Filenieuws

Soms zijn er van die dagen dat het niet zo lekker loopt allemaal. Het waait dat het rookt buiten. Daardoor lag ik de halve nacht toch een soort van waakzaam met één oor open. Geen idee wat voor instinct dat is. Het dak heeft al menige storm doorstaan, het zou wel heel toevallig zijn als dat nu niet het geval was. En al vliegt er een dakpan af, wat ga je daar aan doen midden in de nacht, terwijl de wind je van de ladder blaast. Toch kon ik de slaap niet erg vatten.

Het hebben van veel beesten betekent dat daar altijd wel een senior exemplaar bij loopt. In ons geval twee oude honden. Die hebben wel eens een ongelukje ’s nachts. Zeker als het weer de avond ervoor al niet zo uitnodigend was om tijdens het laatste rondje lang buiten te blijven. Je zou toch zeggen dat onze Engelse honden qua genen wel wat zijn gewend aan snertweer. Maar niet dus. Niet grappig als je na zo’n nacht beneden komt. Vooral niet als dat dan van een labrador is, wat qua hoeveelheid niet zo makkelijk met een WC papiertje is weg te halen. Meer details nodig, of heb je zo genoeg beeld?

Tot overmaat van feestvreugde stonden èn de afwasmachine èn de wasmachine in alarm. De eerste heeft al een tijd kuren, de laatste gilde dat ie een verstopte filter had. Toen ik die losdraaide golfde er een enorme plons water de bijkeuken in. Bij de eerste stap buiten na het dweilen kletste de

regen in mijn gezicht en zag ik uit een ooghoek dat er wel degelijk iets was gebeurd. Er was namelijk een boom in de tuin omgewaaid. Op zich geen drama, want het was een oude meidoorn, die verder geen schade had aangericht. Maar het is wel de boom die ’s zomers op zeer warme dagen –je kunt het je nu bijna niet voorstellen, maar die hebben we ook- voor een aangename plek schaduw zorgde en waaraan ik mijn hangmat knoopte. Dus een beetje meewarig werd ik er wel van.

Bij de stal hebben we van die sensorlampen die aanflitsen als er iets beweegt. Die bij de deur is stuk. Al twee dagen. Ik neem me steeds voor om ‘m te vervangen, maar het weerbeeld van de laatste dagen was niet erg uitnodigend. Ik moet het uitstel elke ochtend bezuren als ik in het half duister naar de deurklink tast.

Eenmaal op stal blijkt dat de kippen voor zichzelf hebben gezorgd en de zakken voer te lijf zijn gegaan, die net waren gebracht. Eigen schuld, had ik ze meteen maar in de voertonnen moeten doen. Maar ja, die zijn nog net niet helemaal leeg, dus ik wilde het nog even afwachten. Geen goed idee, zo blijkt. De honden storten zich enthousiast op wat er allemaal is geknoeid, wat niet mag want Binkie is overal allergisch voor, dus voor ik het weet zit ik ’s avonds weer met een kaalgekrabte roze Jack Russell. Mopperend grijp ik een bezem zonder goed te kijken, waarna alle vorken van het rek vallen.

Ik vertel de paarden dat ze verwende beesten zijn, terwijl ik ze zo’n beetje de wei in moet duwen. Dat er elders paarden zijn die in deze tijd van het jaar niet naar buiten kunnen of mogen hadden ze geen boodschap aan. Ook al staan ze gezellig alle vijf bij elkaar met prachtige waterdichte dekken op en hebben ze momenteel meer dan een hectare met zat droge plekken en nog steeds genoeg gras, ze houden niet van regen. En dat laten ze me duidelijk merken.

Terwijl ik naar binnen loop hoor ik op de radio het filenieuws. Heel Nederland staat vast. Er zijn treinen vertraagd. Ik sta even stil en kijk naar de grazende paarden. Dot gooit een dennenappel voor mijn voeten. Haar staartje zwiept verwachtingsvol heen en weer. Even de stallen doen en dan lekker schrijven in mijn heerlijke kantoortje. Niks files of wachten.

Ik ga eerst even die lamp vervangen. Nu echt.