Eerlijkheid duurt -helaas voor veel paarden- niet altijd het langst. Ik sta bij veel mensen bekend als nogal direct. Best gek eigenlijk, want diep vanbinnen ben ik een ontzettende conflictvermijder. Maar ik heb kennelijk een nog veel grotere hekel aan schijnheiligheid, dus als ik wat vind is dat op z’n minst van mijn gezicht of te lezen. Of ik zeg er wat van en dat komt volgens partner vooral door de intonatie meestal wat meer kras over dan ik het bedoel.
Gooi ik met deze blogs mijn eigen glazen in? Ik ben er door mijn omgeving wel eens voorzichtig op gewezen dat ik op deze plek nogal flink van leer kan trekken. De kans dat mensen die mij niet zo goed kennen me daardoor als angry nagging old b*** beschouwen, is reëel aanwezig. Die zullen met een boog om me heen lopen. En het kan heel best zijn dat het iets te duidelijk uiten van je mening -zeker op paardengebied- je in de ogen van anderen niet meer geschikt maakt om je als onafhankelijk, onpartijdig gespreksleider of schrijver in te huren. Doe ik het voor de paarden? Ik ben, na jarenlang wel mijn mening voor me te houden, tot de conclusie gekomen dat het allemaal weinig uitmaakt. Het kost me misschien werk, maar ik vind het een opluchting om af en toe eens niet diplomatiek te zijn en te zeggen wat ik in mijn hoofd heb. Ik heb echter niet de illusie (meer) dat het ook maar enige fluit verandert.
Simsalabim…hé, nou doet ie het!
Lesgeven doe ik graag en met volle overtuiging. Je krijgt me voor alles wat ik heb en kan. Ik vind een goede sfeer en vertrouwen belangrijk en ik geloof in een positieve aanpak, waarbij het paard centraal staat. Het gaat er dus best gezellig en vrolijk aan toe. Echt. Vraag maar aan mijn leerlingen. Maar daarin wil ik wel honderd procent eerlijk zijn. En dat kost ook klanten.
Hoewel ik er al jaren naar zoek, bestaat er niet zoiets als een toverwoord, waarmee ik vanaf de grond een paard kan laten doen wat iemand wil. Je neemt zijn capaciteiten in acht en van daaruit ga je bouwen. Dat kost tijd. Het is een puzzel, een zoektocht wat een paard nodig heeft. Om te verbeteren? Welnee, hij is prima zoals hij is. Het draait om verfijning van de communicatie tussen paard en ruiter, waardoor hij dingen die hij van nature kan, ineens op commando uitvoert. Natuurlijk wordt iets wat je oefent beter, een lichaam heeft het prachtige vermogen om zich aan te passen aan de vraag. Maar daar zit wel een grens aan. En daar wringt de schoen.
Bijna altijd is het een communicatieprobleem
Als een paard iets niet doet, is dat omdat hij niet wil, het niet snapt of het niet kan? Goede instructeurs zien dat meteen. Bijna altijd draait het om niet snappen en kun je daarmee aan de slag. Maar soms is het niet kunnen. Een lichamelijk probleem of gewoon de bouw. En daar beginnen de drama’s. Als je eerlijk aan verwachtingenmanagement doet als instructeur, krijg je mensen die zich daar soms niet bij willen neerleggen. Die gaan shoppen, tot ze iemand vinden die zegt dat het wel kan. Meestal komt daar dan een arsenaal aan hulpmiddelen aan te pas. Het paard krijgt een nare tijd en het eindigt niet zelden in gedrag wat je niet wil (paardentaal voor: je gaat te ver) of blessures. Wat ook voorkomt is dat een paard op een bepaald niveau is en geblesseerd raakt. Als je ‘m na de hersteltijd weer oppakt, moet je eigenlijk weer op nul beginnen, of op zijn minst een paar flinke stappen terug doen. Dat wil lang niet iedereen. Of ze snappen het wel, maar het duurt ze te lang. Dus na de voorgeschreven week stapwerk moet de beuk er weer in. Een instructeur hoort daar de beschermer van het paard in te zijn.
De rijen zijn nooit gesloten
Zijn die instructeurs die dat niet doen gek of slecht? Nee. Ze zien een kans om brood op de plank te krijgen. Misschien niet integer tegenover een paard, maar waar een vraag is, komt een antwoord. Het zou mooi zijn als alle instructeurs hierin één lijn trokken, maar dat is een utopie. Net zo’n utopie als het idee dat die vraag er niet zou moeten zijn. Maar ja, ego is een raar ding. Zelfs mensen die diep vanbinnen heus wel weten dat ze geen toptalent op stal hebben of dat hun paard een blessure heeft waardoor langdurig heel simpel werk rechtuit nodig is, zijn soms niet van plan om dan maar genoegen te nemen met fijn rijden in het bos of een proefje dat hooguit een plek in de middenmoot oplevert op een lager niveau. Maar ze heel voorzichtig erop wijzen dat ze zichzelf voor de gek houden, levert meestal geen klanten op…
Verwachtingen creëren teleurstellingen. Dat gaat helaas in veel gevallen op. Ook voor de verwachting dat mensen zitten te wachten op eerlijkheid in plaats van een beetje meepraten. Maar nogmaals, verder ben ik heel aardig hoor…