Uitzending van Kassa gezien? Ik kreeg van verschillende kanten de vraag wat ik er nou van vond. Wat me opviel was dat het gelijk weer voor discussie en ook een dilemma in de paardenwereld zelf zorgde. Wij hebben echt geen vijanden nodig, met zulke vrienden…
Vorige week was ik bij Matt en Jesse (zie de laatste digitale Paard en Sport), die verzuchtten dat de meeste negativiteit bij paardenmensen zelf vandaan komt. Het naar buiten brengen van eensgezindheid in liefde voor het paard is echt een utopie helaas. De boze buitenwereld, die niets met onze sport of het houden van paarden heeft, ziet wél dat gemopper en vindt daar wat van. We moeten echt oppassen dat we onszelf niet ten gronde richten.
Ik dacht dat stands voor de nacht al verboden waren…
Wat was er aan de hand bij Kassa? Er zijn undercover filmopnamen gemaakt bij enkele maneges, die zijn aangesloten bij de FNRS. Daar staan paarden binnen in stands, met hun hoofd vastgebonden aan de muur. Niet meer van deze tijd, zou je zeggen. Ik dacht eerlijk gezegd dat het al verboden was, maar dat blijkt niet zo te zijn. Wat niet duidelijk wordt, is hoeveel maneges er zijn bezocht waar het anders gaat. Maar goed, vier dus waarbij het gebeurt. Verboden is dat dus op zich niet, onwenselijk wel en zo staat dat ook in de FNRS-richtlijnen. Dat deze bedrijven kennelijk kwaliteitssterren hebben is merkwaardig. Het programma heeft hoor- en wederhoor toegepast. Daarop kwamen van drie keurige reacties, één zelfs in beeld. De paarden en pony’s staan zoveel mogelijk buiten, de stands zijn voornamelijk voor het opzadelen. Tegelijk werd duidelijk uit de beelden dat ze er echt langer dan een uurtje in staan, hoe mooi er verder ook werd gepraat.
Hun belang of ons belang?
De helft van de reageerders op social media sprak er schande van. De andere helft probeerde uit te leggen dat het bedrijfsmatig draaien van een manege tegenwoordig niet makkelijk is, dat je soms jarenlang moet wachten op een vergunning van een gemeente als je iets anders wil, dat banken niet meewerken bij verbeterplannen en dat mensen toch graag willen leren paardrijden. Dat zorgt voor een dilemma. Je hebt een X hoeveelheid paarden nodig om rendabel te kunnen werken en je hebt een Y hoeveelheid ruimte en geen reserve om even een nieuwe schuur neer te zetten. De vraag is of je paarden daar de dupe van mag laten zijn. Stellen we ons belang en plezier boven hun welzijn?
Het bestáát nog…
Ik was nog niet zo lang geleden in den lande ergens bij een manege voor werk. Ik ben me te pletter geschrokken, want ik dacht echt dat het niet meer bestond zo. Donker, vies, oud, slecht onderhouden, een grote groep zichtbaar kreupele en iets te magere paarden met een stootteugel vastgebonden. Maar ook blije mensen die met hun cap en zweepje in de hand binnenkwamen voor hun wekelijkse les, waar ze erg naar uitkeken. Mensen die nog weinig weten op paardengebied en zich dus vasthouden aan het enige dat ze in hun omgeving zien, met de verwachting dat dat dan wel zal kloppen. Ze hebben geen idee en zijn nog niet bewust genoeg van iets als paardenwelzijn. Van de manegehouder mag je meer kennis verwachten, maar die maakt kennelijk een andere keuze. Kan dat nog? Moeten we daar wat mee? En zo ja, hoe dan?
Allemaal meehelpen
Verandering gaat langzaam. En het is ook moeilijk. Niet alleen financieel, omdat het investeringen vergt op een plek waar schraalhans keukenmeester is of gemeenten dwarsliggen en we het nog niet eens hebben gehad over dat stomme stikstofgedoe. Maar vooral ook in het hoofd van mensen, die jarenlang iets op een bepaalde manier hebben gedaan, waarvan zij vinden dat het zo best ging. We zijn experts in het voor onszelf goedpraten van iets dat in ons voordeel is, maar waarvan we eigenlijk diep vanbinnen best weten dat het iets minder okay is. Paardenwelzijn is een containerbegrip en een woord dat door de sector te pas en te onpas wordt gebruikt. Zolang je er niets mee doet, is het een loze kreet. Nou zie ik op tal van plaatsen wel degelijk verbetering. Er is meer aandacht voor vrije beweging, sociaal contact en ruwvoer als hoofdbestanddeel van een rantsoen. Er worden aanpassingen gedaan aan stallen, waardoor paarden elkaar op z’n minst kunnen zien en besnuffelen. Ze gaan meer, langer en met vriendjes naar buiten. Er zijn mensen die iets minder snel de oplossingen zien, die er altijd zijn. Laten we die niet afbranden, maar bestoken met goede ideeën. Helpt ze het licht te zien. Soms moet je een zaadje planten en heeft het even tijd nodig voor dat ontkiemt. Die blije mensen die willen leren rijden hebben we namelijk ook nodig om in de toekomst onze sport levend te houden. Dus denk even na hoe het ter plekke beter kan, voor je een zure opmerking de wereld in gooit. Kom met een (werkbaar) voorstel of een idee, dus niet zomaar ‘ze moeten ook…’ Til elkaar op, in plaats van naar beneden te trappen.