Ik vond de laatste tijd al steeds dat het wat merkwaardig rook in huis. Nou hebben we een zeer hoog bejaarde hond. En geen werkster meer, met dank aan Corona (not – lang verhaal, tragisch).
Ik had de vuilnisbakken in de keuken al een keer extra geleegd, voor het geval daar iets in lag te stinken. Hielp niet. Ik ben zelfs op mijn kop in het kastje gaan liggen met een sopje. Maar die geur bleef. Nou slepen de katten wel eens wat naar binnen. En niet alles is meteen dood. De kans dat het wel zo gewond is dat het onder onze kast de laatste adem uitblaast en daar dus buiten bereik van hond, kat en stofzuiger blijft liggen, is aanwezig. Met een bamboestok onder de kast poeren leverde verloren knopen, hondenkauwbotjes, bladeren en heel veel stof op. Maar geen lijken. Mijn huishoudelijke kwaliteiten zijn nihil. Noodgedwongen werken we nu samen iedere vrijdag het huis door. Partner is daar veel handiger in dan ik, maar ik doe mijn best. Een andere hulp is niet te vinden. Zeker niet in het seizoen, waarin de bungalowverhuurders staan te gillen om personeel. En als er al iemand particulier wil schoonmaken is het feit dat we in het buitengebied wonen een dealbreaker.
Waar staat de rijst…?
Partner heeft alweer een tijdje reiskriebels. De motor staat te verstoffen, want buitenland is lastig met alle Corona-gedoe. Hij besloot te gaan fietsen van Maastricht terug naar Texel, verdeeld in een aantal etappes. Oppas is net zo onmogelijk te vinden als schoonmakers, dus ik bleef noodgedwongen achter. Het was wel mijn kans om een hele week mijn lievelingseten te koken. Ik ben vooral van de pasta en rijst.
Okay, rijst dus. Daarvan vond ik nog slechts een klein restje in de voorraadkast. Niet genoeg voor de maaltijd die ik in mijn hoofd had. Maar ons waterdichte systeem om iets dat bijna op is op ons schoolbord in de keuken te schrijven, zweeg in alle talen. Volgens partner, die de laatste keer nasi had gemaakt, keek ik met mijn neus en stond er nog een vol pak. Via de telefoon werd dat een hele discussie, want ik ben natuurlijk niet helemaal gek. Het zorgde er wel voor dat ik vervolgens alle kasten ging nakijken, want misschien had hij wel degelijk rijst gezien , maar niet waar ik het verwachtte.
Wat was de houdbaarheidsdatum?
In een van de kasten bewaren we een soort noodvoorraad. Houdbare voedingsmiddelen, die partner kan meenemen als hij een motorreis maakt naar wazige landen, waar hij ooit weer hoopt te komen. Als hij ergens ingeseald eten tegenkomt, neemt hij het vast mee voor dit soort gelegenheden. Het ligt op een plek waar ik nooit kijk. En gezien mijn onvermogen om logisch schoon te maken ook al in geen eeuw was geweest met een sopdoekje.
Ik dacht dat ik een opvlieger kreeg toen ik de kastdeur open deed. Het zweet brak me uit van de geur. Even vermoedde ik dat een half dode muis zich op miraculeuze wijze een weg had geboord tot in de kast. Eén voor een haalde ik de pakken instant maaltijden weg. Achterin lagen vacuüm verpakte worsten. Althans, dat waren het ooit. In het vervolg nooit meer geloven als de houdbaarheidsdatum het jaar 2045 aangeeft.
Heb je wel eens zo’n detective op TV gezien waarin ze zo’n opgeblazen lijk uit het water vissen? Eén pak stond zo bol. De ander was al ontploft. De slijmerige gele slierten hingen tot bovenin.
Komt zo’n mondkapje toch nog van pas.