Je zou het misschien niet van mij verwachten, maar ik word mishandeld. In mijn hoofd woont een slavendrijver. Die laat mij vrijwel nooit met rust. Zijn mantra is ‘het kan altijd beter…’
Ik heb er lang over nagedacht of ik dit wel zal delen met jullie, want het is nogal persoonlijk. En ik ben opgevoed met de stelregel dat naar buiten toe altijd alles goed is, ook al heb je je nek gebroken of ligt je huis in puin. Wees gerust, beide is niet het geval.
Líggen? Hoe durf je!
Al twintig jaar ben ik ZZPer. Op zich een tevreden zelfstandige, want hoe mooi is het dat je je eigen werktijd kan indelen. En aan zelfdiscipline geen gebrek met zo’n slavendrijver in je hersenpan, dus op tijd af komt het wel. Maar er kleven ook nadelen aan. Als je je kantoor in de achtertuin hebt, kun je de deur wel achter je dichttrekken, maar het werk is nooit echt af. Misschien zou ik dat als uiterst loyaal en werkgetrouw persoon ook hebben voor een baas trouwens. Maar nu ben ik dat zelf en geloof me, er is geen strengere. Als het mooi weer is en ik klim ’s middags daarom op mijn paard, dan roept de slavendrijver in mijn hoofd dat het een schande is. Ook al weet ik dat ik vervolgens ’s avonds laat doorwerk of de volgende ochtend een uur eerder begin. Maar daardoor wordt het lastig voor me om van dat uurtje rijden te genieten. Als ik na een zware griep op een werkdag tussen de middag een uurtje op de bank plat ga, omdat ik doodop ben, dan staat de slavendrijver klaar met een honkbalknuppel om me te veroordelen. ‘Líggen? Hoe durf je. Het is werktijd!’ Dus wordt de rust onrust. Ook al weet ik heus wel dat het onzin is en dat ik na die rust waarschijnlijk beter presteer. Maar die stem is er.
Waardering
Wat ook wel eens lastig is als je in je eentje werkt, en zeker in de schrijfwereld, is het gebrek aan feedback. Je werkt je te pletter aan een boek, een groot verhaal of interview, waarvan je zelf overtuigd bent dat het geweldig is en grote impact gaat hebben en je krijgt als reactie…niks. Ik heb geleerd dat dat eigenlijk een goed teken is. Als mensen het bagger vinden (en dat gaat dan meestal nog om wat er wordt beweerd, niet hoe het is geschreven) hoor je het wel. Ik heb een paar hele fijne opdrachtgevers die af en toe hun waardering laten blijken. Ik denk niet dat ze beseffen hoe goed me dat doet. Dan is de stem in mijn hoofd even uitgepraat.
Onbereikbaar doel
‘Je kunt altijd beter je best doen, het kan altijd beter.’ Het motto dat zich in mijn hoofd heeft verankerd en uitgebouwd tot ongekende proporties. En ik wéét dat het nergens op slaat, maar door ervaringen en gebeurtenissen in mijn leven is het gekoppeld geraakt aan mijn gevoel van eigenwaarde. Volgens mijn slavendrijver kan ik alleen maar aardig of leuk gevonden worden als ik nog harder werk, nog beter mijn best doe. Een onbereikbaar doel, want wanneer is het goed genoeg? Het kan altijd beter…
Twijfel zaaien
Dit is iets waar ik de laatste tijd steeds meer over nadenk. Hoe kom ik van mijn slavendrijver af? Heus, ik wéét dat het onzin is dat ik altijd maar hoog, hard en ver moet van mezelf. Dat mensen die er voor mij toe doen me toch wel aardig of interessant genoeg vinden. Maar dat stemmetje is daar. En het is luid genoeg om de momenten die ik voor mezelf kies of in mezelf geloof toch weer te verpesten door twijfel te zaaien, waardoor ik weer niet echt geniet of tot rust kom. Had ik niet toch even dat ene moeten afmaken? Had ik niet toch alvast aan het volgende moeten beginnen? Meer energie moeten geven? Beter voorbereiden? Het is nooit goed genoeg en dat doe ik mezelf aan.
Wie de oplossing weet mag het zeggen.