Het bewijs loopt in de bak

Hoe is het nu eigenlijk met je nieuwe zadel? Ik werd van de week gebeld door een vriendin, een prof in de paardenwereld en daarnaast een fijn mens. Ze had gehoord van mijn zadeldilemma, maar zit zelf ook met zoiets. Hoog tijd dus voor episode zoveel in het drama dat ‘zadel vinden’ heet.

Zoals eerder gemeld had DD iets tegen zijn keurig passende, speciaal voor hem aangemeten Kent & Masters zadel. Trouwens ook tegen alle andere modellen die we in de jaren daarvoor hebben geprobeerd, maar dat terzijde. Volgens alle deskundigen was de K&M voor hem een perfect zadel, maar hij vond van niet en hij heeft daarin wat mij betreft het laatste woord. Ikzelf kon het ermee, al zat ik er voor mijn gevoel niet geweldig lekker op. Maar ik ben daarin een zeurpiet en heb dat bijna nooit, dat ik ga zitten en denk ‘dat zit lekker’.

Iets aansmeren dat niet lekker zit?

Hoe kies je een goede zadelpasser uit? Er zijn veel zadeldeskundigen in dit land. Er zijn er een paar waar ik me veilig bij voel. Aangezien het voor allemaal belangrijk is om tevreden klanten te hebben, zowel twee- als vierbenige, ga ik ervan uit dat een goed resultaat voorop staat. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat je iets aan probeert te smeren waarvan je weet dat het eigenlijk niet lekker zit voor een paard. Dat objectieve wordt misschien iets lastiger als er een bepaald merk wordt vertegenwoordigd. Dus heb ik iemand die niet perse merkgebonden is. En die de hele wereld over reist naar bijscholingen, cursussen enzovoorts. Ikzelf kan wel zien hoe een paard reageert en loopt, maar ik ben geen zadelpasser. Ieder zijn vak.

Totaal ander concept

Ik bleef dus mekkeren over mijn zadel. Vorig jaar gaf mijn zadelpasser aan dat ze met iets bezig was wat wel eens de oplossing voor DD kon zijn. Dit voorjaar was het zover. Een Baloun. Geen nieuw merk, maar wel een totaal ander concept dan conventionele zadels met een vaste boom. Die is namelijk bij dit zadel flexibel en beweegt mee met de rug. Dat klinkt enger dan het voelt. Het zit niet heel anders dan een ‘gewoon’ zadel. Ik loop nooit zo voorop bij nieuwe ontwikkelingen, maar na een passessie, waarbij we ook andere merken uitprobeerden, was het duidelijk: DD wou wel een Baloun.

Net toen de nieuwe troef arriveerde, werd meneer kreupel en ging twee maanden op rust. Zat ik dan, met mijn felbegeerde nieuwe zadel, waarmee ik natuurlijk dolgraag wilde rijden. Geen nood, volgens mijn zadelmaakster kon het ook wel op Socrates. Hoe dan? Als je twee uitersten qua rug wilt, moet je mijn paarden naast elkaar zetten. Wat bij DD bol en groot en rond is, is bij Socrates dun en scherp. Maar volgens haar kon het, omdat ik nogal licht ben en de boom dus niet erg naar beneden druk.

Wacht nou even af…

De Baloun weegt niks. Ik kan hem met één hand op de rug leggen. Het is bij Soc altijd lastig geweest om de spieren van zijn schoft erop te krijgen. Maar na een tijdje met dit zadel zag ik ineens hoe mooi hij uitvulde… Was me in al die jaren daarvoor nog nooit gelukt. Hij vond het duidelijk merkbaar een fijn zadel. Maar ik…zat niet lekker. De zitting voelde voor mij plat en breed, terwijl ik zelf smal ben. Ik moest constant oppassen dat ik niet ging knijpen om dat op te vangen. Aangezien DD nóg veel ronder is, vreesde ik het ergste en had ik alweer bezorgde mails naar mijn zadelpasser gestuurd, die me bezwoer even af te wachten.

Na mijn vakantie kreeg DD het groene licht van de dokter. Het was om meerdere redenen spannend om weer op te stappen. Ik ging zitten en….aaaahhhh lekker! Het zat fijn. Juist op zijn tonvorm doet het zadel wel wat mijn lichaam nodig heeft. En hij loopt soepeler dan ooit.

Legendarisch

Zoals ik al zei: ieder zijn vak. Ik ben geen zadelpasser. Van de week vroeg een leerling of ik wilde meekijken. Zij wilde ook een Baloun. Liefst zo’n zelfde model als ik had. Zadel erop en…nee. Haar paard was niet blij. Hij hield in. Dat was een domper, als je er in je hoofd al enigszins vanuit gaat dat hij als een Totilas door de bak zal gaan. Er was nog een ander type van hetzelfde merk. Dat erop en na twee stappassen zag ik het al. Zijn rugspieren golfden, hij zette zijn achterbenen wel tien centimeter verder naar voren en hij zocht voorwaarts-neerwaarts haar hand op. Zij zat keurig in balans met een grote glimlach op haar gezicht. Je hoefde geen paardenkenner te zijn om dat te zien. De moraal van dit verhaal: luister naar je paard. Zoals altijd klopt de legendarische uitspraak van mevrouw Barrau: het bewijs loopt in de bak!

Even iets anders. Ik ben nogal slecht in het verkopen van mezelf of mijn boeken. Ik heb eigenlijk iemand nodig die dat voor me doet. Afgelopen week vond ik iets in de brievenbus waar ik een traantje bij moest wegpinken. Niets aan gestuurd, de puurste reclame die er is. Dus lees dit en bel of mail me dan zelf even voor een clinic, lessen of een boek…