Het waait hard. Ik heb daar een hekel aan. Het maakt me onrustig en moe. Waarom ga je dan op zo’n winderig eiland wonen, vraag je je misschien af. Tja. Omdat de voordelen opwegen tegen de nadelen.
Ik heb alleen een buitenbak. Met een bodem die eigenlijk altijd goed berijdbaar is. Alleen als er echt een pak sneeuw ligt, wordt het lastig. Maar dat is nou weer een voordeel van een eiland: dat hebben we hier bijna nooit. Het is ’s winters gemiddeld toch net iets warmer, doordat de ons omringende zee de temperatuur opkrikt. Gevolg is ook dat het in de heetste momenten van de zomer net iets koeler is, maar dat is eveneens fijn. En dan kan ik op het strand gaan rijden ter afkoeling, maar dat terzijde. Ik wil jullie niet al te jaloers maken.
Sensatie
Er zijn mensen, ook op Texel, die bij harde wind liever de binnenbak opzoeken. Gevoelsmatig snap ik dat, maar ik heb ontdekt dat het voor de paarden weinig uitmaakt. Die staan namelijk in de wei toch al de hele dag in die onrust. Voor hen is dat dan al lang gewoon. Ze zijn misschien in het begin even frisser, als er een tak voorbij waait of een boom kraakt (we zitten naast een fietspad met een boomsingel), maar het kan ook zijn dat dat gewoon aan mij ligt. Dat ze mijn onrust door het weer voelen en daarop reageren. In de meeste gevallen moet ik mezelf even een schop onder mijn kont geven om op te stappen, maar rijd ik vervolgens heerlijk en stap ik misschien nog wel meer voldaan dan normaal af. Vooral DD houdt wel van een beetje sensatie om hem heen.
Schriktraining
Er bestaat niet zoiets als slecht weer, alleen slechte kleding. Ik geloof dat het een Engels gezegde is. Daar nemen ze dat heel letterlijk, heb ik gemerkt toen ik er woonde. Maar eigenlijk doe ik dat ook. Meerdere laagjes wordt altijd geadviseerd. Bij Socrates werkt dat niet. Eén jas over de bakrand en je kunt de training vergeten. Natuurlijk kun je er dan schriktraining van maken, maar soms wil ik ook wel eens gewoon doorwerken met hem. Dat is zonder die jas vaak al een opgave. Ik vraag me nog steeds af of hij niet eigenlijk een kruising tussen een hert en een hackney is.
Oortje
Harde wind was in het verleden bij het lesgeven wel een probleem. Ik kwam een heel eind, want ik heb ooit les gehad in stemgebruik. Maar na een dagje voelde je het wel. Dat is echter sinds een paar jaar opgelost. Ik heb zo’n geluidssetje van WHIS aangeschaft. In de jaren daarvoor had je ook wel zoiets, maar budgettair niet in mijn league of technisch te gammel. WHIS is echt een uitkomst. En ik heb gemerkt dat het nog een voordeel heeft. Omdat ik rechtstreeks in het oor van mijn leerlingen zit, komen de aanwijzingen beter door. Misschien heeft het ermee te maken dat ze zich er niet op hoeven te concentreren om me te verstaan. Het geeft meer rust.
Uitmonstering
Rijden in slecht weer gaat prima, met de juiste kleding ben je zo warm. Lesgeven in zulke omstandigheden is een ander verhaal. Je kunt mij dan ook in de meest bijzondere uitmonsteringen aantreffen. Van korte broek (wel op stevige paardbestendige schoenen) tot een lange jas als een dekbed met nog twee jassen eronder. Ik heb laatst een paar lange chaps van iemand gekregen. Die zijn ideaal voor over een nette broek, als ik na de les door moet naar iets anders. Maar het effect als je daarmee natregent ziet er voor de buitenwereld wel ietwat bijzonder uit.
Ik zag laatst een advertentie voor een soort opvouwbaar eenpersoons toeschouwers-tentje. Als ik permanent schriktrainingen ga geven is dat misschien nog eens een idee…