Ik ben bang dat het heel lang gaat duren voor dit weer uit mijn hoofd is. Ik denk dat het sowieso nog veel langer impact gaat hebben dan we op dit moment kunnen inschatten. Maar ik kan me nu niet eens voorstellen dat ik ontspannen op iemand afstap om een hand te geven. En hebben jullie dat ook, dat je bijna naar de TV zit te schreeuwen, als je mensen in een film dicht op elkaar ziet staan?
Het is snel gegaan. Ik beschouw mijn medemens ineens als een potentieel gevaar. Nou was ik toch al niet zo van het bespringen en bepotelen van vage kennissen. Maar ik neig nu bij iedereen meteen naar een flinke boog. Daarnaast word ik een ontzettende hypochonder. Ik verslik me in een slokje water en denk toch heel even bij de logisch daar op volgende hoestbui ‘och nee, het zál toch niet…?’
Voordeel is dat de lijst met klusjes die nog lagen stuk voor stuk wordt afgewerkt. Hoewel ik me er nog steeds niet toe heb kunnen zetten om het plafond te witten. Tijd voor verveling heb ik nog niet gehad. Heb je trouwens sowieso niet snel, met een erf vol paarden. En ik benut de gelegenheid om mijn boek op veler verzoek in het Engels te vertalen. Want ik krijg vooral trainingsvideo’s van buitenlandse kennissen voor les op afstand en die hebben allemaal honger naar meer.
Een complotdenker in het wild
Regelmatig ben ik vol verbazing over mensen en hun reacties. Het wil er bij een aantal nog steeds niet erg in dat dit met doodgaan te maken heeft, iets heel naars dat jezelf of je naasten kan treffen, in plaats van iets lastigs dat is opgelegd. Zo moest ik even een boodschap doen en ging ik keurig alleen naar de supermarkt. Ik sta op ruime afstand van iemand die voor me de handvatten van een karretje ontsmet. Of dat nut heeft of niet doet er niet toe, het is wat we hebben afgesproken, omdat we ons daar veiliger bij voelen. Komt er van achteren iemand die doelbewust tegen me aan botst en provocerend dicht naast mijn voorganger gaat staan. Die kijkt verstoord op en vraagt beleefd om afstand te houden. Zonder alu hoedje zijn ze in het wild niet altijd meteen herkenbaar. De oploper ontpopte zich tot een complotdenker, die bewust een reactie uitlokte om een tirade te kunnen afsteken dat alle maatregelen onzin zijn en dat je gewoon afweer moet hebben tegen iets als een door de overheid ontwikkeld virus (wat nog niet eens zo denkbeeldig is), dat het komt door onze verkeerde eetgewoonten en 5G… Nu ben ik van mening dat iedereen mag denken wat hij of zij zelf wil. Je gelooft de wetenschap of niet, de denkt dat de regering je met een geheime chip wil injecteren om je te volgen of niet, whatever makes you happy. Ik respecteer ieders mening. Maar ik krijg een beetje kortsluiting als dat soort types vervolgens niet die van mij respecteren en, om hun punt te maken, regels aan hun laars lappen. Het kan in jouw hoofd misschien onzin zijn, dat afstand houden, in mijn hoofd is het dat niet.
Onzinzweefprietpraat
Hoe om te gaan met fundamentalisten. Daar hebben we in de paardenwereld ook een paar van. Voordat alle aandacht naar de huidige situatie ging, laaide de hysterie regelmatig op als er weer eens een paardenfilmpje rondging op social media. Ik geef toe dat ik ook niet zo blij word van iemand die er iets opzet met slof en andere dwangmiddelen onder het mom van ‘kijk eens hoe goed hij gaat’. Lekker voorbeeld. Een stem geven aan paarden die dat zelf niet kunnen. Een veelgehoord argument in de strijd en een nobel streven. Moet je als voorlichting een tegenverhaal blijven verkondigen of het anderen met geweld duidelijk maken? Zit de oplossing in uitleg en een beroep op gezond verstand of beperkende maatregelen met straffen? Gefundeerde pleidooien en onbewezen onzinzweefprietpraat wordt met een zelfde stelligheid verkondigd. Het valt niet mee voor een nog niet zo ervaren iemand om daar je weg in te vinden. Ik zoek die graag zelf, door veel te lezen, research te doen, te praten met mensen uit het vak en vooral te luisteren naar paarden. En door zelf fouten te maken en daarvan proberen te leren. Ik durf best te bekennen dat ook ik wel eens dwang heb toegepast omdat ik dacht dat dat de manier was. Dat bleek niet zo, maar het kostte tijd om dat in te zien en te erkennen.
Nog een tandje erger
Met dit virus heb je zo’n herkansing niet. Ik lees vreselijke verhalen van fitte, relatief jonge mensen die ontzettend ziek zijn en er waarschijnlijk blijvende longschade aan overhouden. Natuurlijk voelen we het allemaal nu in onze portemonnee en vrijheid. Hier komt ook nauwelijks een cent binnen. Als het niet dichtbij is, omdat niemand in je naaste omgeving ziek is, neemt de urgentie om voorzichtig te zijn bij sommigen af. Ik vind dat eng. Al heb ik niet zo’n angst voor de dood, ik ben wel bang om ziek te worden. Zwakte en afhankelijkheid is moeilijk voor mij. Vorig jaar heb ik vreselijk de griep gehad en er lang over gedaan om weer fit te worden. Dat was erg, maar dit schijnt nog een tandje erger te zijn. Dus doe of vind allemaal wat je zelf wil. Maar dring het mij niet op. Ik ben dol op jullie, maar graag even op afstand. Wil je me steunen, koop mijn boeken en promoot ze bij je kennissen. De dankbare zoen is nu even virtueel.