Het einde van een tijdperk. Ik voel toch enige weemoed. Ik heb geprobeerd terug te denken wanneer de eerste keer was dat zijn baasje met hem op les verscheen. Het moet bijna 25 jaar geleden zijn. Deze week werd duidelijk dat zijn dressuurcarrière op 30-jarige leeftijd voorbij is. Ik ga de wekelijkse sessies met Kris missen.
Kristofoor, zo heet hij officieel. Een afstamming van de hengst Glendale, die ook in de stamboom van Totilas opduikt (aan moederszijde). Een bruine ruin, gemiddeld van maat en zeer uitgesproken van karakter. Ik had meteen een zwak voor hem. Hij was op zich braaf, mits het enigszins ging zoals hij in gedachten had. Was dat niet het geval, dan had hij zo zijn methoden om duidelijk te maken dat hij het er niet mee eens was. Bijvoorbeeld met enorme schrikreacties vanuit het niets, voor dingen waar hij normaal niet van opkeek of zelfs al tien keer probleemloos langs was gelopen. Negeren werkte het beste. Gewoon niet op in gaan. Op de binnenhoefslag blijven rijden langs de bewuste plek en dat blijven doen, zodat je tenminste nog aan trainen toekwam. Want zelfs als hij na drie rondjes ontspannen bleef, kon je er nog niet op vertrouwen dat de bakkabouter weg was. Hij kon zomaar ineens weer achterstevoren staan.
Alsof hij dóód ging…
Je kon hem ook absoluut niet dwingen. Alleen door tactische aanpak, waarbij je hem min of meer per ongeluk op een totaal andere wijze iets liet doen, kon je hem bewegen tot wat jij wilde. Nooit vasthouden en nooit in de houdgreep. Bij hem was rijden absoluut denksport.
Natuurlijk waren er wel eens momenten dat zijn baasje of ik iets minder geduld hadden en toch probeerden om rechtstreeks iets van hem gedaan te krijgen. Dat kwam ons altijd duur te staan. Dan waren we vervolgens het hele uur bezig om meneertje weer enigszins normaal door de baan te laten lopen. Als zijn blikken op zo’n moment konden doden, had ik hier nu niet gezeten. Het was een echte drama queen. Ik ben niet van de harde aanpak en zijn baasje al helemaal niet. Maar zelfs als ze eens de zweep als aanwijsstokje gebruikte, nam hij een luchtsprong en liet hij zich nog net niet kermend op de grond vallen. Wat altijd opviel was de pretoogjes die hij daarbij had. Ze zeggen dat een paard geen humor kan hebben, maar ik ben ervan overtuigd dat Kris daarop een uitzondering is.
Als een brullende dekhengst
Tot vorige week, vlak voor zijn 30e verjaardag, liep hij altijd opgewekt de bak in. Vooral de buitenbaan dan, aan binnen rijden had hij een broertje dood. Zelfs met slechter weer gaf hij de voorkeur aan buiten. Waar hij zich zelfs op hoge leeftijd in het voorjaar als een dekhengst gedroeg, luid hinnikend naar de merries in de omringende weilanden. Hij gedroeg zich sowieso nogal als een hengst. Ik heb me menigmaal afgevraagd of er bij de castratie niet een stukje zaadstreng was blijven zitten, als hij zich weer eens brullend liep uit te sloven. Training vond hij leuk. Spelletjes doen, veel afwisseling en liefst moeilijke dingen, daar fleurde hij van op. Ik ken geen één paard dat zo’n talent voor de zijgangen had als hij en ze bovendien ook echt leuk vond om te doen. Bijna altijd eindigden we met een paar appuyementen, gewoon omdat hij daar zo blij van werd. Travers was ook zo’n oefening waar hij in uitblonk en met veel gemak doorheen walste. Ik heb hem daarom als fotomodel gebruikt in het boek Paardrijden voor je Plezier. Ook om te laten zien dat leeftijd geen belemmering hoeft te zijn.
Bejaardengym
De laatste jaren was Kris af en toe aan het kwakkelen. Een hoefzweer, koliek, diarree, een dik achterbeen zonder duidelijke oorzaak. Met veel liefde en geduld wist zijn baasje hem er altijd weer bovenop te krijgen, waarna we de training oppakten. Uiteraard met een stapje terug, hoewel hij meestal opvallend snel op niveau kwam. Maar deze winter viel hem zwaar. De opwarmfase werd steeds langer en het rijden werd een soort Tai Chi, rekken en strekken in een laag tempo, tot alles een beetje was doorgewarmd. Bijna 30 en nog altijd een heel Z programma afdraaien, waarbij hij in de zijgangen met gemak voor een jong paard kon doorgaan, ik neem mijn petje voor hem en zijn baasje af. Maar aan alle goeds komt een einde. Zijn darmen krijgen steeds meer moeite met het opnemen van voer. Daarom is besloten een punt achter het rijden te zetten, zodat Kris alles kan inzetten op het vasthouden van gewicht.
Leerschool voor mij
Hij staat in de buurt, dus ik zie hem nog regelmatig. Maar het is toch een einde van een tijdperk. Ik hoop dat hij nog heel lang van zijn pensioen geniet en ik ben hem dankbaar voor alles wat hij mij heeft geleerd. Nog meer geduld hebben, nog slimmer en creatiever zijn in het verzinnen hoe je een paard effectief kunt trainen. Maar ook hoe je met correcte training een paard gezond kunt houden, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik leerde luisteren als hij met zijn ogen tegen me sprak.
Dank je wel lieve Kris, het ga je -nog heel lang- goed.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.