Het was Broadway op Texel. Dat moet ik waarschijnlijk even uitleggen.
Om de twee jaar wordt in een klein dorpje hier op het eiland een driedaags theaterfestival georganiseerd, waarbij in allerlei zaaltjes, schuurtjes en huiskamers cabaretacts van een half uur worden verzorgd door bekende en minder bekende artiesten. Je kunt vier voorstellingen per avond bezoeken. Geen vrije keuze, je koopt vooraf een kaartje met vier namen erop.
Vage glimlach
Ik weet het nooit zo goed met mijn gevoel voor humor. Uitbundig om iets moeten lachen doe ik bijna nooit. Nou ja, om Sheldon Cooper in The Big Bang Theory, maar dat is gewoon van de herkenning. No offense, maar ik heb wat mensen in mijn omgeving met vergelijkbare trekjes. Naar conferences op TV kijk ik eigenlijk nooit, want meer dan een vage glimlach weet het bij mij meestal niet op te wekken.
Ooit schreef ik een artikel rond de vraag of paarden gevoel voor humor hebben. Het had een kort stukje kunnen worden, want het antwoord was ‘nee’. Dat komt omdat paarden het concept van iemand of een soortgenoot voor de gek houden niet kennen. Ze kunnen wel spelen en als één van de twee daar niet voor in is, maar de ander heel erg wel, lijkt het op iets dat je als treiteren zou kunnen opvatten.
Paardenmeisjes
Hoe komt het dan toch dat veel ruiters aangeven dat hun paarden humor hebben? Vermenselijking van paardengedrag is iets dat we allemaal doen. Het was in kringen van gedragswetenschappers streng verboden, sterker nog, er werd smalend over gedaan. Heb je die paardenmensen (ze zeggen dan vaak ‘paardenmeisjes’) weer. Hoewel er een kleine kentering is, onder aanvoering van primatoloog Frans de Waal, die betoogt dat emoties en moreel gedrag bij dieren verder gaan dan wat in wetenschappelijke kringen tot nu toe werd geaccepteerd.
Ik weet niet of mijn Dutch Design gevoel voor humor heeft, maar hij maakt me wel vaak aan het lachen. Meer dan de anderen, waar ik toch ook veel van houd. DD heeft sowieso een olijke kop, met die brede bles en grote flaporen. Hij kan met zijn ogen heel erg duidelijk maken wat hij wil. Dat ziet er grappig uit. En omdat hij tijdens het rijden altijd probeert te begrijpen wat ik wil en dat goed voelbaar is, zit ik vaak vrolijk en soms zelfs schaterlachend te paard.
Fake it till you make it
Gedrag dat iets oplevert wordt door paarden herhaald. Door boosheid (en angst) maakt je lijf adrenaline aan, waardoor je fijne motoriek eraan gaat. Blijheid levert oxytocine op, waardoor je knuffelig wordt. Dát voelen paarden wel heel goed. Dit is waarom ik allergisch ben voor mopperende ruiters en mijn leerlingen juist probeer te stimuleren om tijdens het rijden hun paarden vaker mondeling positief te belonen. Uiteraard passend bij hun karakter, want niet alle mensen of paarden zijn uitbundig. Ook al voel je je niet blij, fake it till you make it. Want er is aangetoond dat je daardoor toch de ‘goede stofjes’ aanmaakt. Mijn fijne Engelse trainer John Lassetter zei het altijd al, als ik weer eens worstelde met de piaffe of de eners: ‘grit your teeth and smile’.
Hilarisch
Ik heb tijdens Broadway bij een aantal voorstellingen heel hard moeten lachen. En de afterparty, wat een soort karaoke is met de sterren en met iedereen die mee wil doen, was één groot hilarisch feest van dansen en meebléren. Minder grappig was dat ik na drie uurtjes slaap gewoon weer op moest om de paarden buiten te zetten en les te geven, met een stem die ietwat overbelast was. Waarop mijn leerlingen olijk voorstelden dat ik de aanwijzingen via hints zou uitbeelden. De grapjassen…
ps. Morgen geef ik voor ‘Horse Connect’ een lezing in de zaal van de faculteit diergeneeskunde over voeding in relatie tot training. Als je snel bent kun je vast nog wel een kaartje regelen.