Die blogs schrijven zichzelf zo’n beetje, de laatste tijd… Ik zat nogal op een high. Het loopt goed met de boeken, er stond vorig weekend een prachtig interview in het Noord-Hollands Dagblad en ineens lag ik achterin een ambulance…
Het was natuurlijk al een week takkeweer. Onze paarden gaan overdag altijd naar buiten, weliswaar met dek op. Maar leuk vinden ze al die nattigheid niet. Dus tegen zessen staan ze voor de draad te drammen dat ze erin willen. Dat gaat altijd in een vaste volgorde. DD is de baas, dus die eerst. Maar van de week zag een van de merries kans zich ertussen te wurmen en mee te glippen. Ze kunnen het erf niet af, dus dat is niet erg. Maar het is toch niet de bedoeling.
Het had me op scherp moeten zetten. Zo’n ontsnapping ervaart een paard als beloning. En wat iets oplevert wordt herhaald. Dus toen ik gisteren weer ging binnenhalen sprong ze naar voren, dwars over mij heen door de dichte draad…
Ik viel recht achterover op de betonplaat. Pijn deed het niet, ik was alleen maar heel boos. Paard gevangen, alles op stal en voeren. Het jeukte in mijn nek. Ik haalde mijn hand erover en…allemaal bloed. Voorzichtig voelde ik aan mijn hoofd. En ik begreep meteen dat ik dat niet met een pleistertje af kon.
Texel heeft veel voordelen. Een nadeel is echter dat er een laatste boot gaat om 21.00 uur. Dus toen ik pas om 20.30 bij een huisarts terecht kon en die in het gapende gat rechtstreeks op mijn schedel keek, lag ik in no time achterin een ambulance, op weg naar het ziekenhuis aan de overkant. Ze had nog wel even onverdoofd een hechting gezet om de boel bij elkaar te houden.
Tot ieders verrassing ben ik niet buiten westen geweest en heb ik geen rare verschijnselen. Zelfs geen hoofdpijn. Het was een enorm gat, maar de inhoud is kennelijk niet aangetast. In Den Helder hebben ze met vereende krachten mijn hoofd weer aan elkaar gelijmd en me de hele nacht door steeds wakker gemaakt om te kijken of ik al wartaal uitsloeg. Dat viel mee, al was ik daar in de loop van de nacht wel toe in staat. De constatering is dat ik een harde kop heb.
Ik zit inmiddels alweer te bedenken hoe ik een cap over die plek kan trekken, dus het loopt wel los met mij. Ik heb totaal geen pijn. Sterker nog, de plek is compleet gev
oelloos. Alleen mijn oren suizen soms een beetje. Geen idee of dat goed of slecht is. Gelukkig heb ik verder nergens last van, want ik moest woensdag voorlezen uit mijn kinderboek, bij de Texelse overhandiging van het eerste exemplaar. Vrees niet, alle kindertjes leven nog…
Het jaarlijkse Efteling uitje van donderdag is helaas wel even uitgesteld. Je had het gezicht van die neuroloog moeten zien toen ik voorzichtig informeerde of ik in een achtbaan mocht. Volgens mij begon hij er ter plekke aan te twijfelen of ik niet alsnog hersenschade had opgelopen. Dat deed hij ook al toen ik vroeg hoe snel ik weer op een paard mocht. De hechtingen mogen er maandag uit. Ik ben wel gewoon achter de computer aan het werk, maar houd me verder braaf aan de opgelegde restricties. En ja, dat valt me best zwaar.
Het binnenzetten doen we de komende week voor de zekerheid even met zijn tweeën. Overal zit een wijze les in…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.