Wie nu niet in een gruwelijke depressie zit, is wel de meest positief ingestelde persoon die er is. Het is toch niet normaal? Ik vind het echt moeilijk om de moed erin te houden. Mijn limiet werd bereikt toen ik tijdens het mestruimen in, wat voorheen doorging voor wei, wegzonk in de prut, waardoor mijn laarzen bleven staan en de volle kruiwagen om ging. En dan zijn er nog wat randzaken, waar ik somber van word.
Er staat een paard te springen om weer aan het werk te worden gezet. Maar ik kan geen kant op, met al dat water. DD zal toch eerst even aan de longeerlijn moeten. Een beetje opnieuw beleren, voordat er iemand opstapt. En dat ga ik niet zijn, de eerste keer. Hoewel ik denk dat er niks aan de hand is, ben ik wijs genoeg om te beseffen dat ik niet meer de reactiesnelheid noch het lichaam van een 18-jarige heb. Alles wijst erop dat hij er klaar voor is, maar het staat blank hier. En als je met zoiets begint, moet je even kunnen doorpakken. Dat zit er ook niet echt in, met de aanhoudende hagelvlagen en alleen een buitenbak. Natuurlijk kan ik hem in een trailer meenemen naar een overdekte manege in de buurt. Maar ik doe dat eerste beginnetje liever even rustig thuis, zonder meteen bijkomend gedoe met trailers.
Mestruimen is een onmogelijke opgave
Zelfs een zandbodem heeft een verzadigingspunt. Hoewel we hier niet heel diep wegzakken, is het rijden met een kruiwagen momenteel een hachelijke zaak. De enige optie is het ding achter je aan sleuren. Zonder de kracht van een Belgisch trekpaard een haast onmogelijke opgave, omdat je voortdurend moet oppassen niet uit je laarzen te stappen. En dit dan dus terwijl de regen op je neer klettert en de wind er alles aan doet om je om te blazen. Ik ben wel wat gewend, maar zelfs mij staat het huilen nu af en toe nader dan het lachen. Vandaar dat ik gisteren heb besloten dat we voor onze veiligheid tot nader orde even geen mest ruimen. Als het ooit weer enigszins droog wordt, houden we een gezamenlijke opruimdag. Zucht.
Alles voor rupsjes nooitgenoeg
Op het eiland zijn tal van ontwikkelingen gaande, waar ik alleen maar meer van kan zuchten. Een idioot groot kunstwerk slechts tot genoegen van een paar maar tot ergernis van velen, nóg meer bouwwerken en dus nog meer steen voor een paar rupsjes nooitgenoeg. Ja ja, we eten allemaal van het toerisme. Dus húp, een paar bungalows erbij, waarvoor we weer een idyllisch plekje opofferen. Er komt een moment dat de wal het schip keert en we hier met een lelijk verkrachte omgeving zitten. Dat zal mijn tijd wel duren, maar ondertussen zitten we wel mooi tegen die ellende aan te kijken, met alle overlast door de drukte en het verkeer. Want de ervaring heeft geleerd dat veel mensen uit de stad naar het platteland gaan om hier de radio keihard aan te zetten. Zijn ze kennelijk zo gewend. Stel je voor dat je alleen stilte hoort.
Verketterd door de buitenwereld
Er speelt nog iets anders. Ik heb altijd gezegd in kleine kring dat ik denk dat we als mensheid ooit ten onder gaan aan een virus. Ik hoop niet dat ik gelijk krijg. Maar wat er nu gaande is, begint wel langzaam proporties aan te nemen die invloed gaan hebben op ieders leven. Zelfs ik kijk al bedenkelijk als iemand in mijn omgeving hoest. Er zijn plekken waar het leven tot stilstand komt. Dat is zo abstract, dat we er nog lacherig op reageren. De geschiedenis heeft echter afschrikwekkende voorbeelden tot wat dat kan leiden. Bij paarden speelt dit al jaren. Toevallig heb ik gesproken met iemand die net een uitbraak van rhinopneumonie op stal heeft gehad. De dodelijke variant. Je kunt er niets aan doen, ieder paard kan drager zijn. De machteloosheid die je voelt als zo’n paard niet meer in de benen komt. De wetenschap dat er waarschijnlijk meer volgen, maar je weet nog niet welke. En dan het secundaire slachtofferschap, als je door de buitenwereld wordt verketterd, want er is altijd wel iemand die vindt dat je er iets aan had kunnen doen om het te voorkomen. Terwijl je toch al zo’n verdriet hebt.
Het gaat dit weekend weer waaien en regenen…
Het enige lichtpuntje is dat ik enthousiaste reacties krijg op het nieuwe boek!