Ik weet niet hoe jullie het ervaren. Zo’n dag dat je zit af te wachten tot je telefoon een geluidje maakt. Ik haal me van alles in mijn hoofd en probeer tegelijk daar een soort nuchterheid in te brengen, door mezelf streng toe te spreken dat ik moet afwachten met verdrietig zijn tot ik meer weet.
Het been van DD is, inmiddels al enige tijd na zijn rare schriksprong, nog steeds niet dunner. En hij wordt meer onregelmatig in plaats van minder. Dus tijd om een diagnose te laten stellen met de daarvoor noodzakelijke apparatuur. Gelukkig was het net de week waarop de paardenarts van de kliniek met zijn assistente naar Texel komt voor onderzoeken. Vandaar het wachten tot ze bellen dat ze eraan komen.
Wat weg is, is weg…
Ik was er meteen al bang voor dat het een serieuze blessure is. Daarbij knaagt er nog iets in mijn achterhoofd. DD heeft last van kramperigheid. Ik heb daar al vaker iets over geschreven. Het is een degeneratieve aandoening, oftewel het wordt langzaam erger. Het is niet hetzelfde als hanetred, zoals soms foutief in voorlichtende stukjes wordt geschreven. Een probleempje in zijn hersenen, waardoor hij steeds meer de controle over zijn benen verliest. Hoe meer je traint, hoe langzamer dit proces gaat. Maar wat weg is, is weg. En al die tijd dat we aan het kwakkelen zijn, kan ik niet met hem trainen… Het scheelt iets dat hij zoveel in de wei loopt, dat is ook een vorm van training. Maar ik merk de laatste weken dat hij achteruit gaat. Hij staat soms ‘op slot’ en gaat dan heel gek achterover hangen, bijna zitten, waarbij hij met zijn voorbenen naar voren paniekerige piaffe passen maakt. Hij deed dit voorheen alleen vlak voor het opzadelen. Nu zie ik hem zelfs in de wei af en toe zo staan wiebelen.
In draf liep hij beter
Het is allemaal heel egoïstisch. Al die tijd dat hij niet goed is, kan ik niet rijden. Socrates is een happy bejaarde, maar daar kan ik na zijn hersenbloeding ook niet meer op. Natuurlijk gaat het om het welzijn van mijn vriendje. Maar ik mis het rijden zo. En voordat jullie -heel lief- allemaal paarden gaan aanbieden waarop ik mag rijden: op je eigen paard is toch anders. Ik wil gewoon zelf erop kunnen stappen, wanneer ik wil. Bouwen aan onze band.
En daar ging de telefoon, ze zouden er over vijf minuten zijn. Snel stalschoenen aan en DD uit de wei geplukt. Dokter Willem keek bedenkelijk naar het been en zei eerlijk dat dat er niet goed uit zag. Eerst maar even op een neer lopen. Een deskundig toeschouwer kan zien dat hij in stap niet regelmatig is. Maar dan moet je echt goed kijken. ‘Ook even een klein drafje’, zei hij. Vreemd genoeg walste DD daarin zonder problemen over de straat, niks geen gehinkel. ‘Hm’, zei de dokter. Voor de echo moest zijn been geschoren. Op zich maakt DD daar geen punt van, maar er waren vervelende vliegen en uit zijn ooghoek zag hij het apparaat op wielen. En hij moet voor dat onderzoek wel even echt stilstaan. Dus een lichte sedatie dan maar.
De ‘Dutch Design-vleugel’….
We zijn bijna toe aan de jaarlijkse vaccinaties, waar DD gek genoeg altijd een enorm drama van maakt. Ik los dat op door erop te gaan zitten, maar dat is dus nu niet aan de orde. Waarop ik dokter Willem vroeg of hij vaccin bij zich had, zodat we dubbel van de sedatie konden profiteren. Mits dat uiteraard nog de moeite was. Want hij had nog niks gezegd, behalve dan dat het er slecht uitzag. Als het zó slecht was dat de herstelkans nihil is, laat die vaccinatie dan ook maar. De echo werd gemaakt, er werd nog een stukje hogerop geschoren op de achterkant van de voorknie en opnieuw gekeken. ‘We gaan hem wel vaccineren hoor’, zei dokter Willem. De blessure is hevig en het gaat lang duren. Maar hij gaf DD wel een goede kans op herstel. Hij heeft zijn check ligament gescheurd, maar de buigpezen zijn in orde. En van alle pezen-ellende die je kunt hebben, is dit de minst erge. Ik mag over drie weken weer stappen onder het zadel. Over zes weken controle. Als alles goed gaat, duurt het totale herstel een maand of vier. Dat hij in stap meer gevoelig is dan in draf is gunstig en komt doordat de zwelling op de pezen drukt. Daarom is het ook erger geworden, dan hoort bij het natuurlijke herstelproces van het lichaam. Dat vocht moet vanzelf verdwijnen.
Gelukkig vind ik stappen met een paard óók leuk. Ik vrees wel dat ik na zo’n lange periode eerst op rijles moet, voordat ik weer met hem aandraaf. Ik neem me voor om de tijd te benutten om nog meer aan mijn eigen conditie te werken. En ik heb dokter Willem gevraagd of hij al heeft overwogen om een vleugel van de kliniek naar ons te vernoemen, zo vaak hebben we hem de laatste tijd nodig…
Ik durf me nog niet helemaal opgelucht te voelen, want de blessure is niet mis. Maar in mijn hoofd was ik, na alle ellende met de honden, mezelf alwéér een klein beetje aan het wapenen tegen een mogelijk hartverscheurend afscheid. Dus er lopen, ondanks de lichte hoop, nu toch een paar tranen van opgekropte emotie over mijn wangen.