Terwijl ik het plastic laagje van een kaaskorst afpulk, zit ik na te denken over rare gewoontes. Zoals mijn voorliefde voor het eten van kaaskorsten. Ik heb er meer. Zo kijk ik altijd wat voor schoenen iemand aan heeft en trek ik eerst mijn linker rijlaars aan en dan pas de rechter. Is het bijgeloof of dwangmatig gedrag?
Gekke gewoontes, als je erop gaat letten zijn het er best veel. Ik ben nogal precies in het op dezelfde plek terugleggen van spullen. Als mijn partner de autosleutel per ongeluk in zijn zak heeft gestopt, ben ik een instorting nabij. Maar misschien heeft het meer met verstrooidheid te maken, dat ik mezelf heb aangeleerd om stress te vermijden door alles meteen terug te leggen. Ik heb namelijk -je zou het misschien niet zeggen, maar het is echt zo- het concentratievermogen van een goudvis. Ik ben zo snel afgeleid, dat ik daardoor echt vergeet waarmee ik bezig was. Dat heb ik zelfs tijdens het rijden. Ik neem me altijd voor wat ik per training wil doen. Daarin ben ik wel flexibel, want als je bijvoorbeeld schouderbinnenwaarts wilt oefenen, maar je ontdekt na het opstappen dat je paard niet vooruit te branden is, dan heb je eerst iets anders op te lossen. Ik kan heel serieus met de buiging aan de slag willen, maar dan zie ik ineens uit mijn ooghoeken een haas in de wei. Achter een pol onkruid. Waarvan ik me bedenk dat ik die wil weghalen. Oh en ik moet nog een bloemetje kopen voor een vriendin…ondertussen ben ik drie rondjes verder.
We zijn allebei van het afraffelen
DD heeft hetzelfde karakter als ik. Dat heeft tot gevolg dat we enthousiast een appuyement kunnen inzetten. En als dat goed voelt zijn we halverwege bijzonder blij met elkaar. Waarna de concentratie verslapt en we het laatste stuk afraffelen. Waar we dan allebei om moeten gniffelen. In het verleden kon ik mevrouw Barrau daarmee tot waanzin drijven. Die was erg van de perfecte afwerking. Socrates kon er trouwens ook nooit zo goed tegen als ik afgeleid raakte. Hij voelde dat haarfijn aan en het maakt hem onzeker. Hij is bang om fouten te maken en heeft daarom veel behoefte aan duidelijkheid van mij. Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik leerde dat dat de hoofdoorzaak was van zijn enorme schrikreacties. Bewustwording is één ding, iets eraan doen is een tweede. Ik spreek mezelf tegenwoordig vooraf streng toe. Door afleiding in te plannen, kanaliseer ik mijn aandacht. Ik varieer voortdurend qua oefeningen en snelheid. Dat moet ook wel, want als ik twee keer hetzelfde heb gedaan vindt DD het saai worden en zoekt hij zelf wel iets om het lolliger te maken. Ik leg mijn telefoon weg, met het geluid uit. En dat zou iedereen moeten doen die met paarden bezig is, want ze verdienen je volledige aandacht. Anders mis je de signalen die ze overduidelijk wel geven, al is het dan niet verbaal. Daar heeft Nicole Werner onlangs ook een heel goed verhaal over gehouden. Als je niet naar mij luistert, luister dan in ieder geval naar haar.
Zolang ik aan het rijden ben, klets ik niet met voorbijgangers. Als ik echt iets tegen iemand moet zeggen, ga ik stappen aan een lange teugel. In complexe oefeningen hoor je me soms fluisteren ‘focus, focus’, als een mantra. Dat werkt echt.
Gênant
Heb ik meer gekke gewoontes? Ongetwijfeld. Maar ik ben eigenlijk wel benieuwd naar die van jullie. Als je denkt dat je ze niet hebt, moet je je omgeving even vragen. Hoewel, dat kan confronterend zijn. Of, zoals in mijn geval, behoorlijk gênant, als je te horen krijgt dat je te pas en te onpas de WC deur open laat omdat de honden dan zo gezellig mee in en uit kunnen lopen…