Hoewel ik denk dat sommige van mijn leerlingen me best geduldig vinden, ben ik dat van nature niet. Mijn hoofd kan in een sneltreinvaart gaan en dan moet ik me echt beheersen om mensen niet op te jagen. Vraag maar aan mijn partner, die wordt er wel eens gek van dat ik al met jas aan in de auto zit als hij nog bezig is zijn schoenen aan te trekken.
Mijn paarden hebben overigens ook geen geduld, wat overduidelijk werd toen ze de laatste dagen stampvoetend langs de draad paradeerden. Inmiddels is dat opgelost, ze staan in het gras. Het leek wel een kudde jolige koeien, de eerste keer. Om te voorkomen dat ze de volgende morgen door de draad vlogen heb ik het omgedraaid: ze mochten er ’s ochtends een uurtje in en daarna heb ik ze eruit gesleept. Er werd nog steeds geprotesteerd, maar minder hard, want met een volle buik waren ze ietwat te lui om serieus te mopperen. Misschien een tip voor dubieuze wereldleiders: als je demonstraties wilt voorkomen, deel dan vooraf rijkelijk voedsel uit.
Dat gebrek aan geduld demonstreren onze paarden elke dag als ze het tijd vinden om naar binnen te gaan. Want na een hele dag buiten willen ze dat gek genoeg graag, ook bij goed weer. En dan valt het hele spul binnen collectief in slaap. Wat een leven.
Nooit te oud
Geen geduld hebben is voor het trainen van paarden een ongunstige eigenschap. Dat leer je tijdens allerlei hippische opleidingen en word je door trainers op het hart gedrukt. De werkelijke betekenis van geduld leer je pas door ervaring. En wat dat betreft ben je nooit oud genoeg om te leren, zoals recent weer eens bleek.
Ik ben met DD al een tijdje aan het prutsen met de pirouettes. Lastig, lastig. Hij is zo groot en heeft een bouw waardoor het echte verzamelen in galop hem best zwaar valt. Zijn achterbenen zijn lang en die moeten daarbij veel gewicht opnemen. Het duurt voordat een paard daar sterk genoeg voor is. Maar goed, we zijn alweer wat jaartjes bezig, dus je zou zeggen dat er nu wel een beetje kleur aan komt. Niet dus, want bij die pirouettes had hij moeite om actief te blijven galopperen.
Olympische aspiraties
Ik maakte er niet zo’n punt van. Ik heb geen Olympische aspiraties, we hebben evengoed veel plezier samen. Elke training werk ik aan de draagkracht, vooral door stukjes travers in galop af te wisselen met veel overgangen en contragalop. Maar in de werkpirouettes, die je normaal gesproken gebruikt ter voorbereiding, viel hij bijna stil als ik de volte verkleinde. ‘Vierkante voltes’ toeterde mevrouw Barrau door de telefoon, toen ik mijn nood bij haar klaagde. Oh ja, was ik bijna vergeten. Een klassieker. Kwart keertwendingen in galop en dan weer rechtuit om de impuls op te halen. Goed zorgen dat je niet traversachtig inzet, anders moet hij over zijn eigen binnenheup heen en dat lukt nooit. Dus eerder iets schoudervoor inzetten. Het ging, maar nog niet helemaal zoals ik het in mijn hoofd had. Ach, dan nog maar niet. Z2 is ook een leuke proef.
Toevalstreffer?
Tot ik van de week een keer op de AC lijn reed in galop en ineens bedacht dat ik voor de grap wel even een pirouette kon doen. Zonder enige verwachting verzamelde ik hem en zette de draai in. Ik heb zelfs nooit sporen aan, want die ben ik altijd kwijt en ik voel eigenlijk geen verschil met of zonder. Om kort te gaan: hij draaide zonder problemen een volstrekt zuivere pirouette, alsof hij het al jaren deed. Ik was zo verbijsterd dat ik hem daarna vergat aan te geven welke kant ik op wilde, dus ik stond stil bij C.
Het was vast een toevalstreffer. Hup, nog een keertje proberen. En ja hoor, weer een vlekkeloze pirouette. In de dagen erna heb ik het nog een paar keer geprobeerd en ging het niet alle keren foutloos, maar toch wel een heel stuk beter dan ervoor. Het bewijst opnieuw dat paarden veel geduld nodig hebben. Het kwartje valt vanzelf een keertje als je bereid bent erop te wachten. En als je dat doet zonder gedram, word je er allebei erg blij van. Dus ik neem me voor om voortaan, als we weg gaan, braaf te wachten tot mijn partner ook bij de deur is…