Niemand heeft mij ooit verteld dat ouder worden gepaard gaat met zoveel lullige pijntjes. Ik loop al drie dagen met knetterende spierpijn na een fietstochtje, waar ik in het verleden mijn hand niet voor om draaide.
Ik heb altijd op mijn lijf kunnen rekenen. Qua sportieve aanleg ben ik geen toptalent, maar ik heb een behoorlijk duurvermogen. Gekoppeld aan mijn koppigheid zorgt dat ervoor dat ik niet snel opgeef. Ik ben sterk genoeg om dagelijks in weer en wind, naast mijn gewone werk, stallen uit te mesten zonder ook maar te verblikken of verblozen. Ik ben niet zo huishoudelijk aangelegd, maar dat heeft me een flinke weerstand opgeleverd zullen we maar zeggen. Die heeft me voor menig griepuitbraak behoed, met één uitzondering een paar jaar geleden. Maar die episode was ik eigenlijk ook redelijk snel te boven.
Het ging niet vanzelf over
Bewegen is een dagelijks gegeven met zoveel paarden. Daarnaast houd ik ervan. Ik loop graag hard. Er zijn genoeg mensen die zich dat niet kunnen voorstellen, maar het is echt waar. Niets is zo lekker dan je verstand op nul en gaan. Of je verstand juist op scherp, want ik krijg door het ritme meestal de beste ideeën. Wandelen doen we ook vrijwel dagelijks. Lekker met weer en wind en een uitstekende manier om samen weer even gelijk te schakelen. Er is één ding waar ik minder voor te porren ben: fietsen. Met lichte aandrang ben ik in het begin van deze Corona ellende overstag gegaan en sindsdien heb ik een elektrische fiets. Ook al een teken dat ik oud aan het worden ben, maar vooruit. En ik zeg het zachtjes, ik vind het zelfs een soort van leuk.
Ik heb een periode iets te fanatiek hardgelopen en vooral teveel op de harde weg. Ondanks zeer goede schoenen leverde me dat een pijnlijke achillespees op. Een heel vervelende blessure, die maar langzaam genas. Wat vast niet hielp was dat ik al vrij snel weer rondjes ging draven, weliswaar met een ingetapete enkel. Maar goed, in de voorgaande jaren was dat een kwestie van kiezen op elkaar en niet zeuren. Ging vanzelf over. Nou dus echt niet meer! Nu voel ik door ontlasting van het ene been ineens het andere.
Trillende benen
De nieuwe fiets moet uiteraard gebruikt. Ieder zonnestraaltje wordt benut om er op uit te trekken. We hebben daar een mooi eiland voor en zelfs een tripje Den Helder bleek zeer de moeite waard. Nooit geweten hoe fraai het daar is. En ook zo vlakbij. Afgelopen weekend wilden we daar weer een rondje, in de hoop dat de bollenvelden al in bloei stonden (te vroeg). Er stond een scherper windje dan we hadden gedacht. Om er te komen moet je met de boot mee. We waren iets te laat van huis vertrokken, want we hadden panne met het mandje van Dotje. Ze vindt het helemaal geweldig om mee te gaan, dus we moesten even wat improviseren met tieribs. De afstand van huis naar de boot lijkt misschien niet ver, maar we doen er toch meer dan 30 minuten over. En dan heb ik het niet over een toeristentempo.
Het werd echt wat krap of we het zouden halen, dus op de pedalen, want anders moesten we een uur wachten. Maar boven de 25 km per uur doet die ondersteuning niet meer mee. Doorzetten zit in mijn systeem, dus we haalden de boot op ‘t nippertje. Maar je wilt niet weten hoe. Het water liep over mijn rug, trillende benen, het verplichte mondkapje was een kwelling. De rest van de tocht ging in een bedaarder tempo, maar eenmaal thuis na 65 kilometer voelde ik een harde kabel achterin een been…
Drie dagen stijve hark
De dag erna kon in mijn sokken bijna niet aantrekken. Op een paard klimmen is al 50 jaar routine, dus ik kwam wel boven. Maar eenmaal daar voelde het alsof ik op een stuk te strak gespannen ijzerdraad zat aan één kant achterin een been. Eén knie voelde als een meloen met een soort scherpe steken bij het begin van mijn scheenbeen. En mijn onderrug was één stijve massa. Arm paard, dacht ik meteen. Ik doe altijd erg mijn best zo licht mogelijk te zijn voor hem, door erg op mijn houding te letten. Losse heupen, meeverende enkels en schouders, niet blokkeren, niet achterover hangen… Ik besloot maar te blijven lichtrijden voor zijn plezier. Galop ging nog wel, dus dat hebben we veel gedaan.
Het duurde ook nog eens vervelend lang voordat het beter werd. Ik kwam drie dagen als een hark mijn bed uit. Wat niet helpt is dat we dringend toe zijn aan nieuwe matrassen, maar daarvoor moeten we wel eerst proefliggen, een afspraak maken…dat soort gedoe. Dus het wordt steeds uitgesteld.
Ik vrees het ergste
Die pijntjes doen niet veel goeds voor mijn humeur. Ik baal ervan dat ik ouder en stijver word. En in mijn hoofd betekent het ook al gauw dat die fiets en ik nooit echt vrienden worden. Maar we gaan eerdaags een paar dagen op pad, dus wie weet, bloeit de liefde nog op. Ik ga nu eerst maar even alle paarden aanmelden op het vers aangemaakte Unieke Bedrijfs Nummer. Eerdere ervaringen met overheidssystemen waren nooit vlekkeloos, dus ik vrees alweer het ergste. Volgende week de afloop…