Ken je die mop van dat jurylid dat naar een dressuurwedstrijd op Terschelling zou gaan…? En weer wat clinics in haar agenda had staan? Volgens de regels mag dat met enige aanpassingen overigens doorgaan, maar veel organisaties stellen het voor de zekerheid uit. Dus is mijn agenda weer een stuk leger. We zijn op de huiselijke omgeving aangewezen, wat in mijn geval echt geen straf is. Want daar kom je nog best bijzondere dingen tegen.
Je zou denken: Texel, schapeneiland. Maar in de Texelse natuur zijn grote grazers uitgezet. Pony’s en slechtweer-bestendige koeien. Die hebben een best leven. Het gebied is groot en het toezicht deskundig. De Koniks die van de Oostvaardersplassen hierheen zijn gehaald, zien er nu uit als Hollands welvaren. Je zou bijna zeggen dat ze té vet zijn en dat dat op zich weer andere gezondheidsrisico’s met zich meebrengt, maar laat ik niet schudden aan een wespennest.
Een orgie in de duinen
Toevallig lopen we de laatste tijd vaak in Hooglander-terrein. Nou zijn wij grote beesten gewend en schrik ik door mijn boerderij-achtergrond niet snel terug voor een koe. Maar menig toerist kijkt met enig ontzag naar de aanzienlijke kapstokken, die die rode yeti’s op hun kop meetorsen. Ze gebruiken ze hoofdzakelijk om zichzelf mee te krabben, maar dat moet je maar net weten. Nu het herfst wordt, zoeken ze wat meer de beschutting. Ze zijn echter van het gemakkelijke soort, dus je vindt ze regelmatig midden op het wandelpad. Als we met z’n tweeën zijn, lopen we er rustig tussendoor. Met hond Dotje erbij is dat een ander verhaal. Zolang je geen piep-speeltje of een tennisbal bent, ben je bij haar veilig. Maar ergens ver in die genen zit toch een wolf. En die Hooglanders wéten dat. Zeker als er nog wat kalveren bij lopen, gaan we er in een ruime boog omheen. Afgelopen weekend stuitten we in de duinen op een paar toeristen die aan de grond genageld leken. Een meter verder begrepen we waarom. Een Hooglander-stier met enorme hoorns was midden op het pad bezig een koe te dekken, die daar nog geen trek in had en dus niet bleef staan. Om haar heen scharrelde twee zenuwachtige kalveren. Het was een imposant toneel vol testosteron en adrenaline. Niet direct iets waarnaast je een selfie moet willen nemen op een paar meter afstand. Enfin, we horen weinig berichten over gespiesde toeristen.
Hij stáát, hij stáát…
Het was geweldig weer en het oneindige, brede strand tijdens de eb was prachtig. Socrates vond het een stuk minder. De loslopende, niet luisterende honden en kinderen zijn tot daar aan toe, maar hij houdt niet van water. Galopperen over de zandbank tussen een zwin en de zee vond hij wel grappig. Maar door het water gaat gepaard met een c
ompleet bovengronds programma van de Spaanse rijschool, wat veel indruk maakte op de wandelaars en ik lachend uitzit. Hij neemt me namelijk altijd mee in zijn malle sprongen. Even ontspannen aan een lange teugel is er bij hem niet bij. Grote vrachtwagens kijkt hij niet naar, maar een achteloos weggeworpen mondkapje in de berm is genoeg voor een dubbele Rietberger met hele schroef. Je moet het commentaar van Hans van Zetten erbij denken.
Wringend afraffelen
Ook met DD heb ik fijn getraind, wat niet automatisch betekent dat ik fijn heb gereden. Ik was in de buitenbak met partner erbij voor de puntjes op de i. Hij is er namelijk heel erg goed in om de vinger op mijn zere plek te leggen. Min of meer onbewust vermijd ik in de training de zaken, die niet helemaal voor elkaar zijn. Ik ben altijd op zoek naar harmonie. Wie niet, zou je zeggen, maar als ruiter moet je om te verbeteren wél juist naar die dingen die niet zo goed voelen. Neem de wissels. Die zijn toch nog niet helemaal voor elkaar. Een enkelvoudige truc ik hem heus foutloos doorheen, als ik oplet. Maar in een serie val ik genadeloos door de mand, omdat hij voor de wissel naar rechts niet altijd genoeg rechtgericht is en ik in zo’n lijntje niet de tijd of de steun van de zijkant heb om dat te verbloemen. Of de appuyementen, waarin het binnenachterbeen halverwege aan activiteit verliest, waardoor we na een goed begin de laatste paar meter wringend afraffelen, in plaats van het probleem aan te pakken. Moet je net partner hebben. ‘Wat ben jij nou aan het doen?’ Iemand anders staat misschien met verbazing naar ons te kijken. Maar ik ga er heel goed op. Ik maak me de laatste tijd wel een beetje zorgen of zijn kramperigheid effect heeft op de kracht en snelheid van zijn achterbenen. Er zit weinig vooruitgang in. Nou ja, gewoon gestaag doortrainen en geen wonderen verwachten.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.