Ik snap wel dat ‘Rollercoaster’ van Danny Vera op 1 staat. Het is het gevoel dat velen van ons momenteel hebben. Ik in ieder geval wel, met de dierenartscontrole van DD en een dingetje in Amerika. De emoties vliegen in het rond als knikkers in een flipperkast.
Mijn vorige blog raakte een snaar, zo bleek uit de reacties. Er is een grote behoefte aan ‘normale’ paarden die enigszins vergevingsgezind zijn voor de wat mindere goden onder ons, zodat zij ook prettig en vooral veilig kunnen rijden. Wat overigens niemand ontslaat van de -in mijn ogen- plicht om te leren hoe je dat zo goed mogelijk moet doen. Al was het alleen maar om dat paard gezond te houden. En mij van de straat, maar dat terzijde. Aan de andere kant waren er enkele KWPN fokkers die langpootspin niet zo’n leuke omschrijving van hun fokproduct vonden. Lange poten, lange tenen, denk ik dan maar. En om in dezelfde stijl te blijven: wie de schoen past, trekt hem aan. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet lukken, met die lange tenen…
Je wil het niet, maar je kunt het niet helpen
Nadat hij bij de laatste check in december niet zuiver liep (maar ook niet echt kreupel), kreeg ik de opdracht met DD op halve kracht door te gaan. Beweging geven, maar laat de zware oefeningen even zitten. En niet iedere dag trainen. Onze hoefsmid, een groot vakman, dacht mee en kwam met equilibrium ijzers, waardoor de voeten nog makkelijker bewegen. Ondanks dat, zat ik natuurlijk toch op eieren. Iedereen met paarden kent dit. Je wil het niet, maar je kunt jezelf niet helpen. Voelde ik nou wat? Collega ruiters verzekerden me dat ze niets aan hem zagen. Ja, de uitdrukking van een clown op zijn gezicht, want als ik hem niet bezig houd, zorgt hij zelf wel voor lol. Evengoed stapte ik de dag voor de controle nog huilend af, ervan overtuigd dat hij niet goed liep.
Daar sta je dan….
Met lood in mijn schoenen pakte ik DD uit de wei. ‘Nou, eerst maar even rechtuit’, zei dierenarts Willem. Mijn reus wil altijd, dus zette meteen enthousiast in. Hij walste over de straat. Maar ook dat heb ik al eerder meegemaakt, dat het rechtuit wel goed was. Dus ik was nog steeds niet erg hoopvol toen we naar de longeercirkel liepen. DD draafde echter rond alsof hij aan de hengstenkeuring meedeed. De dierenarts hing genietend over het hek. ‘Wat een prachtig, sterk paard, mooi los in de beweging. Ik zou echt niet weten wat ik hieraan moet doen, ik zie niks…’ Sta je dan, met al je onzekerheid.
Geschiedenis voor je ogen
De avond ervoor zat ik in verbijstering live mee te kijken naar geschiedenis, die in Amerika werd geschreven. Nu ik erover nadenk heb ik eigenlijk best al een paar keer voor mijn ogen iets zien gebeuren dat de boeken inging. Op zeer jonge leeftijd werd ik door mijn ouders van mijn bed gelicht om Neil Armstrong zijn one small step te zien maken. Ik heb de lichtspoormunitie over Bagdad zien vliegen. Midden in een interview met een strandpaviljoenhouder voor een plaatselijk toeristisch magazine rende er iemand binnen die de TV aanzette, waardoor we het tweede toestel in de andere twin tower zagen knallen. Bij Neil was het me allemaal nog niet zo duidelijk wat de impact was, maar al die andere keren vroeg ik me wel af of ik getuige was van een einde van een tijdperk. En al die keren bleek dat we, na initiële ontzetting, gewoon weer doorgingen met de orde van de dag. Die dag is momenteel echter ook al wat anders.
Nobody said it was easy
We draaien in kleine kringetjes vrij machteloos onze rondjes. Iedereen kan niet wachten tot we weer terug kunnen naar het ‘oude’. De grote omslag, waar wel over is geschreven en gesproken, zie ik nog niet komen. Maar misschien hebben we de bodem van de put nog niet bereikt. De lockdown wordt verlengd, het ongeduld is bijna tastbaar. Ook bij mij, maar ik verbijt me en probeer mezelf af te leiden. Zoals eerder al aangekondigd ben ik bezig met iets te ontwikkelen. Iemand vroeg om een hint. Denk richting pubquiz. Maar je kent me: het gaat ook om kennisoverdracht. Binnenkort meer. En ondertussen ga ik flink aan de slag met DD, want goed is goed. Dan is wat ik voelde gewoon stijfheid en krachtgebrek. Dus hup, aan de gang met veel buiging en afwisseling. Paar passen schouderbinnenwaarts, paar passen travers, steeds afwisselen, stukjes travers in galop (vindt ie heeeeel moeilijk) en vooral niet vergeten om te oefenen op de ‘ho’, want die is wel eens ver te zoeken als hij op stoom komt. Ik wil hem eigenlijk iets meer gesloten en rond in de rug hebben. Maar hij mist draagkracht achter, dus hij wil liever iets voorwaartser en stuwend. Ik moet naar dat ronde toewerken met oefeningen, niet door de voorkant dicht te zetten. Best lastig, met zo’n slagschip dat weliswaar meer achter mag dragen, maar verder wel type bodybuilder is. Ach ja, als het makkelijk was gingen we allemaal naar de Olympische Spelen. Die volgens mij echt niet doorgaan, maar dat is dan weer een ander verhaal.