijn kreeg, want hij deinsde verbaal meteen in de verdediging. Ik was dan ook het stadium van rustig uitzoeken en overleggen voorbij, door zoveel stupiditeit. ‘Hij staat op gemeentegrond.’ Jaja, dat zal heus wel. Maar er is ook nog zoiets als bestuursrecht. Ik weet toevallig uit betrouwbare bron dat daarin staat dat je zoiets zo dichtbij een erf met allerlei privacyschending echt alleen mag doen in overleg, bij zeer dringende noodzaak, als er geen alternatieven zijn. Daar is alle drie niet aan voldaan!

Overleg was niet nodig…

Afwachten is niet zo mijn ding en lukt al helemaal niet met een adrenalinepeil waarmee je een compleet kruispunt kunt verlichten. Maar je loopt vast in een spinnenweb van wolligheid. Tot mijn verrassing werd ik wel teruggebeld en zowaar door degene die opdracht had gegeven. Ik wou hier al iets lelijks achter schrijven, maar ik hoop nog even op een goede oplossing, dus laten we niet meteen alle munitie verschieten. Het was bepaald geen soepel type. Erg ver kwamen we niet. Overleg? Dat was niet nodig, want het was gemeentegrond. Dat die paal bijna op ons erf staat was overdreven. Excuses voor de gang van zaken was al helemaal niet aan de orde. Ik probeerde nog onze goede wil te tonen, door aan te geven dat er vlakbij alternatieve locaties zijn, waar niemand er last van heeft. En dat het misschien handig was als hij even kwam kijken, dan kon ik het aanwijzen. Nou, dat ging zeker niet gebeuren. Hij ging overleggen met het busbedrijf. Op de plek van de paal lopen diverse leidingen. Dat hadden ze gecontroleerd, zei hij. Natuurlijk. ’s Avonds hadden we geen internet meer.

Machtswellustige koppigheid

Het is bizar. Het zou zo simpel kunnen zijn, zonder stress, zonder mensen extra werk te bezorgen. Dat was het geweest als ze even vooraf hadden overlegd. Maar zelfs nu kan de oplossing eenvoudig en weinig tijdrovend zijn. Stuur die mannen die ‘m hebben neergezet terug. Verplaats die paal naar een plek die we aangeven en het probleem is opgelost. Ik voorspel nu al dat dit niet zo gaat lopen. Er gaan complete vergaderingen aan gewijd worden. Wij moeten hier boze brieven over schrijven, de krant erbij halen, een rel in de gemeenteraad over schoppen, uiteindelijk een advocaat inschakelen en een rechtszaak aanspannen. Het kost handenvol geld, energie, tijd, stress en waaróm? Alleen omdat een paar (vul maar in) het verdommen om met je in gesprek te gaan vooraf en uit een vreemd soort machtswellustige koppigheid achteraf niet bereid zijn om hun fout in te zien en te herstellen, hoe simpel dat ook zou kunnen. Terwijl overal wordt geschermd dat ze er voor de burger zijn. Echt, schiet mij maar lek.

Terwijl jullie dit lezen ben ik het IJsselmeer aan het rondfietsen om af te koelen. Nee, echt waar. Ik hoop bij terugkeer geen paal meer te zien. En een keurig dichtgestorte kuil. Maar wat denk je zelf…?

Nog een nabrander met een laatste tussenstand. Er zit beweging in de paal. Nog niet letterlijk, maar er schijnt opdracht te zijn gegeven om ‘m in ieder geval van deze plek weg te halen.