Bij voorbaat excuses, maar ik moet even mijn gal spuwen. Soms is dit ook gewoon een uitlaatklep, waar jullie dan even de dupe van zijn, waarvoor mijn dank. Het zit me echt tot hier. Ik word er helemaal gestoord van. Beantwoord * héél lelijk woord* je email en apps!!!! Disclaimer: de mensen die wél antwoord geven, maar met enige vertraging, worden hier niet mee bedoeld.
Als ik iets organiseer waar ik mensen bij wil betrekken als deskundige of interessant inspirator, dan probeer ik ze meestal eerst even te bellen. Dat komt natuurlijk nooit gelegen, bij drukbezette werkenden. Alle begrip daarvoor. Ik kondig dan aan dat ik in een mail of app toelichting stuur, met het verzoek daar even rustig naar te kijken en op te reageren. ‘Doe ik’, is de vaste reactie. Wat volgt is….een ijselijke stilte. Het kan natuurlijk dat het even aan de aandacht is ontsnapt. Dus ik zorg voor een vriendelijke herinnering. Of twee. Of drie. Waar vervolgens óók niet op wordt gereageerd.
Ik voel me een zeur
Wat dan volgt is een lange litanie aan herhalingsappjes en -telefoontjes, waarbij ik me een soort opdringerige stalker voel. Dat is al vervelend, maar nog veel vervelender is het dat na lang aandringen van mijn kant ineens wordt gereageerd met ‘oh, ik kan die dag helemaal niet…’ Ben je dus een paar weken verder. Had je dat niet meteen kunnen melden? Nu moet ik op zoek naar iemand anders en daarmee begint zo’n zelfde circus. Ondertussen dringt de tijd en lopen agenda’s vol. Ik snap dat mijn vraag in volgorde van belangrijkheid onderaan komt. Maar ik ben ook gewoon met mijn werk bezig hè. Als ik niets weet, kan ik niet verder. Ik ben momenteel echt tachtig procent van mijn productieve tijd achter anderen aan het jagen. Zo niet leuk. ‘Nee’ is ook een antwoord, maar doe daar geen weken over, want je plaatst me voor een geweldig blok. De suggestie om een deadline in de vraag op te nemen lijkt leuk, maar werkt niet. Dan komen ze namelijk sowieso niet. Ik raak onderop de stapel, dus tegen de tijd dat mijn bericht wordt gelezen – if ever- is de deadline verstreken en klaar. Wat jammer is voor het evenement en dus voor jullie, want er is een reden dat ik iemand benader. Omdat hij of zij zo goed is.
Evenement-moeheid
Ik beschreef eerder al de afnemende animo voor dressuurwedstrijden. Datzelfde is aan de gang met evenementen. Terwijl als men er eenmaal is, het helemaal super is en iedereen het te gek vindt. Zowel de lezing- en workshopgevers als de bezoekers. Ik geef zelf lezingen en clinics, bijvoorbeeld over oefeningen rijden, geduld hebben en gedrag. Ik heb als instructeur, ruiter, maar ook als schrijver die lekker overal achter de schermen kon meekijken in al die jaren een enorme bak kennis vergaard en wil dat met enthousiasme delen. Niks leukers dan met elkaar van gedachten wisselen over ons aller passie, het zijn altijd boeiende bijeenkomsten. De honger naar kennisdeling op deze wijze lijkt echter af te nemen. Ik heb geen zin (meer) om te leuren met mezelf om iedereen bij elkaar te krijgen. Graag of niet. Klopt mijn gevoel? Merken jullie ook dat er ‘evenement-moeheid’ heerst?
Mijn technisch vernuft
Tot overmaat van feestvreugde zette ik maandag mijn computer aan en deed mijn muis het niet. Ik wou even herstarten, maar toen stopte het toetsenbord ermee. Dus dan maar de aloude, beste fix van iedere it-er: uit en aan zetten. Uit ging prima, maar na ‘aan’ knalde hij er zelf na 20 seconden weer uit. En dat bleef zo. Dus met een pak stickeretiketten onder mijn bureau gedoken om alle stekkertjes die ik eruit trok te markeren op mijn eigen weergaloze technische wijze. ‘Bovenste, buitenkant’, ‘Tweede van boven, midden’ enzovoorts. En op naar de computerdokter met de kast. Zo’n diagnose duurt langer dan bij een dierenkliniek. Pas de volgende dag kwam het verlossende woord: hij doet het weer. Iets met conflicterende updates. Uiteraard maak ik back-ups op een externe harde schijf. En ja, ik heb een telefoon en een iPad, dus ik was niet helemaal van de wereld. Maar ik werk het best vanaf mijn desktop, dus het was toch een soort verplichte anderhalve dag pauze, waar ik slecht tegen kan.
Toch nog nuttig
Ik vind dat iedereen verantwoordelijk is voor zichzelf. Dus bij frustratie probeer ik daar een nuttige weg in te vinden met in mijn achterhoofd mijn levensmotto ‘am I fun to live with?’ Ik heb een sopdoek gepakt en zit dus nu met een gerepareerde computer in een blinkend schoon kantoor. En ik heb me even afgereageerd in dit verhaal, dat dan weer wel.