Wie boven het maaiveld uitsteekt, loopt een risico. Iets met hoge bomen en veel wind. Als je dat in Nederland doet, moet je wel een hele dikke huid hebben, want iedereen heeft een mening over je en uit dat ook. Hoe genuanceerd je ook probeert te zijn en zelfs als je met de nodige daden je punt hebt bewezen. Enige tijd geleden was Anky weer eens aan de beurt.
Ik geloof niet dat er mensen in de Nederlandse paardenwereld zijn die geen mening hebben over Anky. Die loopt sterk uiteen. Ze is, los van al haar andere titels, onze beste zomer Olympiër ooit, met 9 medailles. Dat zegt toch iets, zou je zeggen. Op z’n minst iets waar we een soort van trots op mogen zijn. Paardensport op nummer 1. Best bijzonder in dit land. Maar nee. Nederlanders zouden geen Nederlanders zijn als ze niet door een deel van het paardenvolk , zeg maar haar eigen achterban, bij iedere gelegenheid genadeloos wordt neergesabeld.
Respectloos inhakken
Anky kwam met twee onderwerpen in het nieuws. Ze gaf een genuanceerde mening over het zadelmak maken van paarden. Voor haar is het paard (en niet de kalender of iemands verwachtingen) daarbij leidend. Ze pleitte ervoor om per paard goed te kijken wat die aankan, want dat verschilt nogal. Om dat in te schatten is de nodige ervaring en deskundigheid nodig. Het tweede stuk ging over respect naar elkaar toe, bijvoorbeeld in reacties op social media. Hup, daar ging het spul weer eens vanouds los. Of Anky wel eens van groeischijven had gehoord en nog meer tamelijk beledigende opmerkingen van types, waarvan ik ernstig betwijfel of ze allemaal afgestudeerde fysiologen zijn, maar die ook iets hadden gelezen. Waarmee meteen haar tweede punt werd bewezen. Waarop dan weer werd gereageerd met vrijheid van meningsuiting als dooddoener.
‘Sorry’ is niet afdoende
Goed lezen is lastig, blijkt ook mij vaak uit reacties. Als je ergens in een artikel een woord schrijft waar iemand op vlamt, verdwijnt op slag de rest van je verhaal. Ik heb wel eens met iemand die boos reageerde woord voor woord een stuk doorgenomen. Bleken we er toch min of meer hetzelfde over te denken. Maar ja, die woedende uithaal was al gegeven. Op één of andere manier voelt ‘sorry’ dan toch niet helemaal afdoende. Ga je de volgende keer eerst wel goed lezen, nadenken en tot tien tellen of sla je meteen weer verbaal om je heen?
Losse flodders
Terugkomend op het onderwerp beleren, was de leeftijd het hete hangijzer. Nou is daar gelukkig een halve bibliotheek aan wetenschappelijk onderzoek over gepubliceerd. En ik betwijfel ten zeerste of die rubriek betweters daar iets méér dan wat losse flodders uit heeft gelezen. Wie dat wel heeft gedaan, kan constateren dat Anky een valide punt heeft als ze aangeeft dat geleidelijk beginnen met kleine beetjes kortdurende belasting en uitdaging haar het beste lijkt. Dat hoeft niet meteen erop zitten te betekenen. Het gaat niet alleen om een lichaam dat zich moet aanpassen, ook de geest heeft tijd nodig. En dan is er nog het stukje opvoeding. Alles met de nadruk op geleidelijk. Het verhaal van de kleuter die je niet meteen naar de universiteit stuurt. Ik heb mijn paarden allemaal op jonge tot zeer jonge (jaarling) leeftijd gekocht. Ze staan qua leeftijd door elkaar in één wei. Jong en oud ziet elkaar en went zo vanaf het begin aan zaken als hoefsmid, dierenarts en trailerladen. Soms legde ik even een zadel op de rug van een jonkie, als die op de poetsplaats stond. En vanaf drieënhalf à vier jaar stapte ik erop, naast een ervaren paard. Maar er is een verschil tussen er even op zitten en rijden/trainen. Het aanleren van de ‘ho’ (vooral dat) en de ‘go’ duurt geen uur en hoeft niet elke dag. En daarna natuurlijk weer lekker de wei in met vriendjes. Want vooral de drie welzijnseisen sociaal contact, vrije beweging en ruwvoer zorgen ervoor dat een paard wat wij van hem willen fysiek en mentaal aan kan. Het langdurig onthouden daarvan is schadelijker. Je kan wel wachten met erop zitten tot hun 7e, maar als je ze vanaf dan een groot deel van het jaar in een stal opsluit, gaan ze echt een keer stuk.
Ga ze eerst zelf effe halen
Ik heb het meeste geleerd door te luisteren naar en vragen te stellen aan mensen die het allemaal al eens hadden gedaan en meegemaakt. Zeker als iemand 9 Olympische medailles heeft gewonnen, wil ik graag weten hoe zij het doet. Wat je daarvan ook denkt, als iemand met een berg ervaring op dat gebied iets zegt, dan mag je het daarmee eens of zelfs oneens zijn, maar probeer in dat laatste geval respectvol te blijven. Een mening hebben betekent niet dat je die altijd hoeft te uiten. Wacht daar even mee tot je zelf ook 9 Olympische medailles hebt.