Jongens, het spijt me. Het lukt me deze week even niet. Het lijkt wel of ik alleen maar ellende over jullie kan uitstorten de laatste tijd.
Onze Dot is er niet meer. Mijn schaduw, de reden dat ik me nooit alleen voelde. Waarschijnlijk was ze al langer ziek (alles wijst op leukemie), maar we ontdekten het pas toen ze vorige week ineens heel erg achteruit ging. Na een laatste rondje op stal ’s avonds laat ging het onverwacht mis, ze kreeg een soort toeval waar ze niet meer uit kwam. Natuurlijk verwijt ik mezelf dat ik niet eerder signalen heb opgepikt, al zeg ik al enige tijd dat ze niet zichzelf is. Maar Beer is ook nog maar net overleden, dus je denkt al snel dat dat met elkaar te maken heeft. En het had toch ook niet veel uitgemaakt als het eerder was ontdekt.
Je kan zeggen: het is maar een hond. Maar ze was pas 7 en voor ons betekende ze alles.
We zijn er allebei kapot van. Ik sleep me op routine door de dag. Ik heb geen tranen meer over en voel me gebroken.
Ik wil haar terug!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.