Er zijn sowieso teveel mensen op deze aardbol. Er wordt op tal van plaatsen op akelige wijze en om dubieuze redenen als macht, geld, ego of geloof (of een combinatie daarvan) gepoogd de hoeveelheid te verminderen. Maar laten we die kant niet opgaan.
Onder al die mensen zijn er ook veel teveel deskundigen. Overal, maar in de paardenwereld zeker. Ik wou hier als flapuit aan toevoegen dat er ook teveel paardencoaches zijn. Hoe zie je door de bomen het bos? Als beginnend paardenliefhebber of iemand die een bonafide coach zoekt, is dat niet te doen. Wie en wat moet je geloven als iets met doortastende overtuiging wordt gepresenteerd? Zelfs met mijn inmiddels aanzienlijke jarenlange ervaring en van nature sceptische aard ben ik regelmatig onder de indruk van prachtige websites, waterdichte argumentaties en bijbehorende onderzoeksresultaten. Misschien moet ik ook die persoon raadplegen, een lesje nemen of het product aanschaffen? Ik heb dan altijd echter een stemmetje in mijn hoofd dat me even pas op de plaats laat maken. Een beetje extra research en soms navraag bij mijn dierenarts/wetenschapper-vrienden waar ik echt vertrouwen in heb, loont de moeite. Maar niet iedereen heeft zo’n netwerk.
Boos bont bommetje
Bij instructeurs ga ik eerst even kijken of het een keer proberen, waarbij je sterk in je schoenen moet staan om iets niet te doen als je daar eigenlijk niet achter staat en het wel met veel overtuiging tegen je wordt gezegd. Nou heb ik gelukkig aan DD een paard dat goed duidelijk maakt waar zijn grens ligt. Hij is zeer werkwillig en leergierig, als een licht veertje te rijden. Maar van voren naar achteren met veel druk op het bit en een korte hals gaat bij hem echt niet gebeuren. Je kan het willen proberen, maar hij heeft zo zijn manieren om duidelijk te maken dat hij het niet pikt. En dan is 1.80 best heel groot en sterk.
Hollen in een dwangbuis?
DD mag voor het mooie wat meer sluiten. Dat valt niet mee, met die lange achterstelten van hem. Dat is van nature een enorme hefboom naar voren en voorwaarts is toch al iets wat hij graag en vanzelf doet. Je wilt echter niet dat hij stuwend beweegt, hij moet zijn lijf dragen door die achterbenen meer te buigen en onder zijn lichaam te zetten. Dat bereik je niet door hem voortdurend in een soort houdgreep te houden. Ik moet hem uitdagen met oefeningen en overgangen om meer terug te komen. Dat heet training. Het is geen quick fix om hem met kracht of enge hulpmiddelen voor tegen te houden. Dan kán hij die achterbenen ook niet onder zich plaatsen, want als reactie op dat nare gevoel aan de voorkant en die dichtgetrokken hals, trekt hij zijn rug strak, waardoor de achterbenen juist naar achteren met de hakken omhoog worden getrokken. Precies verkeerd om.
Zet die kop erop
Instructeurs willen iets bereiken. De bedoeling is toch dat een paard aan het einde van een les beter gaat dan aan het begin. Ik vind dat daarbij soms het lange termijn doel uit het oog wordt verloren om maar een snel succesje te scoren. Ik roep wel eens vaker dat ik geen toverstafje heb waarmee ik een paard in één les naar de Z simsalabim. Als een paard niet op de juiste manier over de rug naar de hand toe loopt, dan moet je in de training de hals vanaf het zadel iets meer naar beneden rijden, zachte verbinding houden en met oefeningen proberen de balans naar achteren te verleggen. En ja, dat kost soms meer tijd dan één sessie. Dat gaat menigeen tegenwoordig niet snel genoeg, dus gaan ze shoppen bij Pietje en Jantje die zegt dat ze de kop in de houdgreep moeten nemen en ‘erop’ moeten zetten, gevolgd door een enorme peut gas. Vraag zo’n ruiter eens aan te wijzen waar de halswervels lopen. Geheid dat de bovenrand langs de manen wordt aangewezen. Tja, als je dat denkt, begrijp je ook niet in wat voor zwanenhals je de boel forceert.
Niemand heeft de tijd
Goed (leren) paardrijden kost tijd. Dat besef zijn we ergens kwijt geraakt en in dat vacuüm is een groep gestapt, die gebruik maakt van dit feit. Vaak niet eens bewust, ze denken zelf ook dat het op die manier kan. Ik heb een goede vriendin die paardendierenarts is van het allerhoogste niveau en vaak zegt dat we ons dood zouden schrikken als paarden konden schreeuwen van pijn of ongemak. Ik wil daar nog eentje aan toevoegen van mijn geweten, mijn leermeester mevrouw Barrau, die volgende week haar 100ste verjaardag heeft, maar het gaat niet goed met haar. Ik koester al haar wijze uitspraken en leef er dagelijks naar. Drie ervan slaan hierop. Als je niet door de voordeur kunt, moet je door de achterdeur. De gestage druppel holt de hardste steen. En de mooiste: het bewijs loopt in de bak.
Amen.