Is het hormonaal? Staan de sterren verkeerd? Geef het beestje maar een naam. Feit is dat ik niet zo’n beste week heb. Ik voel me gejaagd, gespannen en van slapen komt weinig. Misschien heeft het ook te maken met de naderende vakantie, want weggaan is voor mij altijd een dingetje.
We kregen deze week wat nare berichten over de gezondheid van mensen die ons dierbaar zijn. Dat heb je vanaf een bepaalde leeftijd toch al wat meer, maar nu raakte het me op één of andere manier extra. Ik heb het druk. Dat hoeft geen stress op te leveren, want als dat is voor iets dat ik leuk vind, geeft het me vaak juist energie. Er zaten echter wat kantjes aan waardoor het doorsloeg naar een onplezierig gevoel. En de tijdnood die het opleverde, betekende dat ik activiteiten ging schrappen waar ik normaal van oplaad. Nu DD nog steeds op rust staat heb ik alleen Socrates om te rijden. En op zijn leeftijd is een beetje minder niet zo’n ramp. Voor hem dan. Voor mij is dat funest. Vooral voor mijn humeur. Kwam nog bij dat ik dagelijks wat oefeningen aan de hand met DD probeer te doen. Maar ik kwam nu uit tijdgebrek niet verder dan drie keer daags op stal draaien met zijn schouder.
Ik ben weer begonnen met regelmatig hardlopen. Na een lange voetblessure heb ik de draad opgepakt, ook al ben ik nog niet helemaal pijnvrij. Maar dat kwam er dus niet van, noodgedwongen. En dan ben ik de eerste om mezelf mentaal met de zweep te geven.
Met dank aan Dr. Phil
Ik heb altijd even moeite om los te breken uit zo’n bui. Het is niet zo dat ik erin zwelg, want zo lekker voelt het allemaal niet. Maar er zit wel een moment in dat ik denk ‘am I fun to live with?’ Dit moet ik uitleggen. Ik ben niet zo’n enorme TV kijker. Soms kan ik wel eens verslaafd raken aan een goede Engelse serie (Prime suspect, The Five, Line of Duty, dat soort. Helen Mirren is mijn all time favorite) en ik ben daarom ook erg blij met de terugkijkfunctie die we tegenwoordig hebben. Maar ik heb niets met spelprogramma’s, realityshows of soaps. Behoorlijk wat jaren geleden zat ik echter even te zappen op de bank. En ik viel in Dr. Phil. Als ik ergens niets mee heb is het zo’n te gladde, van zichzelf overtuigde TV dominee-achtige man, die idiote problemen staat op te lossen. Maar hij zei iets dat als een mokerslag bij mij binnenkwam. Wat het dilemma was dat werd behandeld is me niet bijgebleven. Hij zei echter dat je, hoe k** je je ook voelt, je altijd moet afvragen: ‘am I fun to live with’. Als hoopje ellende ben je voor de buitenwereld niet echt een uitnodiging om gezellig tegen te doen. Terwijl je dat wel nodig hebt om het nare gevoel te doorbreken. Sommige mensen (ik niet) gaan om zich heen slaan, om eigen pijn te verdringen. Ik geef mezelf overal de schuld van, zelfs van slecht weer. Maar, indachtig Dr. Phil, probeer ik de knop om te zetten en glimlach ik breed naar iedereen die ik tegenkom. Mijn partner doet allerliefst, prikt er doorheen, maar ook voor hem probeer ik dapper mijn zinnen te verzetten. Want er is nog zo’n mooie uitspraak: ‘fake it till you make it’. Het is zelfs bewezen dat als je stug blijft glimlachen je brein op gegeven moment toch endorfines aanmaakt. Dus kom maar op met die kik!
Blije paarden, blije lessers
Waar ik heel erg van opknapte deze week waren de lessen die ik gaf. Ik krijg daar energie van, als je blije paarden en ruiters ziet die in harmonie aan het werk zijn. Twee sprongen eruit. De ene aan iemand met een paard waarvan werd gedacht dat hij een levensbedreigende blessure had. Dat bleek echter iets onschuldigers te zijn en hij was weer rad. De ander was een trouwe lesser die al vele jaren met een kerngezond paard van inmiddels 27 jaar op ruim Z niveau rijdt. Van die leeftijd, en dan zo soepel en blij aan het werk, dat is een groot compliment voor haar. En ik voel het stiekem ook een beetje zo, door de doordachte lessen die ik probeer te geven. Hij huppelde vrolijk door een werkpirouette en de zon begon te schijnen. Letterlijk en figuurlijk.