Het Atlantis van het Noorden…

Het is helaas gewoon zo, ik ben niet geschikt voor vakantie. In de nacht van vrijdag op zaterdag kreeg ik op alle denkbare manieren een innige relatie met de WC pot. Hondsberoerd liggend op de ijskoude tegelvloer kon ik maar één ding bedenken: ik MOET zondag in die auto stappen…

Ik probeer zoveel mogelijk te lezen, voor zover mijn tijdschema het toelaat. Ik weet niet meer waar, maar ergens las ik iets over een man die als filosofie heeft dat je altijd dertig procent meer kunt dan je denkt. Dus zelfs als je het gevoel hebt dat je helemaal stuk zit, dan zit er ergens nog een beetje reserve. Dat kunnen aanspreken is naar zijn mening een mentale capaciteit, die je kunt ontwikkelen. Ik ben allerminst een zwever van aard, maar ik geloof er wel in dat een lichaam tot meer in staat is dan wij denken. Op allerlei gebied. Zo ziek als ik was, gaf ik mijn lijf voortdurend de opdracht om op zondagochtend beter te zijn. En zowaar stapte ik -weliswaar slap- koortsvrij in, met een rol mariabiscuitjes en een fles water onder mijn arm.

Ik ga verhuizen…

Voor wie de foto’s niet heeft gevolgd op facebook: Gent is een prachtige stad, de tuin van Monet is absoluut een aanrader en over Puy du Fou raak ik niet uitgepraat. Ik heb een bezoek achter de schermen mogen brengen aan de stallen. Waar ik op andere plekken nog wel eens stereotype gedragingen ontdekte, of paarden die volkomen in zichzelf gekeerd of juist boos waren, zag ik hier allemaal belangstellende koppies, vriendelijk, rustige ogen en ruwvoer. De paarden werken maximaal twee uur en gaan dan in paddocks. Ze kunnen elkaar voortdurend zien en aanraken. Kortom, het klopt gewoon daar. Na drie geweldige dagen was het tijd om verder te gaan. Ook al omdat de hemelsluizen open gingen. En bleven. Er zat nog een bezoekje Eurodisney en Maastricht achteraan, met vlaai en ander lekker eten dat mijn maag tegen die tijd zeker weer kon waarderen.

Als alles maar goed gaat…

Met de paarden ging alles goed, met dank aan mijn fijne pensionklanten. Ze hadden zelfs kans gezien mijn kippen kunstjes te leren. Het was een rustgevende gedachte dat er zo goed op mijn beesten werd gepast, voor mij een hoofdvoorwaarde om weg te kunnen. Toch sloeg de onrust in de loop van de week enigszins toe. Mijn telefoon bleef maar ‘pling’ zeggen. Hele leuke werkopdrachten hoor, waar ik me nu met plezier op stort. Zo ben ik vandaag naar het welzijnscongres van de KNHS, waarover jullie dus binnenkort meer lezen. Maar ook de buurtapp ging af, omdat er verdachte figuren waren gezien. Nou is het natuurlijk geweldig dat er zo goed wordt opgelet en ook meteen gehandeld, want de politie was al gebeld. Frankrijk is echter een groot land en ik zat op twaalf uur autorijden afstand. En ik ben een ontzettende piekeraar.

Echt niet leuk meer

Zoals gezegd was het ook in het zuiden nat. Dat was nog niks bij wat we thuis aantroffen. We hebben heus wel eens vaker een kletsnatte dag meegemaakt, waarop alles inclusief de rijbak blank stond. Maar dat zakte dan na een dagje weer weg. Nu krijgt het de kans niet, het blijft plenzen. Tot overmaat van feestvreugde was de waterstofzuiger overleden. Alweer. We hebben het grootste deel van de wateroverlast onder controle. Alleen bij Socrates ligt, bij extreem weer als dit, nog een plasje. Het apparaat dat we sinds augustus hebben, is niet zo robuust als de fabrikant doet geloven. We houden ons keurig aan de gebruiksaanwijzing, maar ook deze ging dood. Daar kon ik op afstand niets aan doen, maar eenmaal thuis gingen we toch voor de garantie. Man, man, man, een derdegraads kruisverhoor, waarbij de zweepslagen nog maar net ontbraken. Partner werd er zo woedend van, dat ik hem naar de auto moest sturen om af te koelen. Het sloeg ook nergens op, want het ding is pas drie maanden oud en heeft genoeg gekost, die medewerker stuurt ‘m ook gewoon weer op. Hij gaf na veel gedoe en uitproberen (‘er zit zaagsel in’ ‘nee, dat kan niet, want we hebben er alleen water mee gezogen’ ‘hoe kan hij dan zo vies zijn’ ‘omdat het water in een schúúr is, de machine is voor grof gebruik’…) een nieuwe mee, maar ging daar heel kinderachtig alles afhalen (slang, tweede filter, zuigvoetje) wat we niet mee terug hadden genomen. Terwijl je al weet dat ze die oude op het hoofdkantoor gewoon wegflikkeren.

Ietsje te scherp…

Bij thuiskomst kwam DD hinnikend naar me toe. Op zo’n moment smelt je hart, maar waarschijnlijk was hij het gewoon zat in de natte wei. Ik wou natuurlijk gelijk rijden, maar hij keek dermate fris uit zijn ogen dat de longeerlijn me verstandiger leek. Het was genieten hoe hij bewoog, maar ik was eerlijk gezegd blij dat ik er niet op zat. Een dag later heb ik een rondje door het volkomen verzopen bos gemaakt en zijn we uit nood over de weg terug gereden. Ook de rijbaan heeft nog maar één droge volte waarop je snel bent uitgespeeld. En nu gaat het ook nog stormen.

Ik ben bang dat Texel niet langer het Ibiza van het noorden is, maar het Atlantis….