Ik heb een vervelende blessure aan mijn rechter elleboog. Volgens mij komt het door de mestvork. Ik tape mijn arm aan elkaar, waardoor ik gewoon door kan, maar lastig is het wel.
Voor het uitmesten gebruik ik van die kunststof vorken met een aluminium steel. Ze zijn niet goedkoop, maar lichtgewicht en ze werken prettig. Zelfs bij het gewone, ouderwetse stro dat wij in de stallen hebben. Nou heb ik erg geboft met mijn twee mannetjes, die van nature nogal schoon zijn. Socrates is een mest-verstopper. Ik heb het hem nooit zien doen, maar ik stel me zo voor dat het net zoiets is als bij een kat: hij graaft een gat, mikt goed en schuift het weer dicht. Anders kan ik niet verklaren hoe hij kans ziet om zijn stal er ’s ochtends zo uit te laten zien.
Zijn vlekken zitten op een tactische plek
DD heeft een andere techniek. Hij wurmt zijn kont in de achterste hoek van de stal en maakt daar één hele grote hoop. Daar gaat hij helaas soms precies met een bil in liggen, maar dat is gelukkig dan weer net waar hij een bruine vlek op zijn lijf heeft. Wat hij altijd doet is zijn hooi of kuil soppen in zijn waterbak. Ik heb het bestudeerd. Hij neemt een pluk van de stapel voorin de stal mee naar de automatische drinkbak achterin, doopt die meerdere keren in het water en staat het daar dan op te eten terwijl hij uit het raam kijkt en het uitdruipt achterin zijn stal. Nou is die erg groot en staat hij daar alleen ’s nachts in, maar hij creëert wel een zompig randje. Ik gooi daar elke dag wat stro neer ter demping, wat enorm verzadigd raakt en dus best zwaar te tillen is. Ook die hoop poep is, hoewel prettig op één plek, qua gewicht niet normaal zo zwaar. Je zou dat natuurlijk met kleine schepjes kunnen doen, maar dat schiet niet op en geduld is niet één van mijn kwaliteiten…
Het helpt allemaal niet
Die kunststof vorken zijn niet bestand tegen zoveel gewicht. Gevolg is dat na enige tijd het schroefgat in de steel uitlubbert of de steel zelfs afbreekt. Dat is te repareren, maar het gebeurt daarna toch weer. Na de zoveelste keer was ik het onlangs zat en kocht ik zo’n soort vork met een houten steel. Die is echter van zichzelf een stuk zwaarder… Vorige week begon het met een zeurderige pijn. Met zo’n mestboy de poep uit een modderige wei halen en de kruiwagen achter je aan slepend door de prut worstelen, terwijl je probeert niet uit je vastgezogen laarzen te stappen, hielp ook niet. Hoewel mijn zadel echt niks weegt en serieus met één hand te tillen is, voelde ik het ook al met opzadelen: een stekende pijn in mijn elleboog.
Het is geen touwtrekwedstrijd
Met rijden heb ik gelukkig geen last. DD ziet er dan wel uit als een massaal kasteel, hij is vederlicht in de aanleuning. Ik heb altijd in mijn achterhoofd wat Wim Bonhof (voor de wat oudere lezer onder ons een begrip in de paardenwereld) ooit tegen me zei: voor trekken zijn er twéé nodig… Dat is een waarheid als een koe! Als jouw paard op je probeert te leunen, geef hem dan dat steuntje niet. Niet de verbinding verbreken door de teugel los te laten, maar wel de druk eraf halen. Dan gaat hij inderdaad soms scheef, te laag of er gaat een hoofd een kant op die je niet wil. Dat repareer je vooral door goed op te letten of hij achter actief genoeg ondertreedt. Je mag wel corrigeren, maar niet blijven vasthouden.
Durf los te laten
Daar hoort overigens ook bij dat je hem niet vóór in de houdgreep houdt als je een oefening hebt ingezet. Rijd erin en verminder de druk. Herhaal de inzet desnoods, maar de bedoeling is dat hij er daarna op eigen benen mee doorgaat, terwijl hij zelf zijn hoofd draagt. Ik ben misschien wel eens té licht, maar DD is echt als een veertje. Dat is altijd fijn en volgens mij welzijnstechnisch voor hem ook prettig – hij doet zelf zijn hoofdstel om – maar nu helemaal. En aangezien het eindelijk eens was opgehouden met waaien, waar hij niets om geeft, maar ik altijd onrustig van word, heb ik echt heerlijk gereden afgelopen dagen. Dat deed geen pijn.
Ik hang van de tape aan elkaar
Ik vind van die gekleurde sporttape een uitkomst. Mijn knieën zijn ook niet van al te beste kwaliteit, dus ik plak mij lijf gewoon hier en daar vast. Een wereld van verschil. Het is nog lang geen hemdjes-weer, dus niemand die het ziet hoe ik als een lappenpop door het leven ga. Ik ben wel weer teruggeschakeld naar de aluminium mestvork, in de hoop dat wat vanzelf is gekomen, ook weer vanzelf weggaat. Zolang ik mijn hoofd nog niet bij elkaar hoef te plakken, gaan we gewoon door.