Als je met meerdere mensen iets doet, werken, sporten of andere leuke dingen, dan is er al snel behoefte aan onderlinge afstemming. Een groot deel van mijn leven was ik voor mijn paarden aangewezen op pensionstallen. Voor mededelingen van huishoudelijke aard was daar meestal een schoolbord. Wie er wanneer niet was en of iemand een schabrak, singel, borstel (vul maar in) had gezien.
Hoe groter de groep, hoe eerder de toon veranderde van vragend naar scherp. ‘Waar is mijn … ‘ werd meestal al snel ‘wie heeft er aan mijn … gezeten’ en ‘alweer de troep niet opgeruimd’. Voor mensgerichte types zoals ik, is dat genoeg om de rest van de dag met een steen in mijn maag rond te lopen. Zelfs als ik zeker wist dat ik absoluut niet aan je … had gezeten en keurig alles had achtergelaten. Ik ben nou eenmaal in sommige opzichten een zachtgekookt ei. Hoe feller de berichtgeving, hoe meer ik de neiging kreeg om uit de buurt te blijven. Ik beken eerlijk dat ik wel eens ben doorgereden, als ik aan de geparkeerde auto’s zag wie er op stal was. Wat toch best bizar is als je bedenkt dat paardrijden mijn passie is en ik dus het liefste bij mijn paard wil zijn. Maar wel iets om over na te denken, als je weer eens in een onbezonnen moment je frustratie op een bord wil kalken.
Concentratie van een goudvis
Ik heb al weer aardig wat jaren een eigen stal. We hebben ook een schoolbord, of eigenlijk een schoolborddeur bij de zadelkamer. Maar daarnaast is er een nieuw fenomeen bijgekomen: de appgroep. Reuze praktisch voor lesafspraken, gezamenlijke buitenritten met de buurt en ja, ook voor vergaderingen of andere werkgerelateerde zaken.
Op stal heb ik een duidelijke afspraak met de meiden. Het bord en de app is alleen voor mededelingen. Als je er niet bent, schrijf je dat op en kan iedereen invullen wie wie vervangt. Dat bord is voor mij reuze handig, want ik ben geen 18 meer en af en toe gezegend met de concentratiespan van een goudvis. Dus dan is het prettig als je langs de zadelkamer loopt en ziet dat je nog een stal moet uitmesten. Maar ik wil beslist niet dat er irritaties of frustraties op komen. Als je er een gezicht bij ziet en een toonhoogte hoort, voorkomt dat veel ellende. De scherpte die je soms in een geschreven zin meent te zien, kan er door intonatie volledig uit gaan. Bovendien denk ik dat de meeste mensen face to face iets voorzichtiger zijn in hun uitlatingen, maar dat terzijde.
Kort door de bocht
Ik maak ook deel uit van niet-paardgerelateerde appgroepen. Afgelopen week was het weer eens zo ver. Iemand gooide zijn frustraties er even uit. Maar het betrof iets dat slechts één persoon in de groep aanging. En wat betreft de oorzaak kon je concluderen dat die geïrriteerde apper zelf niet duidelijk genoeg was geweest. Nogal kort door de bocht dus. Je kan het al raden, vervolgens ging de hele groep los. Voornamelijk met niet zinvolle opmerkingen als ‘dat vind ik ook’ of ‘dat vind ik niet’. Ik werd knettergek van mijn eigen telefoon en zette van ellende het groepsgeluidje uit, waarna ik vervolgens een appje miste dat wèl relevant was.
Verstoppen achter een schermpje?
Taal heeft zo zijn beperkingen en geschreven taal heeft dat nog meer. Dat merk ik dagelijks aan de soms bijzondere uitleg die mensen geven, die mijn stukken (niet goed) hebben gelezen. Waaruit je kan opmaken dat ik ze niet goed genoeg heb geschreven, maar dat is lang niet altijd het geval. Iedereen geeft overal zijn eigen interpretatie aan, een eigen waarheid. Dat is uiteraard prima, ik doe dat ook. Lastiger vind ik dat sommigen zich achter een toetsenbord of schermpje, ver van de betrokkenen, sneller geneigd voelen om een mening de wereld in te gooien, zonder enige reflectie of nader onderzoek. Wacht eerst even tot je alle kanten van een verhaal hebt gehoord. Of, als er iets niet goed is gegaan of iets bevalt je niet, spreek de persoon die het betreft er even persoonlijk op aan. Volgens mij voorkomt dat veel stress. Onze voormalige dichter-des-vaderlands René Gude zei het al: het leven is al genoeg gedoe, laten we een beetje mild zijn voor elkaar.