Mijn vak sterft uit. Er zal altijd wel behoefte blijven aan mensen die woordjes achter elkaar zetten. Maar ‘waarheid’ is een fluïde begrip geworden. De Engelsen hebben er een prachtig gezegde voor (zoals voor zoveel dingen) truth is in the eye of the beholder. Dit, gecombineerd met de behoefte aan snelle kicks en sensatie, met daarnaast de constante druk om voor vol te worden aangezien, maakt dat er steeds minder belangstelling -en dus geld- is voor goed doorwrochte verhalen.
Als iets je passie is, zou je misschien verwachten dat iemand daar alles over wil leren. Ik vrat vroeger de hele bibliotheek leeg over paarden. Zelf een paard hebben was in de agrarische omgeving waar ik opgroeide weliswaar minder een uitzondering dan in de stad, maar toch was je er wel van doordrongen dat je kennis moest opdoen om er goed voor te zorgen. Naast al dat lezen ging je naar mensen die daar veel ervaring in hadden. En ik vroeg -volgens sommigen irritant – veel. Het kopen en houden van een paard is veel bereikbaarder geworden voor iedereen. Het komt nu regelmatig voor dat ik ergens iets zeg, bijvoorbeeld over het belang van nagenoeg onbeperkt ruwvoer omdat een paard alleen speeksel aanmaakt als hij kauwt. En waarom dat voor zijn gezondheid zo belangrijk is. Niet zelden word ik glazig aangekeken. Wisten we niet. Huh? Je hebt toch een paard?
Ze weten het allemaal beter
Mensen leren niet meer door te lezen. Hoe dan wel? Ik breek mijn hoofd daar regelmatig over. Je kunt de meest prachtige evenementen organiseren en daar komen heus mensen op af, maar ook een hele hoop niet. Hoe bereik je de massa? Als ik bij andere stallen ben en daar om me heen kijk, valt het me op dat iedereen expert is. Het komt zelden voor dat paardenmeisjes (want dat zijn het meestal) onderling erkennen iets niet te weten. De angst om dan belachelijk te worden gemaakt is aanwezig en niet voor niks, want dat gebeurt vaak ook. Dus wordt er niets gevraagd en gaan ze doen wat de brutaalste van het stel doet.
Reclame verpakt als informatie
De haantjes van stal weten alles. Andere informatie is een bedreiging van hun status en wordt dus bij voorbaat afgedaan. ‘Ja maar….’ en dan ‘nee’ doen. Ernaar luisteren, open staan voor argumenten en vervolgens uitzoeken wat er van klopt gebeurt niet. Alleen als één van hun rolmodellen met iets anders komt, wordt dat voorbeeld soms gevolgd. Dierenartsen en wetenschappers zijn meestal geen rolmodel. Tegenwoordig zijn dat influencers. Dat kan goed uitpakken. Er zijn er die naar eer en geweten proberen om informatie te delen. Maar sommigen hebben een verdienmodel waar de industrie een rol in speelt. Of ze hebben een bepaalde ambitie of positie bereikt, waardoor ze zelf ook geloven dat ze er al zijn. Knappe jongen die daar doorheen prikt.
Zoek het óp!
Ik klink als een zure ouwe taart. En dat ben ik natuurlijk ook. Het is lastig om te moeten toegeven dat je overbodig bent geworden. Ik heb geen zin in het schrijven van commerciële prietpraat, ik houd juist van die gedegen uitgezochte wetenschappelijk verantwoorde content. Waar doe je het allemaal nog voor, vraagt partner soms, die mij vele uren ziet zwoegen op een stuk (research en deskundigen te spreken krijgen is hard werken jongens) waarvan je je kunt afvragen wie het leest en verzekerd kunt zijn dat degene die het zóu moeten lezen dat toch niet doet. Ik moet toegeven dat er enige metaalmoeheid in mij sluipt als ik voor de zoveelste keer een andere invalshoek zoek voor een onderwerp waar ik al honderd keer over heb geschreven. Natuurlijk is er steeds nieuwe kennis, maar er zijn dingen die niet veranderen. Een paard is nog steeds een paard. Heb je een vraag, zoek eens iets op. De kennisbank van De Paardenkamp is een goede plek om te beginnen.