Ga fietsen!

Allemaal leuk en aardig, zo’n nieuw boek uit, maar ik heb het nu eigenlijk iets te druk. Want qua planning had ik ook nog het één en ander staan. Resultaat is een gigantische brandwond op mijn hand. Want als ik het te druk heb in mijn hoofd, gaat er op andere fronten wel eens wat mis.

Het zijn voornamelijk leuke dingen die me bezig houden. Ik had veel interviewafspraken staan met erg leuke mensen. Daarnaast zijn er gelukkig stapels enthousiaste reacties op mijn boek! En dat is fijn, want het is een stukje van mezelf, dus doodeng als het uitkomt. Waar ik erg trots op ben is dat de Vrienden voor Diergeneeskunde van de faculteit in Utrecht het promoot. Je mag in Nederland nooit boven het maaiveld uit en dat hoef ik ook niet als persoon, maar de inhoud van dit boek voegt écht iets toe. Dus doe me een lol, lees het en máák er reclame voor in je eigen kring.

https://mediaboek.nl/paardrijden-voor-je-plezier.html

Met mijn pony aan de hand

Tussen alle hectiek door hoorde ik iets dat al dagen door mijn hoofd speelt. Ik rolde namelijk bijna van mijn stoel. Voor de introductie van het wereldwijde web was je als mens aangewezen op de bibliotheek als je iets wilde weten. Of je ging luisteren en vragen stellen aan iemand die iets beter wist. Het klinkt me nu zelf omslachtig in de oren, maar toch lukte dat prima met ook in die tijd maar 24 uur in een etmaal. Mijn passie voor paarden is aangeboren. Ik kan me niet anders heugen dan dat ik er alles over wilde weten, zien, horen. Nog steeds kan ik je zo aanwijzen waar in de schoolbibliotheek het boekje over paardenrassen stond. Het plaatje van de Berber was mij het meest dierbaar. Eén keer per week mocht ik met mijn pony naar de ponyclubles, die in manege Katlijk werd gehouden. Weer of geen weer, ik wilde daarheen. Ik kan me nog herinneren hoe ik met mijn pony aan de hand ploeterend op rubberen laarsjes door de sneeuw langs de weg ging. En hoe pijn het deed als je na thuiskomst die bevroren tenen ontdooide bij de kachel.

Het was te saai…

Ik kon niet wachten tot ik mocht deelnemen aan de commandantencursus, die bij manege Dekema in Gorredijk werd gehouden. Ademloos zoog ik alles op, het cursusboek kende ik van voor tot achter uit mijn hoofd. De eerste keer naar het federatiecentrum, ik zie het nog voor me. Diep ontzag had ik voor alle instructeurs. Als meneer Ruiterkamp iets tegen je zei was je zowel trots als doodsbenauwd.

Er volgden nog vele opleidingen, lezingen, cursussen en ik kan niet anders zeggen dan dat ik ervan genóót. Het maakte me niet uit wie of wat. Het ging over paarden en dan was het goed. Ik zoog alles op. Tegenwoordig geef ik zelf de nodige lezingen en ik moet zeggen dat ik daar erg van geniet, want ik heb zonder uitzondering geïnteresseerde mensen tegenover me. En we praten tenslotte over onze gezamenlijke passie. Maar ik sprak een dierbare vriendin die zelf opleider is. Zij was erop aangesproken dat haar theorieles te saai was…

Paarden zijn geen ‘vermaak’

De hedendaagse mens wil worden vermaakt. Alles moet op die manier aangeboden. Het moet allemaal léúk zijn. Iets te moeilijk of te ingewikkeld en de toehoorders haken af. Helaas is de wereld niet alleen maar leuk. En de paardenwereld al helemaal niet.  Ik vind er niks leuks aan als ik ’s ochtends in mijn prutlaarzen stap terwijl het windkracht 8 is. Of als ik ’s avonds bij de warme kachel vandaan moet om in de striemende regen naar stal te lopen voor een laatste rondje ruwvoer. Zodra ik echter het zachte gehinnik hoor en daarna het tevreden kauwende geluid, zodra ik een warme neus in mijn nek krijg en vier paar fluwelen ogen mij aankijken, weet ik meteen weer waarvoor ik het doe. Dat is geluksgevoel wat niemand met ‘vermaak’ mij kan bieden. En dát ik dat fijne gevoel krijg, komt door al die jaren leren, lessen, soms saai, soms spannend. Als iets werkelijk je passie is, dan wil je daar alles over weten en heb je daar alles voor over. Is dat niet zo, beperk je dan tot manegeles en laat de zorg over aan een ander. Of ga fietsen.