De natuur maak ik mee van alle kanten. Ik woon er middenin, vanaf de rug van een paard en als hardloper. Stel je van dat laatste niet teveel voor. Het is puur recreatief, om mijn hoofd leeg te maken. En het ziet er niet erg flatteus uit, met een rood hoofd en knalroze compressiesokken, maar dat terzijde.
In de natuur maak je van alles mee. Zo kom ik als ruiter regelmatig andere bos- (en in mijn geval ook duin- en strand-) gebruikers tegen. Dat gaat eigenlijk altijd prima. De meeste wandelaars vinden het wel leuk om een paard te zien. Iets minder grappig wordt het als een groep mountainbikers het wel een uitdaging vindt om hun conditie op het omgewoelde ruiterpad te testen. Als iedereen even blijft staan en ik rustig in stap kan passeren valt het wel mee. Maar van grapjassen die, soms zelfs naast elkaar, met de neus op hun stuur midden op het pad doorploegen, in de verwachting dat ik wel even het zijterrein in duik met een 1.80 groot gevaarte, word ik wat minder blij. En zij zijn meestal niet zo blij met mij, als ik dan pontificaal blijf staan. Ik kan mijn schouders makkelijk ophalen, want mijn reus geeft er niets om. Maar hoe loopt zoiets af als er een ponymeisje met iets minder ervaring of een wat sensibeler viervoeter rijdt? Ik heb het niet over al dan niet illegaal op ruiterpaden fietsen of andersom, want er zijn gebieden waar beide op een zelfde pad zijn toegestaan. En ik vind ook dat dat moet kunnen, als we ons allemaal normaal gedragen, met enig begrip voor elkaar. Dat laatste is wat er vaak ontbreekt. Ook bij ruiters trouwens.
Loslopende honden
Loslopende honden is ook vaak een dingetje. Helemaal op het strand. Even stilstaan totdat de wanhopig roepende eigenaren hun Fikkie-Wodan-Bello weer onder controle hebben is niet altijd de beste optie. Dutch Design is ooit eens flink geschrokken van een woest naar zijn staart happende Rottweiler en daarom sta ik niet helemaal voor hem in als er iets harigs op hem afstuift. Maar zou hij een mep uitdelen, dan ben ik juridisch wel aansprakelijk. Ik roep daarom meestal van enige afstand of mensen hun hond even willen vasthouden. De reacties daarop variëren van ‘hijdoetniks’ tot ‘jijhoortjepaardinbedwangtekunnenhouden’. Of ze houden ‘m vast tot ik er een meter langs ben en laten hem dan alsnog los. Je krijgt de neiging om hard door te galopperen, al dan niet met hond in kielzog.
Van twee kanten
Als hardloper maak ik ook de andere kant mee. Gepasseerd worden in het bos door twee galopperende paarden is niet leuk, kan ik je vertellen. Je moet half de struiken in. En je zit onder het zand. Nou ben ik niet bang voor paarden, maar ik kan me voorstellen dat iemand die er minder mee in aanraking komt aardig onder de indruk is als zoiets op je af komt stuiven. Hoe zat het ook alweer met netjes in stap voorbij gaan en vriendelijk groeten? Ruiters klagen wel vaak over het gedrag van andere natuurgebruikers, maar fatsoen hoort van twee kanten te komen, dus begin bij jezelf. Een mooi voornemen voor het nieuwe jaar?
Nog onflatteuzer
En wat die hondenbezitters betreft zou ik willen zeggen: houd hem even vast bij alles dat langskomt. De innige omarming door de druipnatte Berner Sennenhond uit zee was echt niet kwaad bedoeld, dat besefte ik ook wel terwijl ik werd afgelebberd. En ik geloof heus dat hij dat anders inderdaad nooit doet. Maar het zorgde er wel voor dat ik nog onflatteuzer dan normaal naar huis holde…