Geduld betaalt zich uit

Met geduld ga je het redden. Eens te meer bewijst deze spreuk zijn waarde. Ik heb het al vaker aangegeven en in mijn laatste boek heb ik er een compleet hoofdstuk aan gewijd. Ik ben van nature ongeduldig. Vooral met mensen. Hoewel ik dan wel weer eindeloos en als het nodig is tot in de kleinste details kan uitleggen, als het over paarden gaat. Maar als er iets gedaan moet worden en iemand staat er nog over na te denken hoe, ben ik meestal al halverwege. Wat trouwens niet altijd een voordeel is, maar dat terzijde.

Met paarden is geduld iets van een totaal andere dimensie. Helaas is dat pas in een later stadium van mijn carrière doorgedrongen. In mijn jonge jaren vond ik, net als nu nog vele ruiters, dat een paard gewoon moest luisteren en verder geen gezeur. Zo handelde ik ook. Ik vind nog steeds dat het geen discussieclubje of theekransje moet zijn. Maar duidelijk zijn is iets anders dan dwingen. En daar ontaardde het vroeger nog wel eens in, vermomd als iets dat ik toen aanzag voor leiding geven.

Mijn paarden weten heel duidelijk waar ze aan toe zijn met mij. Maar ik forceer niet langer. En dat betaalt uit in meer vertrouwen. Door het combineren van opgedane kennis en ervaring bereik je zoveel meer. Mits je natuurlijk bereid bent om te leren en er niet vanuit gaat dat je alles al weet. ‘Waarom’ is in dat perspectief een betere reactie dan ‘ja maar’.

Luid gesnurk, dat soort werk

Wat mij nog iedere dag enorm helpt is het DISC model voor paarden (lees het boek ‘Begrijp je paard, begin bij jezelf’, daar heb je nu mooi de tijd voor). Ik kan tegenwoordig zo makkelijk inschatten wat effectief is bij een bepaald type paard. Zo kwam een leerling naar ons toe voor les. Het paard is hier wel eens eerder geweest, maar dat was al zeker een half jaar geleden. En dat was in een groepsles met andere paarden erbij. Ik was nog binnen aan het lunchen en zag van afstand dat het opzadelen bij de trailer niet goed ging. Wat het was, was niet duidelijk, maar iets veroorzaakte bij hem paniek. Luid gesnurk, staart op zijn rug, dat werk. Nou is dit typisch een hoog C gevalletje. Net zoals mijn Socrates. En die kunnen er enorm in blijven hangen, als ze denken dat het ergens spookt.

Met enig geknok de baan rond

Als een paard zo gespannen is, is het beter om te proberen dat te laten afvloeien voor je aan het werk gaat. Want onder invloed van stress denkt een paard maar aan één ding: vluchten. Dat is niet een productieve houding om te leren. Dus eerst maar even stoom afblazen aan de longeerlijn. Maar ja, hoog C hè. Die liep zich alleen maar meer op te winden. En het is een goed getraind paard met conditie, die hield dat wel even vol. Ook aan de hand in de rijbaan bleef hij een bonk spanning. Hard blazen en dansen, je kent het wel. Daarom besloot ik het daarbij te laten en niet op te stappen. We hebben gewandeld tot hij enigszins normaal uit zijn ogen keek. Vroeger zou ik hebben gezegd: geen geteut, hup erop. Of als de ruiter dat te spannend vond was ik zelf opgestapt. Maar wat bereik je daarmee bij zo’n hoge C? Degene die erop gaat, zit niet bepaald ontspannen. Want in zo’n staat is boven blijven ook nog een dingetje. Dat lukt alleen met knijpen en trekken. Niet echt iets dat een paard in zo’n staat als rustgevend ervaart. Misschien dat je met enig geknok de baan rondkomt. Het is echter allerminst een goede ervaring en iets dat een C paard lang met zich meedraagt.

Heeft het paard ‘gewonnen’?

In het verleden had ik dit misschien opgevat als ‘verlies’. Alsof het paard had ‘gewonnen’. Omdat wij hadden ‘toegegeven’. Nu kijk ik daar heel anders tegenaan. Was het bijvoorbeeld DD geweest met zijn hoge I, dan had ik ter afleiding balkjes neergelegd en was ik er wel opgestapt. Hij blijft er niet in hangen als hij ergens van schrikt. Ga je erna iets leuks doen, dan is het over. Maar zo’n C is andere koek. Het was wel zaak om het op korte termijn weer te proberen. En om hem steun te bieden stond ik klaar met Socrates, zodat hij een maatje had ter geruststelling. Hoewel de meeste C’s dat niet heel erg nodig hebben als einzelgängers. Of het dat was of het feit dat we hem de vorige keer niet hadden geforceerd maakt niet uit. Hij was alert, maar niet op een verkeerde manier. Zijn baasje kon zonder problemen meteen opstappen en het werd een fantastische training, met prachtige overgangen en veel soepelheid. Ik was mateloos trots op allebei. Na afloop aaide ik het paard. Hij keek tevreden, ontspannen en vol vertrouwen. Hier was iets opgebouwd. Geduld betaalt zich uit, ik kan het niet vaak genoeg herhalen.