Als je kind ziek is, ga je ermee naar een dokter. Als je paard iets mankeert, vraag je de buurman, een waarzegger en een wichelroedeloper wat die ervan denken. Dit zijn de eerste twee zinnen van een artikel dat ik ooit heb geschreven. Het leverde een stroom van ‘nounou’ reacties op, maar ik sta er nog steeds achter. Het punt is alleen, dat ik diep vanbinnen natuurlijk net zo’n paardenmeisje ben en dus ten prooi aan dezelfde gevoelens.
Na de herstelde blessure aan zijn checkligament had ik DD weer opgewerkt. Het ging net allemaal lekker en ik had me voor het Texelweekend opgegeven voor de ZZL. Tot meneer weer eens zijn ijzer eraf trapte. Dat gaat bij hem nooit voorzichtig, maar met grof geweld. Als ik het ding vind, is het een wokkel. Maar hij was niet kreupel, dus ik ben gewoon doorgereden, want mijn hoefsmid is slechts eens per week op het eiland. En dat was uiteraard niet meteen de dag erna. Om kort te gaan: na twee dagen was hij wel weer kreupel. Ik baalde enorm en besloot tot een rigoureuze rustperiode van vier weken, zonder ijzers. Zijn nieuwe zadel (daarover een andere keer meer) kwam, dus ik moest er toch even op om te passen. En ik voelde het meteen: nog niet helemaal goed. Zijn been dan hè, niet het zadel. Hoewel ik daar ook altijd ontzettend aan moet wennen.
Je wilt het niet weten
Als een paard onregelmatig gaat en je hebt met de hoefsmid erbij geconstateerd dat het geen hoefzweer is, kijk ik het meestal even aan. Rust doet wonderen. Het is ongelooflijk wat een lichaam zelf kan herstellen, mits het daar de tijd voor krijgt. Wat in mijn geval wel betekent dat hij gewoon het land in gaat, want daar staat hij kalmer dan alleen op stal terwijl al zijn vriendinnen in de wei staan te lonken. Maar als het dan niet significant verbetert, wordt het tijd om actie te ondernemen. En daar kom je op een heikel punt. Voor een goede diagnose ga je naar een dierenarts in een gespecialiseerde kliniek, met alle apparatuur die daarvoor tegenwoordig beschikbaar is. Dat kost tijd en geld. Maar dan weet je ook iets. Daar wringt ‘m de schoen. Want diep vanbinnen zit er iets in me dat het niet wìl weten. Bang om iets naars te horen. Dus leeft zelfs bij mij de neiging om me vast te klampen aan hoop in de trant van ‘hij zal wel stijf zijn’.
Binnenstebuiten
Ik heb mezelf even goed bij de nuchtere paardenlurven gepakt. Ik heb geen kinderen, dus de eerste zin kan ik niet aan relateren. Maar ik heb wel veertig jaar paardenverstand. Dus ik heb een afspraak voor hem gemaakt bij een kliniek. Dat was van de week en in de aanloop daar naartoe ben ik duizend doden gestorven, kan ik je vertellen. In goed overleg met de arts besloten we hem helemaal binnenstebuiten te keren, compleet met alle foto’s van beide benen en echo’s die nodig waren voor vergelijking en duidelijkheid.
Nou is dit niet het eerste paard waarmee ik zo bij een kliniek stond. Iedereen die meerdere paarden heeft gehad weet hoe kwetsbaar ze zijn, hoe voorzichtig en welzijnsvriendelijk je ze ook houdt. En het is ook niet de eerste keer dat ik zonder echt duidelijk aanwijsbaar probleem huiswaarts keerde, waardoor je nog niet echt weet waar je aan toe bent. Maar dat was nu niet het geval.
Schrikbeeld hoefkatrol
Ik ben van de vorige eeuw, dus het schrikbeeld ‘hoefkatrol’ zit nog erg in mijn systeem. Dat gaat ook gepaard met vage kreupelheid waar je doorheen rijdt. Gelukkig waren zijn botten op de foto’s klokgaaf. En zijn checkligament was dat op de echo eveneens. Maar bij de aanhechting van de tussenpees in de kogel was een zwart vlekje te zien. Dat paste bij het beeld dat hij op de harde cirkel zijn buitenvoorbeen niet even ver naar voren zette. En dat zijn hielen aan de gevoelige kant hoger waren, omdat hij ze minder had belast. Wat weer een kip-ei effect geeft, want door die hogere hielen brengt hij ook zijn voet minder naar voren. Stap 1 op weg naar het herstel is de hoefsmid, die de hielen heeft ingekort en hem weer op ijzers heeft gezet. De stijfheid die die aangepaste stand ongetwijfeld gaat opleveren, wordt met professionele massages en osteopathie aangepakt en hij gaat nog een paar weken op rust in de wei, met springschoenen tot aan zijn oren, in de hoop dat hij het ijzerwerk nu laat waar het hoort. De prognose is gunstig. Ik denk dat ik wel weer kan slapen. Zelfs door het geluid van een zwaar verkouden partner heen…