Het was weer tijd voor de jaarlijkse lintjesregen. Dit keer zat ik in het complot voor een vriendinnetje. Ze moest zogenaamd mee naar iemand die we goed kennen en die een lintje zou krijgen. Omdat er bij haar thuis allemaal familie verzamelde, moest ze daar weggelokt worden en ook niet meer terugkomen. Onderdeel van het plan was daarom dat mijn auto zogenaamd stuk zou zijn, zodat ze partner moest afhalen, want ik had zijn auto nodig…
Mij halen zou ze nooit intrappen, want ik heb niets met lintjes en dat weet ze. Ik had dan ook Oscar-waardig gespeeld dat ik het allemaal belachelijk vond. Hoewel ik daar weinig acteertalent voor aan de dag hoef te leggen. Echt, ik vind het prachtig voor de mensen die er eentje krijgen en ik gun het ze ook van harte. Ik feliciteer ze oprecht en ben blij voor ze. Het is een blijk van waardering voor veel werk dat vaak ongezien wordt verricht. Wat voor werk dat is varieert nogal van niveau, maar heeft voor de naaste omgeving van de betrokkene veel waarde. Dus wie ben ik om daar wat van te vinden. Partner heeft er ook eentje en ik weet hoe hij zich inzet voor anderen.
Ik krijg ‘m nooit
Ik ga er nooit eentje krijgen. Vileine stukjes waarmee ik jullie allemaal op het rechte pad probeer te houden in de paardenwereld scoren niet erg hoog in het boekje van onze vorst. En dat is maar goed ook. Ik ben vreselijk slecht in het aannemen van complimentjes en zou me hopeloos opgelaten voelen. Overigens had mijn vriendinnetje daar ook last van. Ik maak me geen enkele illusie qua onderscheidingen. Er bestaat ook niet zoiets als een ‘paardenlintje’, dat zou ik misschien nog wel trekken. Wat ik leuk vind is blije leerlingen of ruiters die tevreden zijn met mijn jury oordeel, óók als dat geen winstpunt oplevert.
Toch maar mest
Ondertussen krijg ik een punthoofd van het gras dat niet groeit en het gebrek aan ruwvoer. Ik heb balen tekort. Gelukkig komen er nog een paar van mijn vaste leverancier, maar daarna is het daar ook echt op. En het gras wil nog steeds niet erg. Te nat, te koud. Wij doen jaarlijks drijfmest op de weide die rust, maar door de rare omstandigheden is dat dit jaar slechts een hoek. Ik had namelijk echt nog een deel voor de paarden nodig wegens de nattigheid. Dus toch maar besloten om kunstmest te kopen. Of liever gezegd een organische mest in korrelvorm, speciaal geschikt voor paardenweides. Ik had een leverancier gevonden in de kop van Noordholland die een redelijke prijs hanteerde, want dat spul is duur.
Wij horen niet bij Nederland…
Alles gaat online tegenwoordig, dus dit ook. Kreeg ik een dag later een mailtje. Dank voor uw bestelling, wij leveren niet op de Waddeneilanden. Huh? Dus je bent wel bereid om vanaf Alkmaar naar Maastricht op en neer te kachelen, maar Texel vind je niet bij Nederland horen…? Het is dat ik al had besteld, maar ik kan hier echt woest om worden. Onze boot kost echt een schijntje. En trouwens, je kan het ook met andere bedrijven meesturen die hier wel wekelijks leveren he. Maar goed, gelukkig hebben we in Den Helder een geweldige regiobestuurder buitenrijden zitten, die meteen aanbood om het even in ontvangst te nemen. Ik moest toch zondag clinic geven in Schoorl, wat overigens erg leuk was, kon ik het mooi oppikken.
Raadselachtig lampje
Be careful what you wish for, zeggen de Engelsen. De dag voor ik de smoes van de kapotte auto op mijn vriendin ging loslaten, brandde er ineens een oranje lampje op mijn dashboard…. Ik moest het opzoeken, want mijn auto heeft meer knopjes en lampjes dan een space shuttle, maar het was een motorstoring. Lekker breed. Hij deed het nog wel gewoon. De ervaring leert dat het dure lampjes zijn. Naar de garage dus en hopen op het beste. Daar hebben ze tegenwoordig een computer voor de diagnose. Gelukkig bleek het een sensor en kon ik probleemloos rijden. Pfew. Ik zag mezelf al 250 kilo kunstmest ophalen in de Fiat 500 van partner.
Geen lintje voor mij dus. Wel zijn de zwaluwen weer terug, iets waar ik jaarlijks ook altijd erg blij van wordt. Kennelijk vinden ze onze stal fijn. Een compliment waar ik me wel gepast trots op voel.