Er gaat iets niet goed. Ik stimuleer mijn leerlingen hevig om alle clinics, masterclasses en webinars te volgen en doe daar zelf enthousiast aan mee. Kennis absorberen als een spons, wie weet heb je er wat aan. Maar de signalen die ik terugkrijg over sommige digitale lessen, die toch enig niveau impliceren, stemmen me somber.
Eén van hen volgde een masterclass van een bekende trainer. Ze was daarna compleet in verwarring. Het is bepaald geen domme meid en zeker geen beginner. ‘Ik heb alleen gehoord wát ik moest doen, maar niet hoe. En wat ik nog meer miste: waaróm moet ik het zo doen?’ Een andere ruiter had uit zo’n lezing van een toptrainer overgehouden dat als iets niet lukt, je er verstandiger aan doet om een ander paard te kopen. Of dat je iemand die het beter kan op je paard moet laten. ‘Maar ik wil zélf leren hoe ik dat moet oplossen’, zei ze verontwaardigd. ‘Daarvoor volg ik toch zo’n cursus?’
Waar wil je naartoe met je verhaal?
Zelf heb ik ook het nodige bekeken. Wat me vooral opviel was het gebrek aan structuur, waardoor het al snel warrig overkomt. Waar wil je naartoe met je verhaal, wat wil je dat mensen erna weten en kunnen? Als je er teveel informatie in probeert te proppen, komt dat de helderheid van je boodschap niet ten goede. Laten we voorop stellen dat iedereen zijn best doet om er in deze rare tijden digitaal nog iets van te maken. Maar hoe je dat doet is wel een kunst apart. In de meeste gevallen zijn deze lessen geen dialoog, alleen een kwestie van zenden, zonder feedback hoe je informatie overkomt. Daarin zit dus een groot gevaar dat je je doel voorbij schiet.
Geen brave ja-knikkers
Iemand die heel goed kan rijden, is niet automatisch een goede instructeur. Het omgekeerde is ook niet waar. Ik ken uitstekende trainers, die een feilloos oog hebben voor wat een paard en/of ruiter nodig heeft om te verbeteren en dat ook goed kunnen overbrengen, maar zelf geen Olympische prestaties in het zadel hebben verricht. Communicatie is echt een vak apart. Paarden en ruiters trainen is dat ook. Digitale communicatie is dan nog weer een brug verder. Je moet er heel goed over nadenken hoe je iets wil duiden en dat ook testen. Niet alleen op brave ja-knikkers in je eigen omgeving, maar juist op kritische mensen, die tegengas durven geven. Ik maak soms teksten die ik volstrekt logisch vind, maar dan laat ik ze lezen aan een buitenstaander en blijkt mijn logica vooral in mijn hoofd zo te werken. En ik doe dit werk toch al een tijdje, dus ik zou beter moeten weten. Goede eindredacteurs zijn meer dan taalpuristen en aan een ego heb je weinig als je een geslaagd product wilt afleveren.
Hectisch rondrennende langpootspinnen
Er valt me nog iets anders op. Het KWPN constateerde een tijd geleden dat we weliswaar prachtige paarden fokten in Nederland, maar met karakters waar alleen topruiters mee overweg konden. Het roer moest om, karakter was het toverwoord. Wat ik nu om me heen zie is op zich brave(re) paarden, die zich voortbewegen als een langpootspin: kort lijfje, hals in elkaar gewerkt, rennen met hectisch-grote beenbewegingen. Opnieuw niet te doen voor de gemiddelde ruiter, die die kortheid alleen maar korter maakt, waardoor zo’n paard lichamelijk hopeloos in de problemen komt. Het lijkt misschien leuk om naar te kijken, die enorme spinnenpoten, maar ik zie veel ellende. Ruiters die die strakke ruggen niet kunnen uitzitten (wat logisch is en je ook niet eens moet proberen), geen verbinding dus geen stuur of rem hebben, paarden die echt wel hun best doen om het te begrijpen, maar hopelijk gefrustreerd raken en uiteindelijk stuk gaan.
Gebruik je eigen hoofd
Ik begrijp dat de gemiddelde ruiter ook heel graag een mooi paard wil. Net zoiets als de toppers hebben. En daar tegenwoordig het geld voor heeft. Dat je zoiets alleen kunt rijden na veel ervaring en kennis te hebben opgedaan is al langer geleden overboord gezet. Accepteer dat je niet allemaal die nieuwe Edward of Anky bent, maar evengoed veel plezier kunt beleven aan paardrijden. Zelfinzicht heet dat. Maar nee, we willen het tóch, we willen het nú en als het niet gaat kopen we een nieuwe. Voor een aantal is het handel. Voor een andere groep is het mislopen aan plezier in het paardrijden. Ik heb de oplossing niet. Het enige wat ik probeer te doen is zoveel mogelijk informatie verspreiden, waarvan ik denk dat je er wat aan kunt hebben. Gefilterd ja en dat is op zich natuurlijk heel arrogant, want daarmee meet ik me aan dat ik weet wat goed voor jullie is. Zoals feitelijk iedere instructeur doet. Gebaseerd op kennis en ervaring. Doe ermee wat je wilt. En ga ook zeker al die andere lezingen, webinars en workshops volgen. Gebruik je eigen hoofd. Of nog beter: gebruik je verstand.