Ik ben een ontzettende kniert. Ik vind alles te duur. Al een tijdje hik ik aan tegen de aanschaf van een tweede winterrijbroek.
Het is geen overbodige luxe, zo’n winterrijbroek. Ik heb twee jaar geleden zo’n softshellgeval aangeschaft -uiteraard in de uitverkoop-, nadat mijn manegeinstructeur-vriendinnen, die de halve dag buiten staan, kraaiden dat het een niet te geloven verschil was. Daarvoor liepen ze rond als Michelin mannetjes in doorwerkpakken waar de Nederlandse vissersvloot mee naar de poolzee reist. Ik deed altijd een skibroek over mijn rijbroek tijdens het lesgeven, met daarover een lange jas als een dekbed. Maar daarmee te paard was geen optie. Dus had ik onder mijn rijbroek zo’n thermolegging. Ook geen succes. In de eerste plaats waait het daar nog steeds dwars doorheen. Door de extra laag kreeg ik schuurplekken bij mijn knieën, vlak boven mijn laarzen, die ik nauwelijks aan kon, zo dik en ongemakkelijk zat het. Ineens zag ik de overbuurmeisjes in Siberische omstandigheden in een min of meer gewone rijbroek lopen. Dat bleek dus softshell. Wat een uitkomst.
Vuilafstotend
Eenmaal aangeschaft was ik er niet uit te slaan. Zelfs met snijdende wind op het strand had ik nergens last van. Wat een verademing. Ik wissel kantoorwerk af met rijden en lesgeven, maar loop me niet de hele dag om te kleden. Dus terwijl ik nog maar met één been buiten bed sta, gaat die broek gelijk aan. Met handschoenen, want ik heb ook altijd koude handen.
Maar goed, stalwerk, rijden, lesgeven… je kunt je zo ongeveer voorstellen wat voor geur eraf komt als je daarmee na een week bij de verwarming gaat zitten. Hij heeft een erg praktische donkergrijze kleur en de stof is nogal vuilafstotend. Maar je ruikt wel dat hij aan een sopje toe is. Tja en dan is het afzien, want het duurt toch een dag voor hij droog is.
Kou lijden
Aangezien het toch minstens vijf maanden van het jaar voor mij te koud is om me bloot te geven, is zo’n tweede rijbroek van dat soort stof geen overbodige luxe. Maar ik heb een soort geestelijke barrière bij aankopen voor mezelf over de 100 euro… Terwijl ik wel van kwaliteit en mooie spullen houd. Ik weet niet wat dat is, ik gun het mezelf niet. Ik geef het lachend uit voor mijn paard. Belachelijk natuurlijk, want het alternatief is kou lijden tijdens je werk. En we leven niet meer in de middeleeuwen, dus dat is niet nodig.
Het lastige van een broek kopen is dat hij meteen lekker moet zitten. Daar ben ik nogal kieskeurig in. Uiteraard is afzakken er niet bij op een paard, maar ik wil niet de hele dag lopen hijsen. En ik houd niet van een lage taille. Daardoor is het internet afstropen voor aanbiedingen in dit geval niet zo’n handige optie. Op verkoopfoto’s zien ze er allemaal goed uit. Ik wil het voelen.
Ruik me aankomen
Ik ben er nog niet uit. Het voorjaar schijnt in aantocht te zijn (ik geloof het nog niet helemaal) en dan vergeet je snel hoe koud het ook alweer was. Dus jullie moeten het nog maar even volhouden. Ruik je een penetrante lucht, dan weet je dat ik in aantocht ben…