Mijn twee ruinen staan met drie merries in een grote wei. Ik was aanvankelijk wat huiverig voor een gemengde groep. Dat leek me niet handig, met opspelende hormonen. Maar het liep toevallig zo dat we steeds meer merries op stal erbij kregen. En ik ben niet zo van de aparte landjes, dus ik heb het erop gewaagd.
Het gaat super. Ze gaan iedere ochtend in een vaste volgorde naar buiten, de dames eerst. Als ik DD daarna in de wei zet, staan zijn meiden hem al knorrend op te wachten. Socrates is liever wat meer op zichzelf, hoewel hij ook af en toe kroelend met Whoopy is te zien, toch één van de meer dominante dames.
DD is ontegenzeggelijk de baas. Als er ruzie wordt gemaakt, is één blik van hem genoeg om orde op zaken te stellen. De dames bepalen echter alle huishoudelijke aangelegenheden, zoals waar wordt gegraasd en wanneer het slaapjestijd is. En als ik één van mijn heren tussendoor uit het land wil halen, moet ik me door een haag van merries heen wurmen, types van 600 à 700 kilo die het daar niet mee eens zijn. Blijf van onze man af.
Grijze oude mannen
De merries treden vaak als een drie-eenheid op. Ik moest daar vorige week aan denken. Het was internationale vrouwendag. De media stond vol met verhalen over ongelijke beloning, vrouwenquota en het glazen plafond. Ik heb ooit met een paar gelijkgestemde zielen op Texel de ‘eilandvrouwen’ opgericht. Het viel ons op dat in besturen en andere belangrijke functies om ons heen vooral vijftig plus mannen zaten en dan ook nog vaak dezelfde. Terwijl wij overal om ons heen capabele vrouwen en jongeren zagen.
Bankhangers
Het ging ons niet zozeer om meer vrouwen, maar om de diversiteit. Als je beslissingen neemt over zaken die de maatschappij aangaan, is het dan niet handig dat een afspiegeling van die maatschappij zich daarover buigt, met hun eigen achterban achter zich? Pas dan heb je toch input van alle partijen die ermee te maken hebben? Er is al vele malen aangetoond dat een divers samengestelde leiding betere beslissingen neemt.
Dus wij gingen vol goede moed aan de slag met allemaal leuke plannetjes om als eerste die capabele vrouwen van de bank te trekken. Viel dat effe tegen. Mannen zijn van het slag ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’. Vrouwen gaan eerst twintig vriendinnen bellen en eindeloos overleggen waarom ze het toch maar beter niet kunnen doen. Er was nog iets anders dat opviel. Een behoorlijk aantal zat eigenlijk wel lekker op die bank. Die hadden helemaal niet zo’n behoefte om eraf te komen. Het ging toch prima zo?
Het is niet zo gelijk
Het glazen plafond? Ja, dat bestaat. Maar het wordt in mijn ogen vooral in stand gehouden door vrouwen zelf, die blijven zeuren, maar niet bereid zijn om hun nek uit te steken of de schouders eronder. Gelijke beloning? Dan moet je ook hetzelfde leveren. Dus fulltime werken. Deeltijdwerken voor de kinderen? Ben je er lange tijd uit voor ouderschapsverlof? Prima, maar dan heb je niet dezelfde loopbaan-tijd als iemand die dat niet heeft gehad. Je kan alleen iets eisen als de parameters gelijk zijn. Er ‘recht’ op hebben? Op welke gronden dan?
Alle mannen ruin…
Vrouwen zijn er ook experts in om elkaar onderuit te halen. Dat zie ik in de wei terug. Is het tijd om naar binnen te gaan en loopt één van de merries op me af, dan levert dat geheid boze blikken van haar vriendinnen op. Als één van hen zich verliefd tegen DD aan probeer te vleien, is er altijd wel een andere die ertussen springt. Het kan hem geen bal schelen. Hij is ruin en een echte. Misschien dat het daarom wel zo goed gaat in onze groep. Zou dat de oplossing zijn? Weg met het testosteron? Alle mannen ruin…? Wel een manier om van dat old boys netwerk af te komen, want als dit de insteek wordt, rennen ze vast vanzelf weg….