Ik zei het toch al? Er waait een nieuwe wind bij de KNHS. Ik was nog niet uitgesproken of het gebruik van stang en trens in de Z1 werd verboden. Zoals alle harnachementswijzigingen gaat dit in bij het nieuwe outdoorseizoen en laat dat nou een ongelukkige datum zijn: 1 april…
Je gelooft het niet, maar er zijn mensen die denken dat het een 1 april grap is. Los van het feit dat het geen onderwerp is om grappen over te maken, is het een beetje gek om daar dan al in november mee te beginnen. Het is wel een goede manier om voor wat warmte te zorgen in deze kletsnatte sombere tijden, want de gemoederen kwamen weer eens ouderwets in beweging.
Het zal tijd worden…
Het merendeel in mijn timeline reageerde enthousiast met ‘hé, eindelijk’. Maar dat komt natuurlijk omdat ik in een algoritmische welzijnsbubbel zit, hoe ik ook mijn best doe om breed geïnformeerd te blijven. Toch zaten er nog een paar tussen die het in het openbaar durfden te betreuren. En daar in veel gevallen de altijd uiterst gezellige toetsenbordgemeenschap voor over zich heen kregen.
Steeds minder animo
Ik moet zeggen dat ik als jury de laatste tijd vrijwel standaard paarden op trens zie in de Z1. Zelfs daarboven wordt het meer gemeengoed. Voor zover mensen dan nog gaan starten. Het enthousiasme voor dressuurwedstrijden lijkt afnemend. Ik weet niet of dat een regio-dingetje is? Nog nooit eerder heb ik een jaar gehad waarin er zoveel wedstrijden niet doorgingen wegens gebrek aan aanmeldingen of de rubrieken zo moeilijk te vullen waren, dat ik alle klassen in één rubriek voor mijn neus kreeg. Vind ik prima hoor, ik zit net zo blij B te beoordelen. Maar het is een duidelijk dalende tendens. Er wordt wel gereden, maar geen wedstrijden meer of minder dressuur. Steeds meer ruiters gaan WE of TREC doen.
Er is geen bal aan
Het valt me op dat dressuurwedstrijden op veel plaatsen zijn verworden tot sfeerloze aangelegenheden. Het ligt niet aan de initiatiefnemers. Die doen ontzettend hun best. Maar de keren dat ik aankom in een lege, koude kantine, zijn niet op één hand te tellen. Er wordt steeds vaker gebruik gemaakt van digitale systemen, waarbij ruiters hun protocol via de mail thuis krijgen. Hartstikke efficiënt, maar je hebt verder niemand meer nodig, dus er ís ook niemand. Laatst zelfs niet om wat te eten of te drinken te regelen. Ik probeer nog altijd met hetzelfde enthousiasme mensen verder te helpen, door bijna overal iets bij te zetten in begrijpelijke taal, in de hoop dat ze daarmee iets kunnen. Maar als je dan na afloop in zo’n kil kaal leeg hok zit, vraag ik me soms wel af waarvoor ik het doe en ik kan me voorstellen dat het voor ruiters ook niet meer zo aantrekkelijk is.
You’re missing the point
Er is dus wel het een en ander aan het veranderen. Ook op welzijnsgebied. Aan de reacties op het stang- en trensbericht zie ik dat een groot deel nog steeds niet in de gaten heeft hoe de vlag ervoor staat. ‘Goede zaak, maar op trens wordt ook heel wat af getrokken.’ Tuurlijk jongens, als ego het overneemt en kennis ontbreekt of overboord wordt gezet voor een denkbeeldige quick fix, die zich later keihard tegen je keert in de vorm van verloren vertrouwen of een kapot paard, dan kan er ook met een gewone trens veel misgaan. Of zelfs bitloos. Maar ik denk echt dat jullie met z’n allen the point missen. In feite is de welzijnswinst bijvangst. Het gaat om het statement.
Het is later dan vijf voor twaalf
Ik was aangenaam verrast door het interview met de nieuwe KNHS directeur in de jubileum editie van Paard en Sport. De man opereert nog enigszins onder de radar, ik zou ‘m tenminste niet herkennen in het openbaar. Maar uit zijn verhaal komt naar voren dat hij heel goed heeft begrepen in wat voor lastig daglicht de paardensport staat. Hij legt helder uit hoe het eraan toe gaat in politiek Den Haag en dat we er zeker niet komen met alleen een beetje positieve beelden naar buiten brengen over onze band met paarden. De kans dat er over onze rug heen maatregelen worden genomen waar we echt niet blij van worden, is zeer reëel en wordt door ons allemaal onderschat.
Ze hebben geen idee
In dat licht moet je deze maatregel dus veel meer zien. De sector toont dat er stappen worden genomen, van binnenuit. Het staat eigenlijk een beetje los van dat verhaal dat je ermee moet leren rijden en dat trekken met trens óók slecht is. Een leek (en daar zit Den Haag vol mee) snapt niets van paardrijden, maar heeft wél ogen in het hoofd. Twéé ijzeren bitten in een mond is voor die groep reden om heel hard te roepen dat het maar eens afgelopen moet zijn met die dierenbeulerij. Je kan nog zo’n mooi verhaal houden over rijkunst en oude meesters, ze hebben geen idee en er staan nog honderd punten op hun agenda, dus ook geen zin en tijd om zich erin te verdiepen. Denk je dat dit niet zo’n vaart loopt? Maak even een praatje met een aardappelboer die voor 1 oktober werd gesommeerd zijn nog lang niet volgroeide oogst uit de grond te halen. Was ook van achter een bureau besloten én opgelegd hé.
Je kan het niet willen, om allerlei redenen, maar we moeten mee met de tijd. Hoe ik denk over het gebruik van stang en trens? Blader even door mijn vrij toegankelijke blog archief, daar staat genoeg in. Laat ik voor nu volstaan met te zeggen dat het me belangrijker lijkt dat we over tien jaar nog mogen paardrijden. Want dát geluksgevoel te moeten opgeven, dat zou ik echt heel moeilijk vinden.