Afstijgen van zo’n kasteel als mijn bonte reus is nogal een eind. Je laat je gewoon glijden, zou je zeggen. Toch duurt het even voor je de grond raakt. Soms komt die als een verrassing. Of hij komt niet, als je net zoals ik van de week, bij een kuiltje staat…
Echt, ik háát het om ouder te worden. Waar je vroeger om lachte, doet nu zeer of kost energie. Ik heb wel eens vaker dat ik bij het afstijgen denk: jeetje, wat is ie toch groot. Maar nu zat de grond niet waar ik ‘m verwachtte. Ik probeer altijd netjes door te veren, ondanks mijn nieuwe, nog stugge rijlaarzen. Nu veerde ik in het luchtledige, om even later alsnog ongeveerd te landen. Ik voelde meteen een steek in mijn rug. Maar een leven lang in de paarden zorgt ervoor dat je niet gelijk bij ieder pijntje piept. Ik liep dus vrolijk naar binnen, tevreden over een geslaagde training. Want ondanks windkracht 6 ging het best lekker. En…hij loopt al een tijdje helemaal rad, dus bij mij gaat de vlag uit. Laarzen uittrekken ging echter al wat moeizamer. Maar eenmaal op de bank was overeind komen een pijnlijke bevalling.
Een hilarische clownsact
Nog steeds heftig in de ontkenning worstelde ik me, onder de bezorgde blik van partner, met een potje tijgerbalsem in de aanslag de trap op. Na een nachtje slapen is het wel over, dat idee. Dat bleek echter niet het geval. Het is goed dat er geen toeschouwers bij waren. Van het aantrekken van mijn sokken had je een hilarische clownsact kunnen maken. Brigitte Kaandorp had er wel raad mee geweten.
Paarden hebben gelukkig zelf benen en ze weten hoe het werkt, dus buitenzetten was geen probleem. Alleen moest DD zijn springschoenen om, om zijn gloednieuwe ijzers te beschermen. Kwestie van diep zuchten en kiezen op elkaar. Ik heb zijn been als houvast moeten gebruiken, wat hij licht verwonderd maar goedmoedig toeliet. Stallen uitmesten doe ik al mijn hele leven op routine. Ik had goede hoop dat mijn spieren daardoor in een soort van opgeluchte herinnering zouden schieten en alles weer normaal werd. Helaas. Ze vonden het niet leuk. Maar alles gáát wel. Er zit dus niet iets mechanisch geblokkeerd. Ik kán het wel. Het doet alleen hels pijn.
In een dubbele knoop
Ik ben meer van de aanpak dan de rust. Wandelen wordt altijd voorgeschreven bij rugklachten, dus na een nieuw hoogstandje voor het Russische Staatscircus om mijn stallaarzen te verwisselen voor gympies heb ik dat geprobeerd. Geen succes. Het werd eerder erger. Ik zat, met twee ibuprofen achter mijn kiezen en een kussentje achter mijn rug zeer ongemakkelijk op een bureaustoel een deadline te halen, want die houding was het ook niet helemaal. Toch maar ruggespraak met de dokter. Ik werd doorgestuurd naar de fysio. In een ver verleden is mijn nek wel eens losgekraakt na een onfortuinlijk incident met een tochtend raampje. Dus ik weer naar een manueel therapeut. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik moet altijd vreselijk de slappe lach onderdrukken -ondanks de pijn- als ik in zo’n dubbele knoop wordt gevouwen, voordat ze je naar die krak drukken. Maar de opluchting was er meteen en intens. Niet dat het helemaal over was. Het was alleen zoveel minder dat ik opgetogen naar huis ging. Ik vroeg nog of hij vlekken in zijn nek kreeg als ik die middag weer op een paard zou klimmen. Maar hij was van het nuchtere soort. Vooral doen en afstappen als het pijn doet. Kijk, dat zijn adviezen waar ik wat mee kan.
De beste therapie
Mijn zadel weegt niets, dus opzadelen lukte. Het opstijgen was nou niet iets voor in een lesboekje. Gelukkig heb ik DD wel geleerd om netjes bij een krukje stil te staan, zelfs bij enorm gestuntel aan de zijkant. Maar eenmaal in het zadel haalde mijn lichaam opgelucht adem. Als er nog iets vast zat dan werd dat in de eerste vijf minuten vakkundig losgewerkt door twee pittige ontploffingen, omdat er spandoeken te drogen hingen aan de zijkant. Daarna heb ik heerlijk kunnen rijden. Zelfs doorzitten deed geen pijn. Ik heb nog één controle afspraak bij de fysio. Ik denk dat hij reuze verbaasd is. Het bewijs is opnieuw geleverd: paardrijden is de beste therapie!