Nadat ik afgelopen week voor de derde keer een noodstop moest maken met de trailer achter de auto, dacht DD ‘bekijk het maar’. Hij ging er na de training niet meer in.
De rotonde die ik moet passeren op weg naar de manege, is echt een dingetje aan het worden. Hij ligt buiten de bebouwde kom, dus fietsers hebben er geen voorrang. Alleen kennen ze die regel niet in Duitsland. Dus Duitse automobilisten stoppen. En Duitse fietsers fietsen door. Want haaientanden kennen ze ook niet. Nederlandse fietsers fietsen óók vaak door, maar dat zijn dan vooral de ‘de wereld is van ons want ik ben op vakantie’ 60 plus Human Nature rode windjacktypetjes.
Omdat ik al weet hoe het eraan toegaat op deze rotonde, rijd ik er voorzichtig op af. Dat helpt niet, want dat wordt voor aarzeling aangezien, waarna brutalen de halve wereld nemen. Helemaal als ze een trailer zien. Zo ook vorige week dinsdag. Waardoor ik dus alsnog op de rem moest, want je wilt zoiets niet op je motorkap. Dat geeft nog veel meer gezeur. Het remmen gaat dan echter iets steviger dan ik zou willen en ik hoorde al aan het gestommel achterin dat het hem overviel. De week ervoor was het een auto die aangaf af te slaan, maar dat niet deed.
Hij ging in standje koppig
Na de training liep ik zoals altijd nietsvermoedend met hem aan een lang lijntje naar de klep en zei ‘hup’. Nou, niks hup. Meneer plantte zijn voorbenen in het zand en dat was het dan. Ik ken hem een beetje, dus ik wachtte even af. Uiteraard komen er meteen allemaal goedbedoelende mensen aangelopen of ze moeten helpen. Helaas werkt dat voor hem juist heel erg verkeerd. Dus ik heb ze vriendelijk bedankt, maar het was al te laat. Hij ging in standje ‘koppig’. Nou kan hij wat dat betreft nog wat van mij leren. Want ik dacht ‘al moet ik hier tot middernacht staan, je gaat erin’. Zijn hele leven stapt hij er al probleemloos in. Ik snap dat een nare ervaring enige stress kan veroorzaken, maar zo’n drama was het ook weer niet. Hij moest even verstappen, hij lag niet met zijn neus door het ruitje.
Ik heb menige cursus ‘trailerladen’ gezien van deskundigen, zoals Emiel Voest en Tristan Tucker. Ik weet hoe ik moet reageren en ik ken mijn paard door en door. Ik bleef dus zo relaxed mogelijk, maar wel duidelijk. Bij de trailer of zelfs op de klep is okay, wegdraaien of de lucht in mag niet. De trailer moet een veilige, fijne plek zijn. En verder is het gewoon een kwestie van geduld hebben. Ik hoefde verder toch nergens naartoe en ik had al even gebeld naar huis dat het wat langer kon duren. Voor mijn gevoel was het inderdaad een eeuwigheid, maar na een minuut of twintig stapte hij erin. Met ogen op steeltjes. Dus ik heb hem de hemel in geprezen en ben zo voorzichtig mogelijk naar huis gereden.
Angst nestelt in het brein
Een paard is een prooidier. Het is in de vrije natuur belangrijk dat hij het bij gevaar metéén op een lopen zet. Daarom worden dingen die angst aanjagen gelijk diep in zijn hersenen vastgelegd. Voor de echt geïnteresseerden: in de amigdala. Dat is handig, want dan kan hij bij een volgende keer nóg sneller reageren.
Al vinden wij een schrikreactie onzin omdat iets helemaal niet eng of gevaarlijk is, voor een paard is het dat wèl. En ga dat dan maar weer eens uit die amigdala poetsen… Ik heb in mijn lange paardencarrière veel bijzondere mensen ontmoet. Mijn onsterfelijke dank gaat altijd uit naar mevrouw Barrau, maar ook de Franse vrijheidsdressuurdeskundige Fréderic Pignon heeft me iets meegegeven, waar ik nog dagelijks de vruchten van pluk. Hij leerde me het belang van geduld. En dan bedoel ik dus echt geduld. In combinatie met oefenen op een wijze die een paard als leuk spelletje ervaart.
Ik ben dus dezelfde avond een paar uur later opnieuw gaan laden. Alle tijd, zonder stress. Het duurde, maar uiteindelijk stapte hij er een paar keer in. De volgende ochtend heb ik hem zijn ontbijt in de trailer gevoerd. Daarna heb ik het even gelaten, tot we deze week weer naar de manege gingen. Op de heenweg duurde het vijf minuten. Eenmaal erin ontspande hij. Op de terugweg, na een prima training, stapte hij er zonder aarzeling in. Ik heb hem uiteraard uitgebreid verteld hoe trots ik op hem ben. Hij kan praten met zijn ogen, je hoeft bij hem nooit naar zijn gemoedstoestand te raden. Hij was tevreden en happy.
Als je genoeg geduld hebt kun je van een slechte ervaring een goede maken, waardoor de band tussen jou en je paard versterkt.
Zet dat maar op een tegeltje.