Guilty pleasure

Ik had al een heel stuk gemaakt over het jureren van de dressuur tijdens het afgelopen SGW weekend…foetsie. Nou doen computers niets zelf, dus ik zal wel ergens iets onhandigs hebben gedaan. Of er heeft weer eens een poes over mijn toetsenbord gelopen. Ik weet alleen zeker dat ik het nog niet had bewaard.

Het vervelende is dat ik nooit zo’n zin heb om iets twee keer te doen. Het kwam erop neer dat crossruiters niet van die zeikerds zijn en op een ontspannen manier met dressuur omgaan. In hun ogen vaak een noodzakelijk kwaad. En dat je op M/Z eventingniveau ruiters in een L proef krijgt die al subtop dressuur rijden, maar er zijn er ook bij die de hele proef in galop en verlichte zit afleggen, zonder besef van het begrip aanleuning. Zoiets was het. Wat me wel verbaasde is dat een aantal dat eventing op hoog niveau doet of wil doen, zo weinig investeert in die dressuur. Het maakt toch een derde van je score uit en ik zag genoeg dingen die met een paar lesjes te verhelpen zijn.

Het houdt niet op

Zaterdag kwam ik thuis en trof ik DD aan met een enorm been. Zucht. Vanaf de hoefrand helemaal opgelopen tot aan zijn voorknie. En uiteraard zijn gekwetste been. Het zag eruit als einschuss, maar ik kon nergens een wondje ontdekken. Zijn been is echter geschoren voor die pees-echo en hij heeft zo’n roze huidje, dus misschien dat daar iets is beschadigd. Hij had nog geen koorts, maar voelde zich duidelijk niet prettig en wilde er nauwelijks op staan. In overleg met de dierenarts toch aan de antibiotica en de pijnstilling gezet. En de hoefsmid gebeld, want hij had de woensdag ervoor een nieuw ijzer gekregen. Voor de zekerheid maar even checken. Komt allemaal weer waardeloos uit, nu ik bijna op reis ga. Niet iets waar je een oppas mee wil opzadelen. Bovendien speelt het in mijn achterhoofd, waardoor mijn toch al niet ontspannen gevoel bij weggaan helemaal op strak blijft staan. De hoefsmid kon niets vinden, maar de antibiotica deed kennelijk wel wat, want de zwelling nam met een paar dagen af. Rijden kan ik toch al niet, dus daar denken we maar helemaal even niet over na.

Ik wil ook zo’n poort

Donderdag was het, na twee coronajaren, tijd voor mijn guilty pleasure: dagje Efteling. Op één of andere manier kom ik daar nooit zonder file. Ik ga altijd met mijn vaste-Efteling vriendinnetje en we vertrekken vroeg. Ook nu weer begon het probleemloos, tot ergens voor ons een ongeluk gebeurde en we bijna een uur stilstonden. Dat is waardeloos, als je behoorlijk wat afstand moet afleggen voor iets leuks. Je begint gelijk al met een uur achterstand. Overnachten daar is met ons beider paardenverantwoordelijkheden geen optie. We hebben er evengoed weer van genoten. Het leek drukker dan anders, maar de wachttijden vielen reuze mee. Waar ik altijd erg blij van word is alle afwerking tot in details. Ieder lampje, ieder hekje, het heeft allemaal een twist, waardoor het er sprookjesachtig uitziet. Ik ben daar gevoelig voor. Thuis hebben we rond de paddock allemaal van die kleine solarlampjes hangen. Partner -die niks met de Efteling heeft- vindt het matig, maar ik word daar elke avond blij van. Ik zou het liefst zo’n Efteling poort op ons erf bouwen en zulke leuke bordjes aan de gevel hangen.

Ze gaan allemaal stuk

Zoals al aangekondigd, ga ik op inspiratie-trip. Dat is nodig, want ik ben veel te somber. Als je paarden zo’n mooi leven biedt als bij ons, met vriendjes veel samen in een grote wei, afwisselend en echt niet overdreven veel rij-werk, alle verzorging op gebied van tandartsen, zadelpassers en een deskundige hoefsmid en ze gaan evengoed stuk, dan word ik daar wel verdrietig van. Waarop iemand fijntjes opmerkte dat als ze -zoals bij ons- tien tot twaalf uur per dag buiten lopen, ze evengoed nog veertien tot twaalf uur binnenstaan…