Ik ben eigenlijk nooit echt boos. Ik kan maar één persoon bedenken die beter niet in mijn buurt kan komen, maar die doet dat gelukkig ook niet.
Verder ben ik tamelijk laconiek en gemoedelijk. Ook als ruiter. Dat is wel eens anders geweest. Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt. Dat weet ik zo net nog niet. Misschien is het wel gemakzucht. Frustratie kost ook een hoop energie.
Ego
Frustratie heeft veel met ego te maken. Daar krijg je minder last van als je ouder wordt. Of als je mijn beroep hebt. Als je iets schrijft dat je aan de buitenwereld laat lezen, vindt iedereen daar wat van. Voor de komst van facebook kreeg ik veel minder reacties. Ja, alleen als men het niets vond. Daar erodeert je ego van.
Ik ben van de klassieke school: hoor en wederhoor. En ik laat mijn verhalen vooraf nalezen door de betrokkenen. Niet omdat ik mezelf niet vertrouw, maar omdat ik vind dat het moet kloppen. Dat is wat anders dan erachter staan. Als ik iets verkeerd heb begrepen of de context net iets anders is, mogen ze me daar op wijzen. Compleet herschrijven, omdat het bij nader inzien toch wat gevoelig ligt, daar doe ik niet aan. Maar reactie vragen is reactie krijgen. Niet altijd leuk. Vooral dierenartsen en wetenschappers hebben er wel eens een handje van om zich tekstueel met een verhaal te bemoeien. Terwijl dat toch echt een vak apart is. Mijn vak! Het is wel de bedoeling dat mensen het ook daadwerkelijk lezen. En dat is nou net iets waar ik toevallig verstand van heb. Hmmm, toch nog een beetje ego over, merk ik al.
Ambitieus
In mijn jongere jaren was ik als ruiter behoorlijk ambitieus. Helaas niet geboren in een paardenfamilie en ook geen oud geld, dus dat was een kleine belemmering. Maar ik knokte voor wat ik waard was, stapte op alle afdankertjes en staatgevaarlijke viervoeters die ik tegenkwam. Ik ben bepaald geen natuurtalent. Maar ik houd van theorie achter iets en door me daarop te storten en dat in de praktijk uit te proberen, heb ik veel geleerd. Bijvoorbeeld dat boosheid in combinatie met paarden helemaal niets uithaalt. Sterker nog, het werkt compleet averechts.
Je fijne motoriek verdwijnt als sneeuw voor de zon
Natuurlijk werd ik boos als iets niet lukte. Vooral op mijzelf, maar dat maakt voor een paard geen enkel verschil. Het zorgt ervoor dat je lijf verstrakt. Je fijne motoriek verdwijnt als sneeuw voor de zon. Je paard denkt maar één ding: goh, misschien moet ik die schouderbinnenwaarts toch iets beter uitvoeren…. NEEEE, natuurlijk denkt hij dat niet. Het is immers een vluchtdier. Die wil op zo’n moment alleen maar weg van jou.
Mopperen
Het begint vaak met mopperen op je paard of ‘nee’ zeggen. Als ik leerlingen dat hoor doen, spreek ik ze er meteen op aan. Ik vraag door wat er dan zo ‘nee’ is. Want misschien moet je daar mee aan het werk. Verzin er iets op om dat wat ‘nee’ is te verbeteren. Rijd een paar overgangen om hem beter aan je been te krijgen. Rafel een oefening uit elkaar en doe een onderdeel ervan. Doe iets constructiefs, in plaats van hem van je af te jagen door zijn vertrouwen te beschamen.
Dat ik niet zo gauw boos word wil niet zeggen dat ik emotieloos ben. In tegendeel. Ik ben in veel opzichten een zachtgekookt ei. Of gewoon hartstikke lui, dat kan natuurlijk ook…