Wat eerst een beetje leek op een raar soort lange vakantie, wordt voor velen langzamerhand vervelend. Het klinkt erg als ‘I told you so’, maar helaas komt mijn voorspelling uit. Van ontkenning gaan we nu langzaam over in de fase van boosheid.
Ik word af en toe erg verdrietig van wat ik om me heen zie en hoor. Naast mooie dingen, haalt deze tijd ook het slechtste in een aantal mensen naar boven. En sommigen hebben dat niet eens van zichzelf in de gaten. Ze hebben een denkbeeldige politiepet opgezet en loeren constant naar anderen, waarbij flauwekulnieuws wordt nagekakeld. Behulpzaamheid en begrip maakt plaats voor een agressieve toon en dat zorgt voor een nare stemming. We zitten in iets dat we sinds de tweede oorlog niet meer hebben meegemaakt. Met een ongrijpbare vijand, die het heeft voorzien op ons leven. Er worden zo goed mogelijk maatregelen bedacht, terwijl het niet precies duidelijk is wie de vijand op de korrel wil nemen. Eerst dachten we alleen dat het kwetsbare ouderen waren. Al snel kwamen daar mensen met gezondheidsproblemen bij. Daarna volgden de rokers. Toen waren het de dikkerds. Maar er duiken steeds meer verhalen op van volkomen gezonde fitte jongeren die ook het loodje leggen. Kortom, het is niet heel erg duidelijk. Dus die maatregelen zijn bedoeld voor ons allemaal. En wat hoor ik in gesprekken: we kunnen dit of dat niet meer omdat het niet meer mag van de overheid… Nee sufferd, omdat je anders mogelijk doodgaat!
Er staat geen geldboom!
Hoe komt het toch, dat mensen altijd de schuld ergens anders proberen te leggen, heel vaak bij voorkeur bij een overheid? Misschien ook omdat de politiek er momenteel alles aan lijkt te doen onze steun te willen verliezen. Want juist in deze tijden zoek je naar iets dat je kunt vertrouwen. Met zijn allen de schouders eronder, dat gevoel. Maar wat zie je in de praktijk, zowel in de tweede kamer als in de digitale raadzaal? Dat mensen bozig elkaar de maat nemen. Op een agressieve, ruzieachtige toon opsommen wat er allemaal niet goed is, wat niet moet, wat ze eisen. Lekker constructief. Echt vertrouwenwekkend. Niet iets waar ik op wil leunen.
Wat ook opvalt is dat mensen die altijd het hardste schreeuwen tegen de overheid de eersten zijn die dat nu ook doen om steun van diezelfde overheid. ‘Ze’ moeten ook…enz. Alsof daar een geldboom staat. De kans is groot dat dit nog veel langer gaat duren en dat niets ooit meer hetzelfde wordt. Hoe ga je daarmee om?
Woede om angst te maskeren
Het kan nog wel even duren voor deze fase van woede overgaat in berusting en hopelijk ook weer creativiteit om tot oplossingen te komen. Want als de mens ergens goed in is en dus zijn overleving aan te danken heeft, is het ons vermogen tot aanpassing. Hoe sneller we dus de boosheid voorbij zijn, hoe eerder we ons daarop kunnen storten. Ideeën, oplossingen, plannen, dat is wat ik zo graag wil horen in plaats van elkaar mondeling te lijf gaan om punten te scoren. Ik denk echt dat we collectief nog niet overzien wat hier gebeurt. De parallel met paardrijden is zo gemaakt. We kennen allemaal wel van die ruiters die boos te paard zitten. In bijna alle gevallen heeft dat te maken met angst. We maskeren dat met woede, omdat bang zijn aangeeft dat we kwetsbaar zijn. Een diep geworteld mechanisme is om dat te verbergen.
Hoe effectief ben je?
Boosheid en woede zorgt ervoor dat je adrenalinepeil omhoog gaat. Vechten of vluchten. Je hele fijne motoriek gaat uit het raam, met daarmee het vermogen om iets te doen met details en nuancering. Te paard heeft dit de onprettige complicatie dat je het erger maakt. Want daardoor ben je geen subtiele, meevoelende ruiter meer. Maar dat geldt in andere situaties net zo. Je omgeving gaat in de verdediging of raakt in paniek. Maar een virus vlucht niet voor agressie en het maakt dat andere mensen juist niet meer open staan voor jouw punt, dus het is in deze crisis echt geen productieve emotie.
Als ruiters boos worden, probeer ik de sfeer te doorbreken met simpele, maar afwisselende en makkelijk uit te voeren kleine opdrachten. Concentreer je op de taak die voor je ligt. Kleine stapjes, langzaam tempo. Het gevoel van controle terugkrijgen. Tevredenheid kunnen voelen omdat iets wel lukt of gaat. Dus in plaats van te brullen, wat kun je wél doen. Wat bereik je met je boosheid? Is het effectief? Probeer daar nou eens over na te denken.