Er zijn van die dagen dat ik de wereld om me heen niet zo goed begrijp. Maar waarschijnlijk ligt dat aan mij. Anders zouden meer mensen zich wel hetzelfde afvragen, toch? Zo krijgen we in de paardenwereld te maken met de registratie van paarden op de locatie waar ze worden gehouden. Een Europees gedrocht dat het er niet leuker op maakt.
Paardenbelasting. Dat was het eerste dat in me opkwam toen ik me in het onderwerp verdiepte. Het wordt verpakt in een nobel cadeaupapiertje, namelijk dat er bij een uitbraak van een enge ziekte meteen duidelijk is welk paard waar staat. Ja koekoek. Dat weet iedereen in de omgeving heus wel. Niks is zo snel als een paardentamtam. Zeker als er ellende is. Maar de overheid wil alles van je weten, dus ook dit moet in ons overgeorganiseerde landje ergens veilig in een database staan. Het risico op zoönose, een ziekte die van dier op mens overgaat, is door corona natuurlijk een mooie stok achter de deur. Hoe we het al die eeuwen hebben gered is me een raadsel. Hiermee kan de overheid prachtig databases vergelijken.
Dit gaat geld kosten
Je voelt het aan je water, dit gaat geld kosten. Ieder paard heeft al verplicht een paspoort en een chip. Je moet als eigenaar of huurder van de plek waar het dier wordt gehouden nu een speciaal locatienummer aanvragen en dan de paarden invoeren die daar staan. De verantwoordelijkheid voor deze laatste Europese oprisping ligt niet bij de houder van een paard, maar bij die van de locatie waar het dier staat. Dat kan natuurlijk één en dezelfde zijn.
Dat invoeren doe je als locatiehouder allemaal zelf. Je zet dus een chipnummer in een database. En als er iets verandert, omdat er een paard bij komt of weg gaat, moet je dat ook zelf aanpassen. Er zijn nu nog geen kosten aan verbonden. Maar dat dat wel gaat gebeuren is een kwestie van tijd. En dan denk ik: waarvóór in hemelsnaam? Het bijhouden van die database? Dat doen we zelf! Het maken ervan? Dan ding bestáát al, want dit geldt al heel lang voor koeien en varkens (en schapen en geiten tot de hobbygeitjes van een liefhebber aan toe). Ik snap heus wel dat er zo nu en dan een onderhoudstechneut naar moet kijken. Maar als je de bedragen (iets meer dan 60 euro voor twee) die jaarlijks bijvoorbeeld voor die hobbygeitjes wordt gerekend optelt, komt die waarschijnlijk in een gouden koets voorrijden.
Ook voor zebra’s…?
Ik moet steeds denken aan hoe ik als kind ieder centje opzij legde om een pony te kunnen betalen, die dan bij een bevriende boer in de wei mocht lopen. Stel je voor dat je toen dit had gehad. En dat die boer dus die kosten op zijn dak kreeg en ging doorberekenen. Dit is niet denkbeeldig hè. Het bizarre is dat het om een Europese verordening gaat die al in 2016 is vastgesteld. Daarin staat dat de ‘paardachtigen’ (ik neem aan dat zebra’s in een dierentuin daar ook onder vallen?) vanaf 21 april 2021 gelijk moeten worden geschakeld met de andere landbouwhuisdieren. Sinds eind maart komen er ineens allemaal zenuwachtige berichten dat we hieraan moeten voldoen. Maar het invoeren van de gegevens kon pas vanaf 12 april. Alsof er recent iemand wakker is geworden die dacht: ‘heeee, er was toch nog iets…?’ Dus nu gaan we in 9 dagen verlangen dat heel paardenhoudend Nederland aan die regels voldoet. Ik vraag me dan meteen af hoe dit gaat in Roemenië. Of Portugal. Zijn ze er daar ook zo mee bezig?
De helpdesk was overbelast
Goed, je ontkomt er niet aan, dus ik heb braaf zo’n UBN aangevraagd en ben met alle chipnummers aan de slag gegaan. Je raadt het al…vier van de vijf kon ik zo invoeren, maar bij Socrates ging het mis. Hij is een dagje ouder, dus zijn chipnummer ook. Het zit nog met zo’n plakkertje in zijn KWPN paspoort.
De eerste drie cijfers van het chipnummer zijn een landcode. Die is voor Nederland 528. Maar Socrates zijn nummer begint met 985. Terwijl hij toch echt in het Brabantse Deurne het levenslicht zag. Hij is daarmee wel een soort reserve Belg, maar de laatste keer dat ik in een atlas keek, was dat toch echt Nederland. De RVO website weigerde ‘m in alle toonaarden. Het levensnummer, dat vier cijfers korter is dan alle andere, al helemaal. Eerst maar even een mailtje naar het KWPN. Ik kreeg snel antwoord. Met een screenshot dat ze hem wél konden vinden, dus hij is geregistreerd. Rara, wat nu. De RVO helpdesk was een beetje overbelast, want online kwam ik er niet door. Ouderwets bellen lukte wel, na een half uur in de wacht. Een licht vermoeid, maar op zich wel aardig meisje liep het met me door. Ook zij kon hem niet vinden op chipnummer. Maar bij bestudering van het KWPN screenshot viel me ineens iets op. Een typefout! In zijn paspoort staan als laatste vier cijfers 1796. Maar in de KWPN registratie staat 1896… Invoering op dat nummer bij RVO ging wel. Maar ja, dan kloppen zijn gegevens dus niet met zijn chip…
In tijden niet zo kwaad
Het zal weer eens niet zo zijn. Volgens het aardige RVO-meisje moest ik hem dan maar gewoon met het foute nummer invoeren en me voor het vervolg bij het KWPN vervoegen. ‘Misschien moet hij wel opnieuw gechipt’, zei ze nog, waarna mijn bloed al enigszins begon te koken. Er zít een chip in en die klopt met het nummer in zijn paspoort. Het is voor het KWPN een kwestie van een typefout herstellen in hun systeem. Lijkt mij niet zo ingewikkeld. Ik heb er maar weer een mailtje aan gewaagd. Ik verwachtte er weinig van, want ik was vast niet de enige met problemen. Het is vermoedelijk een beetje druk daar. Maar mijn vertrouwen in de mensheid kreeg weer een kleine opsteker door een keurig mailtje terug dat de typefout is hersteld, dus het is opgelost. Ik moet nu alleen nog even de invoering bij RVO aanpassen.
Ik kwam net weer een beetje terug op aarde toen er gistermorgen iets gebeurde dat mijn al borrelende bloed meteen weer deed overkoken. Op zo’n manier dat ik tot op heden nog niet ben bedaard. Echt, ik ben ik tijden niet zo kwaad geweest. Ik zit ervan te trillen.
Volgende week meer…