Wat is de meest voorkomende windrichting in Nederland? Zuidwest. Dus als je een rondje op de fiets om het IJsselmeer gaat, is tegen de klok prettiger. Behalve als ik op fietsvakantie ga… Terwijl dat woord al bestaat uit twee delen die niet favoriet zijn bij mij.
Ik hoor jullie al zeggen: je hebt toch een elektrische fiets? Ja. Maar dat wil niet zeggen dat je niets hoeft te doen. En als je, zoals wij, stukken van zo’n 60 km per dag rijdt, dan moet je bij flinke tegenwind niet je ondersteuning voluit open zetten, want dan haal je de eindstreep niet met één batterij.
Ik moet wel eerlijk zijn, ik heb niet het hele stuk meegefietst. Zoals jullie weten ga ik alleen weg als de oppas goed is geregeld en die kon niet eerder. Dus ik heb een lift gekregen tot Naarden en me daar bij de rest van het gezelschap gevoegd voor de Zuiderzeeroute. Het was mooi weer, maar wel koud. De stevige noordoosten wind, die bijna nooit waait in dit jaargetijde en al helemaal niet zo lang, hadden we dus constant pal tegen. Tot de Afsluitdijk. Daar wil je ‘m juist. Maar ja, daar draaide ie…
Vijftig jaar eelt
Voor de trouwe lezers is het geen geheim. Ik ben een reiziger van drie hoog. Ik heb niet die fascinatie voor het ontdekken van nieuwe plekken. Nederland is prachtig hoor, maar ik hoef dat niet per ze met eigen ogen te zien. Accommodatie en eten valt in de meeste gevallen tegen. Dat heb ik thuis beter. In de gevallen waar dat niet zo is, is de prijs-kwaliteit verhouding vaak zo ver te zoeken, dat ik het ook een stuk minder prettig vind. Enige fysieke inspanning vind ik wel leuk en het hebben van een doel ook. Dus ik geef toe dat dit fietsen best aangenaam was. Waar de rest van het team klaagde over een gevoelig zitvlak, heb ik vijftig jaar eelt opgebouwd in een ander soort zadel, dus daar heb ik geen last van. We scharrelden met een dun zonnetje door allerlei leuke plaatsen, zoals het havengebied van Huizen, Spakenburg-Bunschoten en de eerste avond zaten we (terras mocht nog niet) aan de waterkant van het hotel naast Strand Nulde.
Wat opviel onderweg was dat overal wordt gebouwd. Dus dat verhaal dat er in Nederland geen reet wordt gedaan aan woningbouw is gewoon niet waar. Er is niet genoeg beton en aannemers om meer te doen. Echt overal was wel een project. Wat ook opviel is hoe belachelijk veel natuur er is. Eindeloze vlakten met weidevogels, kilometers waterrijk gebied met gekwetter. Daarbij vergeleken is ons Waalenburg een postzegeltje en vraag je je opnieuw af waarom het nou nodig was daar zo’n idioot vermogen in te pompen. Het is niet dat het echt zeldzaam is.
Ik wel in regenbroek…
In Elburg gingen de terrassen open en hebben we onze eerste buitenlunch gebruikt, nog altijd in een zonnetje, maar met een ijzige wind. Tot aan Kampen ging alles prima. Maar toen…sloeg het weer om. Niet de wind helaas. Die ging nog effe meer naar noord. Bij het bepakken van de fietsen in de ochtend kletterde de regen al naar beneden. En de vooruitzichten waren niet veel beter, dus wachten had ook geen zin. Alle accommodaties waren geboekt, dus je moet toch van A naar B. Deze wereldreizigster had uiteraard slim ingepakt, er zat een regenbroek in de fietstas. En ik had voor vertrek nog een waterdichte ANWB jas gescoord in de tweedehands winkel. ANWB mag dan in sommige kringen staan voor truttigheid, het is degelijk spul en functionaliteit ging me vóór modieus. Mijn medefietsers, die koudweergetraind zijn of op z’n minst de halve wereldbol al hebben gezien, hadden erop gegokt dat het droog bleef… Wat ze wel bij zich hadden? Een paraplu! Ik heb hierom echt een kwartier de slappe lach gehad.
Een straal in je schoenen
Ik weet niet of jullie het weerbericht hebben gezien, maar er lag een staart van regen over het land. En waar viel het meest? Precies! Op het traject Kampen – Lemmer. Het kletterde zo hard naar beneden dat het zeer deed in je gezicht. De onafgebroken striemende stralen waren zo hevig, dat het leek of er een kraan open stond, vanaf mijn regenbroek zo mijn bergschoenen in. En bij mijn kin was er ook geen houden aan, het gutste gewoon naar binnen. Ik zag alleen de binnenkant van mijn capuchon. Het water klotste in mijn schoenen en spoelde dwars door mijn handschoenen. Ik heb in zo’n geval de neiging om even door te stampen, maar partner is hiervoor getraind en zocht dus regelmatig droge plekken, zoals bushokjes en onder viaducten en dwong ons iets te eten en te drinken. We hadden uiteraard noodvoorraad mee.
Mentale test
Als het eenmaal tegenzit, zit meestal alles tegen. De Wet van Murphy. We hadden uiteraard de rechtstreekse route gekozen en afgezien van het meer open kusttraject. Maar wat je ook overal in Nederland ziet zijn wegwerkzaamheden. Bij Ens was het fietspad opgebroken, wat ons een omleiding van zeker 10 kilometer bezorgde, waar je in zulke omstandigheden niet op zit te wachten. De kunst is om je dan niet mentaal eronder te laten krijgen. Bij de volgende stop zag ik dat een van de reisgenoten blauw begon aan te lopen en hevig rilde. Onderkoeling lag op de loer. Doorgaan, doorgaan. Ondanks mijn natte handen en voeten had ik het niet koud door mijn winddichte beschermlaag.
Eenmaal in Lemmer was de vriendelijke B&B eigenaar zo aardig om ons er eerder in te laten. Al gauw hing het hele pand van voor tot achter vol met onze natte zooi en ging partner in de weer met zijn onmisbare tangetje, om de verwarmingen te ontluchten, in de hoop dat ze ook nog warm zouden worden. Dat lukte maar ten dele, zodat ik de rest van de dagen met boterhamzakjes in mijn natte schoenen heb gereden. Ik moest wel mijn honende opmerkingen over de paraplu terugnemen, aangezien die van pas kwam toen ik voor een boodschap de deur uit moest.
Penibele grassituatie
Je zou misschien denken dat ik door het afzien helemaal ben afgeknapt. Het gekke is dat dat mij juist wel een soort kick geeft. De afstanden dagelijks waren ook goed te doen. Wat me een raadsel blijft is dat mensen hang hebben naar het onbekende, het avontuur van het ontdekken van nieuwe plekken. Dat ze daarvan ontspannen en het gevoel hebben ‘lekker weg’ te zijn. Dat geeft mij juist stress. Het leuke vond ik het bewegen en we hebben onderweg veel gelachen.
Thuis was alles prima gegaan. Er was op Texel nauwelijks een druppel gevallen, waardoor de grassituatie in de wei helaas redelijk penibel wordt. Zelfs stokoude labrador Beer scharrelde nog vrolijk rond, wat steeds meer een gok wordt. Ik moet zelf altijd weer even wennen, maar na drie wasmachines was dat ook wel voor elkaar.
Alleen één grote domper: de PAAL staat er nog….